| Morduk |
26 september 2008 09:42 |
Het nut van een president?
Citaat:
'VS zijn eenpartijstaat'
WASHINGTON - De kleine partijen in de Verenigde Staten eisen hun plaats in de politieke arena op. 'Wij vertegenwoordigen de meerderheid.'
Het Amerikaanse verkiezingssysteem deugt niet, meent de gewezen Republikeinse presidentskandidaat Ron Paul. 'De Democraten, de Republikeinen en de media spannen samen om de illusie te creëren dat er een verschil is tussen de twee grote partijen. Maar er is geen verschil. In feite zijn de VS een éénpartijstaat.'
Paul moest in de Republikeinse voorverkiezingen de duimen leggen voor John McCain. Hij blijft Republikeins Congreslid voor Texas, maar weigert McCain te steunen. Meer zelfs, hij bracht zijn collega's van andere kleine partijen - third parties, derde partijen, in het Amerikaanse jargon - samen in de strijd tegen het monopolie van de groten.
Tijdens de voorverkiezingen haalde Paul, vooral via het internet, heel veel geld op. Hij was razend populair bij de jongeren, ook in België. En dat hij nog steeds dolenthousiaste volgelingen heeft, bleek duidelijk bij de voorstelling van het 'front der kleintjes' op een meeting in Washington.
Het eerste doel van het 'front' is deelname aan de drie debatten tussen de presidentskandidaten - waarvan het eerste op 26 september plaatsvindt - en het ene debat tussen de vice-presidenten. De regels voor die debatten worden opgesteld door de Commission on Presidential Debates. 'En die is helemaal in handen van de twee groten', stelde Paul. Natuurlijk kan niet iedereen die zich presidentskandidaat noemt, mee op het podium, gaf hij toe. Maar hij formuleerde meteen een 'fair en haalbaar alternatief': iedere kandidaat die in een voldoende aantal staten op de stembrief staat om de vereiste 270 stemmen in het Kiescollege te behalen, moet kunnen deelnemen. Dit is ook een vereiste die de debat-commissie stelt voor deelname, maar daar bovenop eist de commissie dat de deelnemers minstens 15 % scoren in de peilingen. En dat halen de kleintjes niet.
'Voor een kandidaat die de status-quo in vraag stelt, is het heel moeilijk om in voldoende staten op de stembrief te geraken', klaagde Paul. 'Dat zou toch niet mogen.'
'Een Amerikaans president wordt door niet meer dan een derde van de Amerikanen verkozen. De kiezers van de third parties, de mensen die niet gaan kiezen en degenen die kiezen voor één van de twee groten, maar zonder veel enthousiasme, vormen samen de meerderheid. En als die meerderheid buiten het establishment staat, is er iets mis met het systeem.'
'De waarden van die meerderheid worden nooit in beleid vertaald', vulde de groene kandidate Cynthia McKinney aan. Het gewezen Democratisch Congreslid uit Georgia klaagde ook het feit aan dat 'er nog steeds niets wordt ondernomen om electorale fraude te voorkomen, zoals in 2000 en 2004'. Ze verwees onder meer naar onvolledige kiezerslijsten en slecht werkende stemcomputers.
Verder maken ook Chuck Baldwin, Robert Barr en Ralph Nader deel uit van het 'front'. Baldwin komt uit ultraconservatieve hoek, werkte voor Ronald Reagan en tijdens de voorverkiezingen voor Paul. Nu is hij de kandidaat van de Constitution Party. Barr, een gewezen Republikeins Congreslid, zou met zijn Libertarian Party volgens sommigen wel eens broodnodige stemmen van McCain kunnen wegpikken.
Het meest omstreden lid van het front is de 'eeuwige presidentskandidaat' Nader, wiens kandidatuur - destijds voor de Green Party - in 2000 bijdroeg tot de nederlaag van Al Gore. De verwijten liggen hem duidelijk nog zwaar op de maag, want hij maakte enthousiast reclame voor een systeem dat moet voorkomen dat de kleine partijen het resultaat scheeftrekken: een Obama-kiezer en een McCain-kiezer kunnen via de website votepact.org samen beslissen om voor een onafhankelijke kandidaat te stemmen, zodat het een nuloperatie is voor de groten.
Nader haalde hard uit naar George Bush en Dick Cheney die zouden moeten worden afgezet wegens machtsmisbruik. 'De president ondermijnt de grondwet en de democratie', zei Nader. 'Daar zouden de media over moeten berichten. Maar ze wentelen zich in onbenulligheden, zoals Lipstickgate. Dat is een belediging voor hun publiek.'
De kleintjes weten dat ze met het huidige kiessysteem geen schijn van kans maken, maar ze verspreiden met veel enthousiasme hun boodschap van, jawel, verandering.
|
DS: 23/09/08
Ik moest aan de grap van Kamagurka denken bij dit bericht: 'De leider van de wereld wordt verkozen door een handvol Amerikanen. En dat noemen ze dan democratie'.
De presidentiële verkiezingscampagnes beginnen meer en meer op 'spel zonder grenzen' te lijken. Een hindernissenparcours waar iedereen vrij en ongehinderd de meest belachelijke obstakels mag plaatsen om de kandidaten te doen struikelen.
Als TV nog wat belangrijker wordt, kan zo zelfs Mickey Mouse zelve ooit president worden als 'figuur die de Amerikanen het meeste vertrouwen inboezemt'.
Want als ik op grond van het bovenstaande doorredeneer, waarom nog eigenlijk een president? Althans, waarom die man van macht voorzien? Als men wint omdat men het beste de rol van president kan spelen, waarom hem (of haar, ooit) dan ook niet meer geven dan wat men aan een acteur zou toevertrouwen: een goed geschreven scenario, in dit geval met genoeg tekst voor vier jaar. Alleszins beter dan ethische staatsbullebakkerij, terrorisme-oorlogen en 'high income taxcuts' in een saus van budgetontsporingen.
Ceremonies en rituelen, meer niet. Mr. President, just say the lines, shake the hands, wave around a bit and back in yr. box. Decentraliseren en Washington afbouwen. Het zwaartepunt terug naar de staten. Waarom niet? |
