Is alleen leven goed voor de gezondheid,of zijn wij als mensen daar niet in staat toe
 

Ik stel mij deze vraag al lang als men hoort hoeveel alleenstaande moeders er zijn,en zelfs vaders?

Alleen of alleenstaande is niet hetzelfde als eenzaam. Eenzaamheid is pijnlijk en mensonwaardig. Het is het gevoel van verloren mensheid.

Mensen verschillen van elkaar. De ene heeft meer 'eenzame' of beter: momenten van alleen zijn nodig dan de andere.

Maar idd zijn er ook mensen die wegkwijnen onder een eenzaamheid door omstandigheden.

Vooral oudere mensen dan.

er zijn tegenwoordig heel veel eenzame jongeren (volgens het jac oa )

en een alleenstaande moeder of vader is niet eenzaam -die hebben hun kinderen - ze hebben verwanten die altijd bij hun zijn en waarvoor ze er kunnen zijn.

verwantlozen dat zijn de echte eenzamen in de maatschappij - diegenen die geen levenspartner hebben en ook geen kinderen

vrouwen kunnen bovendien zelf verwanten produceren zonder een man - omgekeerd gaat dat niet - dus zijn er meer mannen eenzaam dan vrouwen en ook zijn er minder alleenstaande mannen met kinderen dan alleenstaande vrouwen met kinderen

ps ik blijf vinden dat duveltje soms interessante topics kan starten - hij is een goede discussiestarter - altijd al geweest - ik ben er zeker van dat mensen niet gemaakt zijn om solitair ( alleen ) te leven en dat dat schadelijk is voor je gezondheid - vooral indirect

bvb koken en deftig en gezond eten

als het voor zichzelf alleen is zullen de meeste mensen geneigd zijn daar niet veel waarde aan te hechten en moeite voor te doen - als er kinderen zijn dan doen ze dat voor die kinderen echter wel - en intussen eten ze dat gezonder eten dan zelf ook mee - dus zijn die kinderen gunstig - ook voor hun eigen gezondheid - op langere termijn

idem voor gaan werken trouwens - wie niemand heeft die thuis op hem wacht of hem mist wanneer ie niet opdaagt heeft weinig reden om te gaan werken - om op tijd thuis te komen - om op tijd te gaan slapen - om te gaan werken

als we werklozen willen motiveren dan moeten we daar dus ook rekening mee houden - het moet hen terug mogelijk gemaakt worden om een gezin te stichten - wat nu vaak onmogelijk is financieel en of sociaal - ook als ze gaan werken

Idd daar erken ik zelf erg veel van,en idd mannen zijn meer gevoelig om onder de druk van eenzaamheid te moeten leven en zeker zonder kinderen
Maar soms zelfs met kinderen die niet meer in huis wonen kan eenzaamheid mensen kraken,straffer nog vroeger als ik nog getrouwd was was ik meer eenzaam dan nu,dit is dan ook een zwaar onderschat probleem bij vele getrouwde koppels die naast elkaar leven ipv met elkaar....

Een goed sociaal netwerk is een goede buffer tegen allerlei kwalen, niet in het minst vereenzaming en sociale isolatie. ;)

Wie bereikt wat hé groentje,als je geen allochtone alleenstaande moeder met kinderen bent in deze tijd tel je gewoon niet meer mee
Moeders voor moeders,diversiteits projecten allerhands,het gaat steeds om de zelfde alleenstaande:?

Wel, dat vind ik nu eens een zeer goede vraag. Persoonlijk dacht ik niet dat mensen gemaakt worden om alleen te zijn en dat we samen moeten leven, maar hoe meer ik hier de laatste dagen op het forum zit, hoe meer ik me de vraag begin te stellen of we überhaupt wel samen KUNNEN leven. Blijkbaar toch niet zonder de nodige ruzies en comflicten, dus sorry, ik ben er nog niet uit om op die poll te antwoorden.

Voor mezelf: ik zou mijn man niet weg willen, dus ... NEE.

Of dat het goed is voor de gezondheid laat ik terzijde, ikzelf zou niet alleen kunnen leven.

Voor een korte periode is eenzaamheid best wel leutig. Je moet naar niets of niemand zien en je doet wat je doen wil. Maar lang mag dat toch niet duren hoor. En zeker in de liefde niet.

Ik zit hier met een gebroken (rechter!) hand (vol met pinnen) en mijn sociale leven is dus kalmpjes, heel kalmpjes. En na iets langer dan drie weken ben ik het dvd kijken, boeken lezen en gamen SPUUGZAT! :lol:

I WANT SOME ACTION! (...en ik mag niet)

Dat dacht ik vroeger ook. Opgegroeid in een beschermde omgeving, direct van het oudershuis in het huwelijk ... ik was overtuigd dat alleen leven onmogelijk was voor mij. De gedachte eraan maakte me bang.
Toen ik de echtscheiding aanvroeg, waren mijn kinderen nog jong, dus het zou jaren duren eer ik werkelijk alleen zou zijn, ook had ik geen moeite om nieuwe relaties aan te gaan. Maar de kinderen werden volwassen, eerst ging de oudste uit huis en twee jaren later de jongste en op dat ogenblik had ik ook geen relatie meer. Ik heb me zelden zo benauwd gevoeld als die laatste weken voor mijn jongste vertrok.
Maar vreemd genoeg, toen het ogenblik daar was dat ik er echt alleen voor stond, was het of een zware last van me afviel. Het alleen wonen en leven beviel me steeds beter en nu weet ik dat ik niet meer zou kùnnen delen, ik zou niet meer wennen aan een medebewoner. Soms mis ik het dat ik tegen niemand goeiemorgen kan zeggen als ik uit bed kom. Als er een nagel in de muur moet geklopt worden of iets vastgeschroefd, dan denk ik wel eens : had ik nu maar een man in huis.
Maar verder? Ik voel me als een koning (pardon koningin) in mijn kleine apartementje. Baas over mezelf, baas over alle inkomsten en uitgaven, baas over mijn doen en laten, dat is vrijheid.

Als je iets mankeert, kan alleen zijn inderdaad lastig zijn omdat gezelschap je een zekere mate van comfort waarborgt. Nochtans heb ik de laatste jaren enkele keren een breuk gehad (gelukkig niets aan mijn rechterhand, da's inderdaad een probleem!) maar ik heb goed mijn plan kunnen trekken.
Kop op Wolf, voor je het weet, gaat het weer beter.

De meeste alleenstaanden hebben een nogal druk sociaal leven (ze hebben er meer tijd voor dan mensen met een gezin). Ook mensen met een gezin moeten er soms "alleen" op uit kunnen trekken of zoals mijn grootvader zaliger zei :

"diegene die op reis gaat, heeft wat te vertellen".

Ze zeggen niet voor niets: "Je weet pas wat je mist, als je het niet meer hebt". Of toch zoiets in die stijl. ;-)

Het is niet dat ik helemaal alleen zit hoor. Ik mis gewoon het 'buitenkomen' en zelfs mijn werk (wie had dat ooit kunnen denken :lol:). De ene dag is alles A-okay en dan krak, letterlijk dan, gedaan met spelen. Maar ja, wat je niet dood maakt je sterker, nietwaar?

Opgeven? NOOIT!
Ik kan bv. ook niet meer fitnessen maar dat wil niet zeggen dat ik hier ga veranderen in een vetbol. Nope, ik train gewoon mijn buikspieren, gebroken hand of niet. 5 maal per week 5x20 crunches + 5x40 sit ups op bankje. :twisted:

Alleenstaande ouder is NIET alleen zijn, hé, dat is alleen een kind opvoeden.
Helemaal alleen leven kan best OK zijn denk ik . Ik heb daar in elk geval geen slechte herinneringen van . En als men het aantal echtscheidingen ziet , en huwelijken waarin de mensen ongelukkig zijn, dan kan men zich vragen stellen, en afvragen of de mens gemaakt is om in koppels te leven. Probleem is waarschijnlijk de "gelijkheid" van man en vrouw : met twee kapiteins aan boord kan een schip enkel op de klippen terecht komen . Zelfs de "moderne" homohuwelijken zijn niet anders, zij doen niets anders als hetzelfde man-vrouw schema nabootsen . Eén die de baas speelt, en één die luistert. Of één die denkt dat hij de baas is, en één die "de baas" manipuleert. En dan komt het moment dat degene die luistert, daar geen zin meer in heeft, of degene die gemanipuleerd word, dat doorkrijgt, en dan komt de scheiding.

Als één hand gebroken is kan je die andere toch nog trainen ...

Op je eentje kinderen opvoeden keldert wel je sociale leven ...
Je bent dan wel niet alleen (kinderen zijn er altijd) maar er even op je eentje tussenuit trekken is ook niet echt evident hoor .
Het sociale leven beperkt zich tot zaken die je MET de kinderen kan doen.

Dat zou nogal vreemd zijn aangezien je op die manier enkel met halters kan trainen (geen baar of toestellen) en je spierweefsel ongelijk wordt getraind (links VS rechts). Dan krijg ik mischien wel blessures als ik binnen enkele weken terug begin. Aangezien mijn linkerarm dan minder in verval zou zijn dan de rechter, vanwege ongelijke training.

Wat een uitleg... 8-)

(Bloody HELL! Ik heb een foutje getypt; Wat je niet dood maakt, MAAKT je sterker! :oops:)