Het gezin is de hoeksteen van de maatschappij, luidt het credo van mijn conservatieve vrienden.

Laten we het gezin onder de loep nemen. We nemen een klassiek kwartetje met een vader, een moeder en twee kinderen. Welk belang heeft het gezin hier voor de protagonisten? De vader heeft geen bal aan dit gezin: hij moet, tegen zijn natuur in, trouw blijven aan de moeder en zich ondertussen nog de naad uit het lijf werken voor die twee koters van hem - accidents de parcours, die keer dat de drogist gesloten was. De moeder zit opgezadeld met een man en twee koters voor wie ze dag en nacht 'inzetbaar, flexibel en communicatief' moet zijn. Uitgaan met haar vriendinnen zit er niet in, en eenmaal de kinderen en hun papa grootgebracht zijn, valt de moeder niet zelden in een put van leegte. Alleen de kinderen hebben wat aan het gezin: als papa hen slaat kunnen ze bij mama uithuilen en als mama hen iets belooft kunnen ze naar papa om het beloofde op te halen. We concluderen dus dat het gezin de hoeksteen is van het kinderleven.

Heeft het gezin, bij uitbreiding, ook een bouwkundige functie in de maatschappij zelf? Ten dele wel natuurlijk: zonder gezinnen met kinderen geen nieuwe generaties, zonder nieuwe generaties geen nieuwe maatschappijen. Maar doen we het dan daarvoor? Stichten we gezinnen om de maatschappij te vernieuwen? Nee hoor, we stichten gezinnen uit eigenbelang, of uit sociale traditie, en naderhand zoeken we, haast verontschuldigend, naar maatschappelijke verantwoordingen van onze gezinsmanie: we hebben een gezin gesticht om de maatschappij van een hoeksteen te voorzien! Halleluja! Tegen zoveel edelmoedigheid en offergave ben ik niet opgewassen...

Zoveel edelmoedigheid heb ik zelf nooit opgebracht, gezinloos als ik ben. Ik sta naakt en weerloos in de maatschappij, want ik heb geen vrouw of kinderen die mijn bestaan in deze maatschappij rechtvaardigen. Ik heb geen alibi. Mijn gezinloosheid zegt onverbloemd dat ik er alleen voor mezelf ben, dat ik mij aan de samenleving voedt zonder haar op mijn beurt te voeden met nieuw bloed. Indien ik morgen een amourette begin met een welwillende jongeman, ben ik in de ogen van de gezinsmaffia nog steeds een egoïst, of beter: wij, als koppel, zijn een tweekoppige egoïst. We hebben geen hoeksteen gelegd, we zijn een dode tak aan de stamboom van het Vlaamse Volk. En toch...

Het gezin is de hoeksteen van de toekomstige maatschappij, een investering op lange termijn. Eenmaal we onze gezinstaak hebben volbracht, zijn we ballast geworden: we worden oud en versleten, en staan de ontwikkeling van nieuwe gezinnen in de weg, want onze kinderen moeten hun tijd en geld verdelen tussen hun nieuwe gezin, aan het hoofd waarvan ze staan, en hun oude gezin, wiens voeten ze moeten wassen. Misschien maken we ook om dié reden kinderen aan: om iemand te hebben die, als we slecht te been zijn, voor ons zorgt. Of kunnen we voor onze verzorging een beroep doen op de gezinslozen? Worden de alleenstaanden en homokoppels de mama's en papa's van onze hulpbehoevende bejaarden? Maar als dat zo is, komen we alleenstaanden en homokoppels tekort! Sterker nog: zonder deze sociale groep stuikt de samenleving ineen!

Hoeft het ons overigens te verbazen dat zoveel flikkers en singles de zorgsector domineren? Nee hoor: ze nemen instinctief de taken over van de overbelaste gezinsarchitecten. Dus, conservatieve vrienden, erken dat het gezin als hoeksteen van de maatschappij het slachtoffer is geworden van haar eigen succes. Stop dat vermaledijde gezinsbeleid en stimuleer de 'andere' levenswijzen, wier bijdragen aan de samenleving in de nakende toekomst onontbeerlijk zullen zijn. Uw kinderen zullen u dankbaar zijn.

Pyramus

Moeder, waarom leven wij?

Ik kan mij niet van de indruk ontdoen dat Pyramus opgegroeid is in een totaal onharmonisch gezin.
Zijn betoog zou zo uit "Les Miserables" kunnen weg gelopen zijn.

Waarom gaat u er vanuit dat een gezin per definitie uit een man en vrouw (en eventueel kinderen) dient te bestaan?
Kortom ik begrijp niet goed wat u probeert te zeggen met uw betoog.

Oorspronkelijk leefde de mens in "gezinnen" van zo'n 20 �* 30 man, moeders, vaders, broers en zusters en nog wat aanverwanten en kennissen, waarvan de samenstelling met de seizoenen al eens durfde wisselen.

Pyra, jongen! had dat dan eerder gezegd! Misschien is professionele hulp hier wel aangewezen!

Ik dank u allen voor de aandachtige lezing van en zinnige commentaar op mijn column. :?

Lees eens wat meer de krant ! Vandaag : "oudervervreemding na scheiding komt steeds vaker voor"!

Ok, Pyramus... ik zal eens een poging doen...

Ten eerste begin je al verkeerd aan je column. "Laten we het gezin onder de loep nemen", moet eigenlijk worden : "Laten we een gezin onder de loupe nemen". Kleine nuance, maar een wereld van verschil...

"De vader heeft geen bal aan dit gezin", indien die vader -zoals je hem beschrijft- een egoïstische slappeling is die eigenlijk "geen leven" heeft (zonder het goed te beseffen)... Tja, dan denk ik dat vader aan niet veel een "bal" heeft.

"Moeder zit opgezadeld met...", tja... ze bestaan nog he, die "brave" thuiswerkende madammekes die zich op hun kop laten kakken door zowel manlief als de kinderen. Het gezin is voor haar een onvermijdelijk biotoop; daarbuiten zou ze zelfs niet kunnen "bestaan".

Uw column begint dus met het schetsen van een intriest koppel dat in �*lle situaties (single, getrouwd, gescheiden, ...) niks dan medelijden zou oproepen.

Ook uw fatalistische toekomstvisie is deprimerend... en bijzonder eenzijdig, kil en "ontmenselijkt".

Ooit al eens een gedacht dat het ook anders kan lopen? Dat kinderen ook heel gewenst kunnen zijn (i.e. geen accidents de parcours)? Dat ouders alles in het werk stellen om die kinderen een zo gelukkig mogelijke jeugd mee te geven én hen zo goed mogelijk voor te bereiden op het moment waarop ze zelf hun weg zullen zoeken in deze maatschappij? Ooit al eens gehoord van familiale solidariteit en liefde? Ja, die bestaat namelijk ook nog en vormt de ruggengraat van een gezonde welvaartstaat. Ik ben ervan overtuigd dat veel mensen (ook beleidsmakers) aan het terugkomen zijn van het idee dat je solidariteit volledig kan uitbesteden aan de "gemeenschap" in z'n algemeenheid. Zou een leuke discussie kunnen opleveren...

En neen, het bestaan als single of andersgeaard koppel of kinderloos koppel is niet zinloos. Hoe kom je erbij dat je dan als "minderwaardig" zou beschouwd worden?

Als dit je visie op de samenleving en het "leven" is, dan kan ik je naast Prosac enkel nog een goeie therapeut aanraden...

Ik heb hem met aandacht gelezen, maar veel zinnige commentaar valt er volgens mij helaas niet op te geven.
Het is mij namelijk absoluut niet duidelijk wat je probeert duidelijk te maken of waar je probeert op te doelen? Is 'het gezin' een overschat iets en eigenlijk van weinig belang? Is er meer dan 'het klassieke gezin' of net niet? Is 'het klassieke gezin' verwerpelijk en zo ja is er een alternatief? Is het een aanklacht tegen uw conservatieve vrienden?

En zoals hierboven reeds opgemerkt: u gaat er ten onrechte vanuit in uw schrijfsel dat 'het gezin' per definitie gelijk zou zijn aan 'het klassieke gezin'.

't Is een zwartgallige column.
Ik ga niet vitten op het feit dat Pyramus hier impliciet de meest traditionele gezinsvorm als vanzelfsprekend verondersteld, voor iedereen aanneemt
Wie eerlijk is, moet toegeven dat elke samenlevingsvorm zijn donkere en glorierijke momenten kent.
Er zijn van die dagen dat je samen met Sartre, sotto voce mompelt dat de hel de anderen zijn, en de volgende week loop je op watjes dankzij de stoeipartij met een lekker blond stuk, of jonge halfgod (afhankelijk van je sexe en/of voorkeur).

Een visie op een toestand hangt af van het 'standpunt' dat je bewustzijn op het moment van waarnemen inneemt.
De zurige varkensbeer die voor de één een walgelijke stank verspreidt, koppelt een nader aan 'gezonde buitenlucht'. Deze visie kan zelfs probleemloos huizen in één en dezelfde persoon.
Niks menselijks is ons vreemd, ook een beetje schizofrenie niet. :wink: