Van Souad/Geschonden zijn alleen al in Frankrijk ruim 35.000 exemplaren verkocht. Het boek gaat over een Palestijnse vrouw die op 17 jarige leeftijd in brand gestoken werd door haar schoonbroer omdat ze haar familie had onteerd. Ze overleeft de aanslag en vlucht naar Europa. Souad is de eerste vrouw ter wereld die aan een eremoord ontsnapt is en ze is ook de eerste die het aandurft om er over te getuigen.
In haar boek doet ze uitgebreid verslag over wat het is om als vrouw te leven in een moslimland. "Meisjes betekenen ginds niets, ze zijn erger af dan vee. Wij vrouwen kenden alleen een leven van marteling en van angst om dood te gaan. We mochten zelfs niet naar een man kijken of we zouden de familie onteren." Vandaag de dag verblijft Saoud in Amsterdam omringd door bodyguards die erop toe zien dat ze niet zonder masker wordt gefotografeerd. "Als mijn familie zou weten dat ik leef, zou ze mijn hoofd komen afhakken en ermee door het dorp lopen."
Het boek grijpt naar de keel, laat niet meer los. Volgende uittreksels geven een idee van de bloedstollend rauwe werkelijkheid in een klein dorp op de Westelijke Jordaanoever.
Bij ons is het een vloek als een meisje te worden geboren. Een echtgenote moet eerst een zoon baren, minstens één. Er zijn hooguit twee of drie meisjes nodig voor het vee, voor het werk in huis en op het land.
Ik herinner me hoe mijn vader zijn riem uitdeed en schreeuwde: "Waarom zijn de schapen alleen teruggekomen?" Hij grijpt me bij de haren en sleurt me over de grond. Als ik op mijn knieën lig, slaat hij. (...) Een dag zonder slaag was niet normaal. Mijn vader was de almachtige. Degene die bezat, besliste, ons sloeg en martelde.
Mijn moeder lag op een schapenvacht. Ze was aan het bevallen. Toen hoorde ik geschreeuw, van mijn moeder en de baby, en heel snel pakte mijn moeder de schapevacht en verstikte het kind. Ik werd door een vreselijke angst verlamd. Ik hoorde mijn oudste zus tegen mijn moeder zeggen: "Als ik meisjes krijg, zal ik het net zo doen als jij." Zo heeft mijn moeder zeven meisjes uit de weg geruimd.
Ik rende weg om mij te verstoppen, het bloed op mijn benen af te vegen en me weer netjes aan te kleden, terwijl hij rustig zijn kleren in orde bracht. Daarna smeekte ik hem mij niet te laten vallen, het huwelijk zeer snel te regelen. Voor een meisje dat geen maagd meer is, is er geen uitweg meer.
Doodsbang sta ik achter de muur te luisteren. Mijn moeder praat tegen mijn schoonbroer: "We kunnen het onze zoon niet vragen, hij zal het niet kunnen en is te jong. Jij moet Souad voor je rekening nemen, maar je moet je in één klap van haar ontdoen." Ik heb mijn terdoodveroordeling vernomen.
Plotseling voel ik iets kouds op mijn hoofd. Het moment daarop sta ik in brand. (...) Ze slepen me naar de fontein van het dorp, het water stroomde over me heen terwijl ik brulde van angst. Ik ruik de geur van gegrild vlees. (...) Ik ga sterven, dat is goed.
Bron: GVA
