Toegeven?
 

Ik lees hier dat veel medelinksen kritiek hebben op SP.a en Groen! omdat ze toen ze in de regering zaten ze mee hielpen een neoliberaal afbraakbeleid uit te voeren, dat ze teveel meestapten in een liberaal Europa, dat ze de NAVO niet tegenhielden,...

Nu is mijn vraag: wat gaat te ver?
Mag men überhaupt in een regering stappen met pakweg OVLD, zoja hoeveel mag er toegegeven worden, zo nee moet men gewoon oppositie voeren met als gevolg dat men misschien niets van zijn programma verwezenlijkt?

Verlicht mij!

Je kan het minimumprogramma van de LSP lezen op de website www.socialisme.be. oa. 32urenweek met loonbehoud. De vraag is: welke partijen willen mee in coalitie gaan met zo een programma? Ik denk niet dat openVLD dat ziet zitten :-)

Ok, stel dat VLD zegt, we gaan akkoord met 36u is dat ok, of is dat niet genoeg?

Het gaat hier wel degelijk om een minimum programma van de LSP. De LSP wenst een werknemersdemocratie. Een socialistische economie. Alle bedrijven genationaliseerd. enz. Een 32uren week is al het minimum van het minimum. Op zich, alleen een 32uren week, is zelfs al te weinig om in ee coalitie voor te stappen. Een 36uren week is dus zeker niet genoeg. Indien er zelfs niet aan die minimum vereisten kan voldaan worden, dan is een coalitie onmogelijk en lijkt een oppositie raadzamer. Uiteraard is dat mijn mening en niet noodzakelijk die van de gehele lsp, maar ik denk dat vele op ongeveer dezelfde golflengte zitten op dit punt.

Daarnaast is het leven in de straten. Het leven in de fabrieken. De contacten met werknemers. De steun die je krijgt op betogingen in met acties. Voor de LSP belangrijker dan een regering. Een coalitie met een neoliberale partij zoals de VLD lijkt bij voorbaat dus onmogelijk. Er zal eerder gezocht worden voor coalities met partijen die ook aan de kant van de werknemers staan.

De vraag is ook? Als de meerderheid van de bevolking het huidige systeem wenst te veranderen. En ook de fabrieken zelf in handen wenst te nemen. In welke mate zal dit nog via de huidge insituties gebeuren?

Een positie vanuit de oppositie kan vaak lonender zijn dat een deelname waarbij ej alles verloochent.

Als de Open VLD openlijk het liberalisme afzweert, collectief aan boetedoening doet en zich voor minimaal een maand laat opnemen in een ontwenningskliniek om elk spoor van blauwigheid er uit te krijgen,

ja dan is een regeringscoallitie mogelijk.

maw, je moet een absolute meerderheid hebben, het liefst een bijzondere meerderheid zelf, om maar iets van dit programma te kunnen verwezenlijken.

maw, nooit.

Ik vrees dat ik Vlijmscherp moet gelijk geven
Is het dan niet beter om een (beetje) compromissen te sluiten ten einde toch een deel van je programma te verwezenlijken

Kijk naar wat het VB heeft verwezenlijkt vanuit de oppositie,
het beleid is de laatste jaren rechtser en rechtser geworden,
veiligheid, vreemdelingen, communautaire eisen, protest tegen de huidige traditionele partijen, economisch een rechtsere politiek...
allemaal zaken die vandaag de dag op de politieke agenda staan,
vanuit de oppositie kan je dus zeker ook wegen.

Groen! daarentegen gaat regelmatig mee in coalities die ook tal van negatieve maatrgelenen nemen. Veel van haar wetten zijn tegen vandaag de dag al terug ongedaan gemaakt. Ze maakten zich wel schuldig om mee in een regering te stappen die de 15procent armoede in niets heeft terug gedrongen, die de werkloosheid niet heeft aangepakt, die werklozen straft in plaats van hen werk aan te schaffen, aan een regering die met andere woorden niets essentieels heeft verandert voor de positie van de werknemers. In zo een regering verwezenlijk je niets.

Sommigen stellen zich mischien tevreden met een kleine afvlakking van het rechtse beleid dat vandaag de dag wordt gevoerd. Nog anderen willen een werkelijke oplossing.

Zoals al eerder meegegeven het finale programma is een klasseloze maatschappij. Het minimumprogramma en die minimumeisen zijn reeds het uiterste compromis dat aanvaardbaar is. Wanneer bepaalde partijen zich daar ook in kunnen vinden, is samenwerking mogelijk.

De economische omstandigheden zullen ons tot een bepaald punt brengen waarin niet anders kan dan naar klien links te luisteren. De sociale zekerheid wrdt steeds meer afgrboken, de kloof tussen arm en rijk bijft steeds meer toenemen, overal faalt het neoliberale beleid, hoe minder overheidsbemoeienis hoe fouter dat het loopt, op het vlak van milieu wordt er haast geen vooruitgang geboekt (op een paar ecologische smosjes na , waw wat een schijnverwezelijking). werknemers moeten langer werken, voor minder loon. de pensioenen staan onder druk. Bedrijven staan ip het punt europa te verlaten voor andere regios. de beursen sterven op een economische crisis af. Er staat een enorme arme migratie voor de deur en de europese bevolking neemt af in de wereldbevolking (in relatief aandeel). Met andere woorden: binnen korte tijd worden we geconfronteerd met problemen waar alleen klein linkse partijen een antwoord op bieden, en geen van de traditionele. Ook niet groen!.

Nu zou het mooi zijn dat voordat deze grote problemen er aan komen, er nog een paar sociale verwezenlijkingen uit de bres gesleept kunnen worden, zoals een 32uren week. maar dit niet ten koste van de antwoorden op dei grote problemen. Klein links richt zich dan ook op deze grote problemen.

Hoe komt het dat er ook in landen zonder Vlaams Blok een neo-liberaal afbraakbeleid wordt gevoerd?

Maar voor de rest geef ik je wel gelijk.

In andere landen zijn er ook extreem rechtse partijen (FN, Die republikaner, LPH, BNP,...)
De strijd tegen extreem-rechts heeft als gevolg dat men het huidig systeem niet mag bekritiseren omdat men 'in de kaart speelt van het VB' en dat is gevaarlijk.

Dat gedrag bestaat nog steeds bij heel wat 'weldenkende democraten' in dit land (die zich dan links noemen).

Ik weet het:-(

Er wordt inderdaad bijna overal een sociaal afbraakbeleid gevoerd.
Er is echter een wel een verschil in de mate waarin dat afbraakbeleid wordt gevoerd. Zo kunnen sociaal democraten dit afbraakbeleid zachtjes verminderen en ook een paar sociale kanttekeningen proberen te redden. Partijen zoals LDD en het VB doen echter het tegenovergestelde: ze stellen de sociale zekerheid als een stelsel van luiheid voor, noemen werklozen dom en lui, wensen geen uitkeringen meer voor allochtonen, walen, enz.
Wanneer zulke partijen veel stemmen krijgen, gaat er helaas ook meer naar zulke harde negatieve standpunten geluisterd worden.

In vele landen gebeurt dus een neo-liberaal afbraakbeleid, aangezien ons kapitalitische economisch model dit nu eenmaal vereist, de manier waarop dit gebeurt hangt echter af van bepaalde partijen.

Ik pleit ervoor in een regering te stappen zodra die zich toelegt op het verbeteren van het lot van de gewone werkmens. Dus als dat leidt tot hogere lonen, een algemene 36uren week zonder loonsverlies en met bijkomende jobs om de werkloosheid op te vangen, meer sociale zekerheid (oa hogere sociale uitkeringen, meer sociale woningen aan écht goedkoop tarief), hernationalisneren van Post, NMBS, energiesector en meer investering daarin...

een het geld hiervoor haalt uit de rijke zakken...



wel moet de regering geen positieve maatregelen terwijl door andere redenen de effecten nog altijd negatief zijn. De werkloosheid moet degelijk teruggedrongen drongen, ook al ontslaan alle multinationals hun werknemers etc.



Een regering die bereid is die richting uit te gaan, is voor mij voldoende om er in te stappen. Pas als later blijkt dat de snelheid ervan te traag is, zou ik er voor kunnen pleiten om er terug uit te stappen.

Het proces is wel zo dat ik kan pleiten voor een andere tactiek dan de deze op het moment dat de situatie verandert.


Ik weet dat deze tactiek utopisch is want geen partij momenteel in eendert welk parlement in België wilt die kant uitgaan.



But than again LSP is geen parlementaire partij. Wij willen het parlement zeker gebruiken als een platform om onze boodschap verspreid te krijgen, en we willen zeker deelnemen aan verkiezingen, maar eigenlijk is dat parlement niet ons hoofddoel. LSP is in hoofdzaak een revolutionaire partij. (en geen evolutionaire partij, zoals de rest)

Dat wil zeggen dat we de processen in de samenleving bestuderen (geholpen door te kijken naar de processen in het verleden), en ons voorbereiden op het moment dat de revolutie komt. Op dat moment willen we met man en macht klaarstaan en pas op dat moment kan LSP haar hoogdagen kennen. Het is op zo'n moment dat we ons programma kunnen we verwezenlijken, wanneer ons programma tevens het programma van de actieve massas wordt.

In de tussentijd bouwen we verder aan onszelf en willen we de klassenstrijd vooruithelpen waar mogelijk. Uiteindelijk is de klassestrijd vooruithelpen de klassebeweging ook verder brengen op de weg naar revolutionaire conclusies.



Als je de politiek enkel bekijkt vanuit het perspectief van parlementair werk, natuurlijk is onze questee dan zinloos. Maar dat is dus niet hoe we de zaken bekijken.

Soms zijn de 'softe' sociaal-democraten in staat verder te gaan dan hun rechtse bully-roepers, om die zelflde simpele reden: ze weten zand in de ogen te strooien.

De burgerij in Italië bv was in hoofdzaak voor prodi, omdat ze vreesden dat als Berlusconi zware aanvallen zou uitvoeren de reactie te hevig zou zijn. Kijk naar Paars: er werd meer neo-liberaal werk verzet door de SP.a dan door de VLD (vooral Vandenbroucke en Vandelanotte hebben veel gedaan, de eerste zet tot het generatiepact kwam met Freya VDBossche en haar 'Actief Ouder Worden').

Dit is voor een stuk ook de reden waarom er in VLD-rangen een revolte ontstond met 40% voor DeDecker bij de voorzittersverkiezingen: de blauwe leiders die langs neoliberale kant voorbijgestoken werd door de rode vriendjes...

De ogen toedoen is op termijn véél gevaarlijker.

Hier ben ik het niet et je eens,
als je de agenda an de huidige regering vergelijkt met paars is er duidelijk een verschil. De sp.a mag dan mee hebben deelgenomen aan een neoliberaal afbaakbeleid, overal daarbij zal je verschillende sociale schaamlapjes terugvinden. Kleine socialere aanvulsels.

Sociaal-democratie is een essentieel onderdeel van het neo-liberaal beleid. Zij zorgen ervoor dat het afbraakbeleid geslikt wordt door haar achterban en de vakbonden.

De lepel suiker om de bittere pil door te slikken.