Politics.be - Vergeten jongeren

Er is een meisje van achttien gestorven. Ze heette Miranda Bollen. Ze had een geschiedenis in instellingen. Op haar achttiende werd ze ontslagen uit de instelling omdat ze meerderjarig was. Daarna was ze op de dool.

'Na hun achttiende raken heel wat van die jongeren in de problemen', zegt jeugdrechter Brigitte Hänsch. 'Ze moeten dan naar de vrijwillige hulpverlening. Maar als ze dat niet willen, staan ze op straat.'

Ook bij het JAC, het Jongerenadviescentrum van CAW Metropool, kennen ze het probleem.

'Om de twee weken staat er hier een Miranda voor de deur', vertelt teamcoördinatrice Lieve Van Dessel. 'Net achttien, net ontslagen uit de Bijzondere Jeugdzorg. En allemaal licht mentaal gehandicapt en/of psychische problemen.'

Ze toont de dossiers van 2006-2008: het zijn er veertig. 'In de JAC's van Gent en Brussel is de lijst even lang. En pas op, dat zijn de jongeren die tot hier geraakt zijn. Op straat lopen er nog veel meer rond. Als ze voor de deur staan, komt het water hen echt tot de lippen.

JAC-medewerker Eddy: 'De meesten hebben niemand meer. Ik heb soms tien, twaalf gesprekken met hen. Bel uren rond. Maar ik kan ook moeilijk liegen tegen mijn collega's: 'Dat is iemand waar je geen problemen mee zult hebben.' Op het einde moet ik vaak tegen die jongere zeggen: 'Sorry, er is niets voor u.' Dat is ook de waarheid.

Lieve: 'Eventueel zouden ze nog terechtkunnen bij het Vlaams Agentschap voor Personen met een Handicap. Het probleem is: daarvoor moet je erkend zijn. En hun erkenning is natuurlijk niet in orde. Het gevolg is: ze komen op een wachtlijst te staan voor drie jaar.'

JAC-medewerker Piet: 'Iedereen is ook - terecht - verontwaardigd als er nieuws doorsijpelt over wachtlijsten voor blinden en doven. Maar over deze groep is niemand verontwaardigd.'

Lieve: 'Misschien ook omdat niemand ze ziet. Ze zien eruit als gewone jongeren.'

Piet: 'Het is ook een heel moeilijke groep om mee te werken. Het lukt vaak al niet om een gewone afspraak te maken. Ik zeg hen dan: 'Ga daar naartoe.' Ik leg dat ook uit met handen en voeten. Maar onderweg komen ze iemand tegen die ze kennen... Iemand die ze nog kennen uit de instelling.'

Lieve: 'Dat is dus weer een oplossing voor die ene nacht. Zo raken ze vaak in de criminaliteit, zorgen voor overlast.... Of ze worden zwanger. Het volgende leven vol problemen. Toch is het geen goede oplossing om hen terug naar een instelling te sturen. Die gasten hebben daar al heel hun leven gezeten, ze zijn echt 'instellingsmoe'. Ze hebben zo hard uitgekeken naar dat moment dat ze achttien zijn. Ze willen de wereld ontdekken - net zoals elke jongere van achttien. Wij vinden ook dat ze dat recht moeten hebben.'

Eddy: 'Alleen: ze moeten gevolgd worden. Hoeveel moeten er nog sterven voor er iets verandert? Ze hoeven ze maar te tellen in de Bijzondere Jeugdzorg: de gasten die volgend jaar achttien zijn en op straat staan. Er is zo dringend nood aan een systeem van trajectbegeleiders. Aan iemand die hen vanaf hun zeventiende volgt. Een vertrouwenspersoon bij wie ze terechtkunnen. Iemand die hun papieren in orde brengt, die hen desnoods zelfs laat falen. Alleen moeten die begeleiders ervoor zorgen dat dat falen niet te ver gaat. Dat ze eruit leren. Dat ze geen duizenden euro's schulden maken. Of eindigen zoals Miranda.'

Stijn Tormans

http://www.knack.be/nieuws/belgie/ve...icle18977.html

-
Op een moment van gekibbel over taalscheiding, op een moment dat een fraudeleuze rechtstreeks aan het koningshuis gerelateerde familie een rechter wraakt om een proces nog maar eens met X-aantal jaar te laten vertragen. Op een moment dat de X-ste deurwaarder komen vaststellen is dat Zaventem een luchthaven heeft. Op het moment dat Onkelinkx haar echtgenoot aan z'n volgende maandloon helpt. Op zo'n moment zijn er jongeren die hulpbehoevend zijn, die opvang/begeleiding nodig hebben. We hebben nochtans hoogopgeleide werklozen voldoende die dit inbetween jobs zouden kunnen invullen.
Vinden de heren en dames politici zo'n onderwerp niet populistisch genoeg ?