Vervelende NGO's
 

Ik weet niet of jullie dat kennen maar je trekt het stad in en om de paar meter wordt er je gevraagd of je eventjes tijd hebt om te luisteren. Amnesty International, Oxfam, artsen zonder grenzen...allemaal willen ze geld van je. Vandaag gingen ze zelf eventjes gaan zeggen wat ik dacht. Dat stoort mij dat ze mij lastig vallen. Of ik nu sympathie voor de organisaties heb of niet dat doet er niet toe, zijn er zoveel mensen die op straat toehappen? Is dit echt een succesvolle methode?

Wat vinden jullie?

Soms durven die vrijwilligers zich wel eens iets te enthousiast verkopen. Ze dringen zich echt op en zetten je dan bijna onder druk om voor iets te tekenen. En als je weigert, loop je nog de kans te worden bejegend voor 'gierigaard' of 'harteloze'. Als je in het Gentse of het Antwerpse door een drukke winkelstraat op woensdag-, vrijdagnamiddag of zaterdag durft lopen, zeker alleen, dan mag je er bijna donder op zeggen dat je 'prijs' hebt. Vroeger durfde ik daar wel eens op ingaan en dan begonnen ze een hele uitleg tegen mij en vervolgens wilden ze onmiddellijk 'to the point' komen en schoven je bijna een cheque onder je neus en moesten vele gegevens van je weten. Soms werd er zelfs aangedrongen op een domiciliëringsopdracht. Ik heb gelukkig die keren steeds de moed gehad om 'het gesprek' kordaat beëindigen en niets te tekenen, maar ik kreeg er ook een ongemakkelijk gevoel bij.

Ik geef reeds zaken voor het goede doel, maar niet op straat. Ik geef jaar een vast (groter) bedrag aan 2 of 3 hulporganisaties wiens praktijken me bonafide genoeg lijken en waar ik achter kan staan. Los van de occassionele stiftjesverkopen van de Damiaan Actie en de fuif van de plaatselijke scouts die geld inzamelen voor een goed doel. Maar tegen die straatronselingen ben ik gekant, in deze drukte van de winkels voelen de mensen zich vaak onder druk gezet en gaan vaak niet met hun ganse hart doneren, maar eerder omdat ze zich bijna verplicht voelen o.i.v. een zekere sociale druk. Dat kan geen goede basis zijn voor de hulpverlening. Zeker in deze tijden van het world wide web zijn zulke ronselingen mijns inziens ook wat overbodig geworden. Er zijn nu voldoende andere kanalen om 'donnateurs' te bereiken, zulke straatacties zouden zo stilaan tot het verleden moeten behoren.

Ik geloof er niets van. Dat klopt niet. Verdedig je die onzin gratis?

Werkt altijd. Als het gaat over kernenergie begin ik het zelfs omgekeerd enthousiast te verdedigen.

Het grappige is dat die mensen helemaal geen vrijwilligers zijn maar mede door uw storting betaald worden.

Vaneigens dus dat ze er alle belang te hebben om u op alle mogelijke manieren geld te ontfutselen.

Bijeendrijven, repressief arresteren, afvoeren naar probleemgebieden.

Voor libertariërs moet dat toch kunnen me dunkt?

Heb ik ook al gedaan toen zo een Greenpeace meiske het Amazone-woud,windmolens,kernenergie en nog het een en het ander enthousiast door elkaar heen bepleitte of afkeurde.....

Zo jong en al denken dat het goed komt met het ene als je tegen het andere bent...ouwe kelt moest wel optreden :-D

Los van het feit dat ik geen libertarische visie meer heb, heeft dat nóóit gekunnen voor mij.

Maar ge zij ne wijze. ;-)

Tegen jankenqueteurs niet in elk geval.

:-P

Een degelijk onderbouwde uitleg over hoe je het systeem niet kunt veranderen als je in dezelfde logica als het systeem denkt helpt altijd.

Hoe kan je het systeem veranderen als je niet in de logica ervan denkt?

Persoonlijk maak ik mij daar bijna steeds van af met een korte en kordate "Neen, Bedankt." In mijn ervaring is men niet echt opdringerig.

Er zijn een zeer beperkt aantal zaken waarvoor ik jaarlijks wel toehap wanneer ik benaderd wordt. Het gaat daarbij bv. over Vredeseilanden, Damiaanactie en Rode Kruis.

Naar de Provinciestraat?

De NGO's zouden en moesten 'profesionalizeren' ten nadele van een broodnodig 'idealisme' om daadwerkelijk iets ten goede te doen. Nu blijkt dat de profesionelen juist die 'intrinsieke motivatie' ontbreekt en dat dit uiteindelijk de resultaten negatief beïnvloedt. Professionelen krijgen wel een veelvoud betaald van vrijwilligers natuurlijk, en soms hebben ze ook een idealisme, maar daar worden ze niet op geselecteerd.

De gemotiveerde vrijwilligers die geld ophalen op straat zouden eens wat minder 'instrument' van een 'ontwikkelingscorporatie' mogen worden, en meer een deel van een 'beweging'. Ze zouden eens wat meer vragen mogen stellen aan hun organizaties in plaats van slechts foldertjes uit te delen. Voor de rest kan ik het alleen maar toejuichen dat er mensen zijn die empathie hebben voor hun medemens en daarvoor iets concreets willen doen.

Het hangt ervan af welk soort straatacties, en vanuit welke motivatie bedacht. Bij de straatacties bedacht in de 'marketingafdelingen' van de ontwikkelingscorporaties staat 'geld' zozeer op de eerste plaats dat het storend wordt. Dat is wat de mensen op straat steeds meer beginnen aan te voelen, dat ze ergens misbruikt worden. Het is natuurlijk niet steeds gemakkelijk een onderscheid te maken tussen de ontwikkelingssamenwerking als 'industrie' en een 'oprechte' ontwikkelingsamenwerking. De industrie gebruikt namelijk vrijwilligers en de methoden van de vrijwilligers en perfectioneert ze. Maar het 'hart' is er minder en minder bij betrokken. Ik kan slechts hopen dat die soms misbruikte echte vrijwilligers zich organizeren en hun organizaties ter verantwoording roepen.