Oorspronkelijk geplaatst door Knack
De kranten De Standaard en Le Soir bouwen naarstig voort aan de Belgische eendracht. In een nieuwe serie - België, nieuwe, nouvelles formules in De Standaard en Pas d'avenir, 100 projets , in Le Soir - reflecteren dertigers, allemaal geboren nadat Gaston Eyskens la Belgique de papa dood had verklaard, over de toekomst van het koninkrijk.
Creatief met België , heet zoiets tegenwoordig.
Dat het land één en ondeelbaar moet blijven, staat voor de meesten van die dertigers als een paal boven water.
Een greep uit hun formules en projecten. De een wil een Belgische menukaart; de ander, een tv-nieuwslezer, vindt geschiedenis wel belangrijk behalve die van België - al zou hij beter toch nog een tijdje bij de les blijven, want hij noemt Paul Vanden Boeynants verkeerdelijk Brussels burgervader.
Een Vlaamse schrijfster wil graag vriendjes worden met Franstalige en zelfs Duitstalige Belgen, alleen moet ze dan eerst wel, vindt ze zelf, dringend haar kennis van het Frans bijspijkeren.
Een jonge reclamemaker wil datingsites gesponsord door het koningshuis. Een Vlaming die een Waal 'binnen doet' - of vice versa - mag gratis het openbaar vervoer gebruiken.
Een Franstalige theaterregisseur droomt in een open brief aan Jacques Brel van veel Belgische subsidies en eist dat alle ouwe zakken die in zijn culturele wereldje de dienst uitmaken de bons krijgen.
Na de lectuur van zoveel geinigheid wordt de gemiddelde lezer overvallen door het gevoelen verwoord door de oude Victor Hugo: 'Solitude! Silence! Oh! le désert me tente...'
Ook schrijver en altijd lezenswaardige columnist Tom Naegels mengde zich in het petulante gezelschap. Maar zijn inbreng in het debat der dertigers zette evenmin zoden aan de dijk tegen het, althans volgens de laatste peiling in Het Laatste Nieuws , aanrollende Vlaamse separatisme.
Hoe wil de heer Naegels dat aanpakken? Om te beginnen wil hij meer Walen in het nieuws en in de ontspanningsprogramma's. Zijn kranten, zegt de schrijver, berichten nauwelijks over Wallonië. En dat Wallonië - en bij uitbreiding, de Franstalige wereld - moet weer deel gaan uitmaken van onze wereld. Want, zegt de literator, 'zoals het nu gelopen is, heeft het ons bekrompener gemaakt'.
De droom van de schrijver komt kortweg hierop neer: '...dat het communautaire conflict onze persoonlijke, intellectuele en culturele ontwikkeling niet meer afremt.'
Het staat er echt zo.
Zou de schrijver echt niet weten dat als één sector de voordelen van de toegenomen Vlaamse autonomie heeft ondervonden, het uitgerekend de culturele sector is, de sector die ons tegen al die bekrompenheid moet wapenen?
Het bedrag dat nationaal minister van Cultuur Renaat Van Elslande indertijd mocht uitdelen was een schijntje van het manna dat Vlaams minister van Cultuur Bert Anciaux nu jaarlijks over de culturele wereld uitstrooit.
Trouwens, heeft de heer Naegels er al eens over gedacht Le Soir of Le Vif-L'Express te kopen om op de hoogte te blijven van wat er zoal leeft bezuiden de taalgrens? Hij kan 's morgens ook afstemmen op het puik gemaakte ochtendprogramma Matin Première van RTBF-radio. Hij zal meteen elke aanleg tot bekrompenheid voelen wegebben.
En waarom eens niet de voortreffelijke Brusselse boekhandel Tropismes binnenstappen om er kennis te nemen van de jongste literaire producties in Wallonië - en bij uitbreiding in de Franse Gemeenschap en de rest van de francité ?
Maar dan komt de kat op de koord: de schrijver moet toegeven dat het met zijn Frans nogal belabberd - de omschrijving is van hem - is gesteld.
Tom Naegels en de meesten van zijn generatiegenoten die in de serie het woord nemen, willen een veldslag beginnen in een oorlog die allang is gestreden. De taalstrijd is voorbij. Een grondige staatshervorming, al dan niet in een Belgisch kader, is geen kwestie van vendelzwaaiende, racistisch gestemde, bekrompen fermettebewoners.
De staatshervorming is een sociaaleconomische noodzaak, een kwestie ook van overleven. Zonder die hervorming kan de federale regering niet functioneren, laat staan zich bekommeren, zoals de vakbonden eisen, om 'de problemen van de mensen'.
De aanzegging van de wacht door CD&V-voorzitter Marianne Thyssen het afgelopen weekend valt dan ook niet mis te verstaan.
Rik Van Cauwelaert
|
In hun geval is dat geen opgeblazen, kortzichtig chauvinisme’