Naar een nieuwe antikapitalistische partij in Frankrijk
 

Afgelopen zaterdag vond in Parijs een eerste conferentie plaats die moet leiden tot de vorming van een nieuwe antikapitalistische partij in Frankrijk. Zo’n 1000 gedelegeerden, die ongeveer 300 lokale comités en 10.000 militanten vertegenwoordigden, gaven present. Aan de basis van dit initiatief ligt de LCR, de Franse zusterorganisatie van de SAP, die tijdens de laatste presidentsverkiezingen telkens tussen de 4 en de 5 % haalde, en daarmee de tweede kracht van de linkerzijde werd, na de PS, maar voor de groenen en de PCF. Die laatste geraakt niet uit de malaise na de slechte score (2 %) tijdens de presidentsverkiezingen, en wordt door velen zelfs niet langer als een nationale politieke factor beschouwd, hoewel de partij wel een reeks lokale bastions behoudt.

De PS is volledig verkocht aan het neoliberale beleid, en de PCF en Groenen hangen steevast hun karretje aan dat van de PS, om samen regeringen te vormen die een beleid voeren dat niet meer is dan een variant van het neoliberalisme. De regering van de Gauche Plurielle die in 1995 aan de macht kwam, privatiseerde meer publieke ondernemingen dan de rechtse regeringen ervoor en erna. De ontevredenheid over het neoliberale beleid vertaalde zich in massale strijd op straat. Ettelijke miljoenen Fransen protesteerden de afgelopen jaren tegen de pensioenhervormingen, de Europese Grondwet, het Contrat Première Embauche enzovoort. In de verkiezingen drukte dit protest zich uit in de stem voor de LCR en zijn jonge woordvoerder, de postbode Olivier Besancenot.

De LCR wil nu in die nieuwe situatie haar verantwoordelijkheid opnemen, en de antikapitalistische linkerzijde ‘van schaal doen veranderen’. Jarenlang was die linkerzijde klein en speelde ze geen nationale rol. De LCR deed recent een oproep aan alle activisten, syndicalisten, linkse burgers om samen een nieuwe partij te maken, die het verzet tegen het neoliberalisme organiseert, een antikapitalistisch programma heeft, en onafhankelijk blijft van sociaal-liberale regeringen met de PS.

“Olivier Besancenot (de woordvoerde van de LCR en gangmaker van de nieuwe antikapitalistische partij) wordt nu gezien als de beste oppositiestem tegen Sarkozy, terwijl de PS stil blijft of medeplichtig is aan zijn regeringspolitiek”, meende Alain Krivine, mei 68-leider en lange tijd woordvoerder van de LCR, zaterdag op de conferentie. Het succes van de campagne voor een nieuwe antikapitalistische partij vloeit dan ook vooral voort uit de gapende leegte die de verrechtsing van de PS, en in haar zog van de PCF en de groenen, heeft geopend.

Probleem voor de LCR is dat er geen georganiseerde partners zijn voor de opbouw van een nieuwe partij. Lutte Ouvrière, een andere trotskistische partij waarmee de LCR in het verleden samen aan verkiezingen deelnam (vaak met succes, b.v. in ’99 hadden ze samen 5 europarlementsleden), weigerde bijvoorbeeld in het verhaal mee te stappen, en plooide zich op zichzelf terug. Een minderheidstendens van Lutte Ouvrière werd wel observator binnen de nieuwe partij. Daardoor moet de LCR een beroep doen op talrijke onafhankelijke individuen, vakbondsmensen, jongeren, die individueel de stap zetten naar de nieuwe partij. De LCR doet er alles aan om voldoende democratische ruimte te creëren om dat mogelijk te maken. Als enige georganiseerde kracht binnen de nieuwe partij zou de LCR, met zijn 3500 militanten, immers deze nieuwe partij onmiddellijk naar zijn hand kunnen zetten. Afgelopen zaterdag werd een comité samengesteld dat de voorbereiding van de lancering van de nieuwe partij op zich moet nemen. Van de 60 leden van dit comité zijn er slechts 23 lid van de LCR.

Ondertussen haalt Olivier Besancenot hoge scores in de opiniepeilingen. 45 tot 60 % van de Fransen willen hem ‘een grotere politieke rol toedichten’. Daarmee is hij de derde populaire politicus, na Sarkozy en Ségolène Royal. Hij dweilt het land af om lokale stakingsacties en verzetsbewegingen te ondersteunen. Zijn antikapitalistisch discours pakt zelfs in de massamedia. De PS begint zich serieus ongerust te maken. Of deze tendens geconsolideerd zal kunnen worden, zal de toekomst moeten uitmaken. Maar in elk geval lijkt het Franse partijlandschap grondig herschikt te zullen worden. Deze ontwikkelingen worden door de internationale linkerzijde aandachtig gevolgd. Mogelijk wordt de Franse ervaring een eerste begin in de heropbouw van een eigentijdse antikapitalistische linkerzijde met reële politieke invloed.

www.sap-rood.be

Ik had toch liever een vorm van samenwerking met PCF gezien, maar ik vraag mij af hoe groot de erfenis is van de jaren '70/'80.

Ik denk dat het niet zozeer met de erfenis van de jaren 70 en 80 te maken heeft, maar vooral met de recente ervaring van de regeringsdeelnames van de PCF in Frankrijk, Rifondazione in Italië, en de PT in Brazilië: telkens resulteerde dit in neoliberaal beleid. De LCR stelde maar één voorwaarde voor samenwerking binnen de nieuwe partij: niet in regeringen zetelen met de PS en met een sociaal-liberaal programma. Dat weigerde de PCF. De PCF kiest voor de PS, vanuit een overlevingsdrang die waarschijnlijk het omgekeerde effect zal hebben...

Misschien komt het juist door het trauma uit de jaren '70, toen de inbunkering van hun partij desastreuze gevolgen had? Ze hebben in de eerste plaats een zeer fout beeld over de civiele ruimte, ik denk dat dit hun economische analyses enorm verstoord.

Als ik kijk naar de PCF de laatste 20jaren zou ik geneigd zijn te denken dat dat ook een aflopende zaak is of zit ik fout?

Eindelijk.


Dat werd hoog tijd, ze hebben er in Frankrijk al zeker een stuk of 5 kansen tot de opbouw van een nieuwe arbeiderspartij laten liggen (ik kijk daarbij naar geheel klein-links)


Nu nog afwachten hoe dat het nieuwe initiatief evolueert.

De LCR is toch "goed" bezig,dacht ik!Waarom dan een ander partij oprichten en niet op hun elan voortwerken?
Ik ben geen fan van de postman,hij is even populist als de president.

Als ik het goed begrijp wil de LCR een nieuwe partij oprichten èn op eigen houtje verder gaan. Dat zal, vrees ik, tot dezelfde problemen leiden die we bij CAP zagen: verschillende groepen die elkaar vliegen proberen af te vangen, eindeloos gekibbel en geen beslissingen, uiteinedlijk demoralisatie. Een nieuwe partij ter linkerzijde zal alleen kunnen als de betrokkenen écht consequent zijn en dus al hun energie steken in de opbouw van één organisatie. Als men daar niet toe bereid is en voor halfslachtige oplossingen kiest, dan hebben degenen die op individuele basis toetreden tav de georganiseerde fracties sowieso een zware handicap en natuurlijk zal LCR als één blok binnen die partij optreden (dat was hier met CAP niet anders met de betrokken partijen) en dus een overwicht hebben, ook al stellen ze zich nu doelbewust heel bescheiden op. Wedden dat in no time de minderheidsfractie van Lutte Ouvriere, die wel deelneemt, zwaar ambras zal hebben met LCR (en dat er dan bij LCR een minderheidstendens zal ontstaan met nog een ander standpunt) ? Als zowel de PCF als LCR bereid zijn om zichzelf op te heffen om samen één nieuwe marxistische partij op te richten, dan is er hoop voor links in Frankrijk. Maar daar is de tijd nog niet rijp voor. Besancenot is wel heel populair maar de LCR telt niet meer leden dan de PvdA, voor een land dat zoveel groter is: alles staat of valt dus met die LCRleider.
Ik ben het overigens helemaal niet eens met de stelling van Guerin dat hij een populist is: eindelijk een gast die de linkse ideeên zo kan vertolken dat brede lagen zich terug identificeren met links. Argumenteer een keer dat hij een even grote populist is als de president? Als ik Carla Bruni was, dan koos ik voor de postman :-)

Voilla en dat is nu net een gebrek in de Belgische linkse politiek een charismatische leidersfiguur/woordvoerder.

Een zwakte kan omslaan in een sterkte én omgekeerd. Uitleg: met de PvdA proberen we nu doelbewust in verschillende regios goede, populaire woordvoerders, naar voor te schuiven. Dirk Van duppen in Antwerpen, Frans in Zelzate (afgelopen weekend namen meer dan 1300 Zelzatenaren deel aan de Toer de Frans, het is daarmee uitgegroeid tot het grootste volksfeest van de regio), Tom de Meester rond energie, Mie Branders in Hoboken, Harrie De Witte in Genk enzovoort. We hebben nu zo een hele reeks mensen die door hun deskundigheid, hun engagement, ... een steeds ruimere sociale basis hebben. In Nderland heeft ed SP vooral Marijnissen, Die Linke heeft lafontaine, LCR de postman, .... maar wat als die ene peroon zou wegvallen ?? Die sterkte kan dus héél snel omslaan in een zwakte. dat gezegd zijnde: laat ons leren van gasten als Marijnissen die in een verstaanbare taal linkse idealen kan populareseren (voor alle duidelijkheid: ik ben het verre van eens met alle standpunten van de SP)

Je hebt inderdaad gelijk met de stelling dat de SP moeilijk zonder Marijnissen kan. De PVDA heeft inderdaad 10 tallen bekwame militanten, maar een echte leider is nog niet opgestaan, alhoewel mijn favoriet Frans Van Acoleyen is en de Zelzaatse politiek een groot voorbeeld voor radikaal links, ik vind het ook cool van de PvdA dat ze het succes in Zelzate en Hoboken willen uitspelen naar andere plaatsen en doordendeur in heel Vlaanderen door kort op de bal te spelen en de mensen hun lokale en dagdagelijkse bekomernissen serieus nemen.

voledig akkoord!

Is die nieuwe antikapitalistische partij in Frankrijk even jacobijns centralistisch en Frans-chauvinistisch tegenover de nationale minderheden als de andere partijen?

De LCR wordt geen partij binnen de partij, zoals met de CAP het geval was. Er is één kracht die moet worden opgebouwd, en dat is de nieuwe antikapitalistische partij. De LCR moet daar nog over beslissen, maar waarschijnlijk zullen de structuren van de LCR ontmanteld worden, en omgevormd tot een soort vereniging van mensen die geaffilieerd zijn met de Vierde Internationale. Maar geen parallelle politieke leiding die zijn leden zegt hoe ze moeten stemmen of ageren binnen de nieuwe partij (zo top down werkt de LCR nu al niet trouwens). Zoiets loopt gegarandeerd mis: zie cap, of de SWP in Respect in Engeland. Het is zeker zo dat allerlei sektes op die manier zullen ageren binnen de nieuwe partij, maar als die zo klein blijven als ze nu zijn, zou dat geen probleem mogen opleveren.

De 3500 leden van de LCR zijn trouwens niet te vergelijken met die van de PVDA. 3500 mensen in een groot land als Frankrijk zijn natuurlijk relatief weinig, maar het gaat hier wel over revolutionaire militanten, en niet gewoon over mensen die voor weinig geld een lidkaart hebben gekocht (waarmee ik niet gezegd wil hebben dat het lidmaatschapssysteem bij de PVDA slecht is of zo - het is gewoon niet vergelijkbaar).

Waarom niet gewoon verder doen met de LCR? Er is zich een historische verschuiving aan het voordoen: er is een gat dat de PCF heeft gelaten voor een nieuwe, antikapitalistische kracht. Er zijn duizenden militanten die actief zijn in het verzet tegen de regering, maar zich daarom niet tot een strikt trotskistische organisatie zullen wenden. Het gaat er nu om, een soort politiek momentum te creëren om dat gat in te vullen, en de lancering van een nieuwe partij, een nieuw begin, is daar het middel voor. Uw organisatie is een middel, geen doel op zich.

Nlij dat er nog eens een nieuwe antikapitalistische partij opstaat in Frankrijk.
De nood is daar zeer hoog voor, met Sarkozy als president.
Benieuwd hoe het evolueert.

De nieuwe partij is er nog niet, maar de LCR - drijvende kracht in het project - heeft er in het recente verleden geen graten in gezien om bvb. lokale kieslijsten in te dienen met Emgann. Een tijdje geleden heb ik trouwens de site van de LCR in Mor-Bihan bezocht, en daar werd er bijvoorbeeld schromeloos gelinkt naar Argad Ar Yaouankiz (Bretoense independentistische en antifascistische jeugd), CARB (anti-repressiecomité) en Skoazell Vreizh (hulp aan familieleden van Bretoense politieke gevangenen).

Ik neem aan dat deze positieve attitude de LCR ook kenmerkt wanneer het om andere inderhedenbewegingen gaat.

Zo bvb. heeft Krivine ook de steunpetitie aan Peio Serbielle ondertekend.

Top :D Dan kan ik nu ook enthousiast gaan supporteren :cheer:

Dat was LO 5 jaar geleden, 10 jaar geleden ofzo ook. Zij weigerden op te roepen voor een nieuwe arbeiderspartij wanneer ze duidelijk de kans ertoe hadden. Kijk waar zij nu zijn geëindigd. Als je teveel kansen verspilt heb je de neiging stappen achteruit gezet te hebben.

Ervan uitgaande dat het aanhalen van "sekten" in de reactie van MatthiasL geen verwijzing is naar het CWI (hmmmm), hier een redelijk kort maar duidelijk statement van onze zusterorganisatie, de Gauche Révolutionnaire:

http://www.gr-socialisme.org/index.p...=202&Itemid=60

(Tis wel van vóór de bewuste meeting...)

Ik hoop wel dat de nieuwe partij in Frankrijk de PSOL juist NIET te veel gaat copiëren: iedereen zit daar in zijn eigen fractie mekaar te bestrijden.