Elio di Supo |
29 augustus 2008 04:42 |
Citaat:
Oorspronkelijk geplaatst door Johan Bollen
(Bericht 3658248)
Goh, als je raketten in Polen kan plaatsen om je te verdedigen tegen Iran, dan kan je er ook plaatsen in Latijns Amerika om een of andere reden, maar dat is niet wat ik wens.
Je vergelijking is niet helemaal correct lijkt me, want het gaat hier om VS raketten. Die opereren ook ver van huis. Als je zegt dat de VS Europa verdedigen, dan zou Rusland evengoed Venezuela kunnen verdedigen bijvoorbeeld. Dus dat idee is niet 'totaal onverdedigbaar'.
De onderhandelingen tussen de VS en Polen gebeuren over het hoofd van de Europese Unie heen, en dat vind ik toch enigszins 'vernederend' voor Europa. Europa moet zichzelf leren verdedigen, want uiteindelijk dient elk 'land' zijn eigen belang in de eerste plaats. Onder de paraplu van een ander willen leven komt me pathetisch over. Een beetje meer zelfrespect kunnen de Europeanen wel gebruiken.
|
De diversiteit aan culturen en talen in Europa is een verrijking maar in dit soort kwesties helaas ook een hinderpaal.
Ik ben het met je eens dat Europa op termijn voor haar eigen defensie moet kunnen instaan maar dan moet de werking van de EU zelf drastisch veranderen. Veronderstel dat men een eengemaakt Europees leger zou uitbouwen. Naar alle waarschijnlijkheid zal de opperbevelhebber iemand moeten zijn uit een kleine lidstaat omdat anders het status quo onder de invloedrijkste lidstaten zou verstoord worden. Ik durf nu al te voorspellen dat de reele beslissingsmacht van deze persoon te vergelijken zal zijn met die van de secretaris-generaal van de NAVO. Niet bijster veel dus.
Dan is er de kwestie van de bijdragen. Het is niet denkbeeldig dat dit een thema zal zijn dat veel wrevel zal opwekken. Sommige lidstaten zouden ook willen opteren om het modernste materiaal aan te schaffen terwijl andere leden de militaire uitgaven willen beperkt houden. Vervolgens moet er ook rekening worden gehouden met welke politieke strekkingen er aan het bewind zijn in de lidstaten. Lidstaten met een eerder rechtse regering zullen wsl. een andere visie hebben inzake defensie dan lidstaten met een eerder linkse regering.
Ook staat het niet vast of er onder de lidstaten een consensus zal bestaan over het definieren van een gezamenlijke vijand. Zo zouden de Oost-Europese landen Rusland kunnen zien als een wezenlijke bedreiging terwijl men in West-Europa opteert voor een neutralere houding. Bepaalde lidstaten zouden uit eigenbelang in bepaalde conflicten zich ook kunnen onthouden van deelname aan eventuele militaire operaties.
Bovendien bestaat er ook het risico dat bepaalde conflicten die in eerste instantie een regionaal karakter hebben nu een schaalvergroting gaan kennen. Als bv. Griekenland opnieuw een territoriaal conflict zou kennen met Turkije zou nu meteen geheel Europa betrokken worden. Dit is een mes dat aan twee kanten snijdt. Enerzijds betekent het een afschrikking maar anders een risico op escalatie.
Mijn conclusie is dat Europa moet kunnen instaan voor haar eiegen defensie maar dat de huidige structuur niet voldoet voor de werking van een efficient eengemaakt Europees leger.
|