Politics.be - Het Europa van morgen: hoe?

[size=6]Op weg naar de toekomst [/size]
Naar een Vlaamse lidstaat

Vlaanderen en Wallonië moeten nu al een eigen stem krijgen in Europa voor de materies waarvoor ze zelf bevoegd zijn en rechtstreeks toegang hebben tot het Europees Hof van Justitie. Dit is echter slechts een halve oplossing, waarvan de realisatie in de huidige EU zeer onzeker is. Reden te meer om het noodzakelijke proces naar Vlaamse onafhankelijkheid zo snel mogelijk af te ronden, zodat Vlaanderen zich kan inschakelen in de bestaande Europese structuur. Alleen als lidstaat kan Vlaanderen streven naar de opbouw van een nieuw Europa.

Deze toekomst moet door de Vlaamse deelstaat actief voorbereid worden. In plaats van zich in het huidige, machteloze "Comité van de regio’s" te laten parkeren, moet Vlaanderen zijn beperkte buitenlandse bevoegdheid ten volle uitoefenen, om bondgenoten te zoeken in alle huidige EU-lidstaten. Tevens om overleg te organiseren met andere naties die binnen grotere staten de weg naar politieke zelfstandigheid ingeslagen zijn, bijvoorbeeld Schotland of Catalonië, en ook met volkeren die recent hun zelfstandigheid verwierven en nu kandidaat-lid zijn van de EU zoals de Baltische staten, Slovenië of Tsjechië.

Naar een confederaal Europa

De N-VA ziet de toekomst van Europa zeker niet als die van een politiek één gemaakte superstaat, waar alles ver boven de hoofden van de mensen wordt beslist, maar als een bond van soevereine lidstaten en/of deelstaten van lidstaten. De leden van deze EU staan een deel van hun soevereiniteit af via verdragen die ze, voor ratificatie, ter beoordeling voorleggen aan hun inwoners. In Vlaanderen moet deze beoordeling door de bevolking volgens de N-VA zeker niet via een referendum gebeuren, maar wel via een tweederde meerderheid in het parlement na verkiezingen; een procedure gelijkaardig aan de huidige regeling voor grondwetsherzieningen.

De bevoegdheidsverdeling is een bevoegdheid van de lidstaten en niet van Europa zelf.

Het is uiteraard onmogelijk een eeuwige of precieze bevoegdheidsverdeling vast te leggen tussen de EU en haar leden. Europa is een levend gegeven dat via verdragen tussen de de leden voortdurend in beweging is. Toch moet men een aantal principes over de uitbouw van de Europese samenwerking vastleggen, met name in een Europees Confederatieverdrag.

Eerst en vooral geldt het principe van de subsidiariteit: een bevoegdheid wordt niet overgedragen als ze even goed of beter op het lagere niveau uitgeoefend kan worden. Het is vanzelfsprekend dat daarbij een aantal essentiële bevoegdheden op het niveau van de lidstaten moet blijven.

Bevoegdheden kunnen enkel via verdragen naar de EU overgeheveld worden. Dit impliceert dat geen enkele lidstaat door de anderen kan gedwongen worden om bevoegdheden af te staan. Zoals vandaag feitelijk het geval is, kan de EU natuurlijk wel op verschillende snelheden verder gaan. Zo kunnen één of enkele lidstaten een akkoord van alle anderen niet blokkeren.

Enerzijds is er nood aan een algemene harmonisatie op Europees vlak van die delen van het privaatrecht die van economisch belang zijn. Anderzijds is het niet verantwoord de bevoegdheid daarover volledig naar de EU over te hevelen. Deze dient beperkt te blijven tot fundamentele normen waarin geen diversiteit kan worden aanvaard. De lidstaten moeten dan ook, zoals in de VS, een Europees modelwetboek uitwerken met behoud van de mogelijkheid om daarvan op specifieke punten af te wijken.

Naar een democratisch Europa

De bevoegdheden die aan de EU overgedragen worden, kunnen alleen uitgeoefend worden door een politiek verantwoordelijke regering en dus niet door een "ambtenarenregering" zoals de huidige Europese Commissie.

Uiteraard veronderstelt dit de oprichting van een Europees Parlement met volwaardige bevoegdheden. De N-VA is voorstander van een tweekamerstelsel waarbij de ene kamer een afspiegeling zou zijn van de demografische verhoudingen in de hele Unie, terwijl de andere kamer een gelijkwaardige vertegenwoordiging van de lidstaten zou garanderen.

Een democratische werking veronderstelt ook dat de EU rekening moet houden met de constitutionele realiteit van haar lidstaten. Concreet betekent dit dat deelstaten van lidstaten rechtstreeks kunnen meepraten in Europa over de materies waarvoor zij bevoegd zijn.

Ten slotte kan men in de gevallen waarbij er per lidstaat gestemd wordt (zoals vandaag in de Europese ministerraden), de houding van een lidstaat niet zomaar laten bepalen door de vertegenwoordigende minister of regering ervan. Zij zijn verantwoording verschuldigd aan hun nationaal parlement en mogen het mandaat daarvan niet te buiten gaan.

Naar een leefbaar Europa

De EU mag geen louter economische orde - een "marktmaatschappij"- zijn of opleggen aan haar lidstaten. Europa moet ook sociale en ecologische minimumnormen bepalen. Daarnaast moet de EU de solidariteit tussen de verschillende naties verder uitbouwen.

Verder zou het welzijn van de Europese burgers gebaat zijn bij meer samenwerking op vlak van onder andere gezondheidszorg, buitenlands beleid en conflictpreventie, justitie, veiligheid, defensie en migratie, milieuzorg en diplomatieke bescherming van EU-onderdanen.

Bovendien moet de EU erover waken dat haar instellingen geen culturele of sociale onevenwichten veroorzaken op de plaatsen waar ze gevestigd zijn. De N-VA denkt hierbij met name aan Vlaams-Brabant dat cultureel en sociaal onder druk staat, mede door stijging van de grondprijzen die de plaatselijke bevolking de facto verdrijft.

Naar een pluriform Europa

De overkoepelende publieke cultuur van Europa mag voor de N-VA gerust sterker worden en mee vorm geven aan onze identiteit. Maar de EU mag niet ontaarden in een machine van culturele gelijkschakeling, hetgeen ze vandaag op sommige vlakken wel is. Voor de N-VA liever geen "United States of Europe", Europa houdt op waar de eigenheid van zijn componenten begint. Dit heeft heel wat directe implicaties.

Zo mag de EU op vlak van taalgebruik geen enkele sociale of economische barrière opwerpen tegen haar inwoners. Dit betekent dat men zich in iedere levende taal die in de EU gesproken wordt, moet kunnen uitdrukken in de politiek vertegenwoordigende organen van Europa.

Tevens moet iedereen zich in al deze talen tot de diensten van de EU kunnen wenden en geholpen worden.

Enkel een beperking van het aantal interne werktalen van de Euro-ambtenarij is voor de N-VA bespreekbaar, al is het voor de N-VA wel evident dat een Europese instelling zeker de taal of talen moet hanteren van de plaats waar ze gevestigd is.

Europese waarden, maar geen Europees imperialisme

Alhoewel de N-VA opteert voor een gezamenlijke Europese defensie, kiest ze zeker niet voor de opbouw van een militaire supermacht. De EU moet niet als grootmacht optreden. Dit betekent enerzijds dat de EU geen enkele vorm van militair, industrieel of moreel imperialisme mag hanteren in haar buitenlandse politiek. Anderzijds moet Europa wel zichzelf zijn in de wereld en durven opkomen voor de waarden van haar publieke cultuur.

Kandidaat-leden van de EU die voldoende compatibel zijn met deze publieke cultuur, moeten in de Europese koepel verwelkomd worden. Europa moet in deze landen de welvaart, het welzijn, de stabiliteit en de democratie helpen herstellen en/of verankeren.

Dus wenst de N-VA enerzijds geen EU-groepsegoïsme ter uitsluiting van landen die door de geschiedenis aan de andere kant van het IJzeren gordijn terechtkwamen.

Anderzijds wil de N-VA geen opname van kandidaat-landen die op het moment van hun aanvraag niet democratisch zijn en de mensenrechten niet respecteren en/of die te ver staan van de Europese publieke cultuur.

Wat is jullie zicht op het Europa van morgen. Hoe zouden jullie Europa graag zien evolueren? Dir is alvast de zienswijze van de Nieuw-Vlaamse Alliantie.

Groeten, VL