freespirit |
1 november 2008 16:01 |
Wedstrijdje uitgeschreven door werkgevers: wie wil er voor het minste loon werken ?
De recente commotie bij winkelketen Carrefour (en de bijbehorende stakingen en de breking daarvan) doet bij mij de volgende vraag oproepen: voor hoeveel (of beter gezegd: 'hoe weinig') zijn vooral jonge mensen en interims bereid hetzelfde werk te verzetten als hun collega's een paar kilometer verderop die negenoeg hetzelfde werk moeten verrichten voor dezelfde werkgever ? De nieuwe Carrefour in Brugge betaalt namelijk zijn aangeworven personeel voor die vestiging 25 �* 30 procent netto minder dan het personeel in vergelijkbare andere vestigingen.
Is dit niet wat 'pervers'? En maken de werkgevers geen misbruik van naïeve jongeren, die tegen eender welke prijs een job zouden aannemen om toch maar niet in de 'marginaliteit' van de werkloosheid of steuntrekkerij terecht te komen? Ik kan mij overigens moeilijk voorstellen dat je een riant loon ontvangt als je bent aangenomen als rekkenvuller of kassier (kassière) in een reguliere Carrefour, laat staan dat je dan nog eens een kwart minder verdient van dat 'hongerloontje'. Hoever kunnen de werkgevers hierin gaan? En misschien een nog interessantere vraag: hoever (of beter: 'hoe diep tot de bodem') zijn (jonge) werknemers bereid te gaan om toch maar een min of meer vaste job te verkrijgen? En dan is het nog maar de vraag in welke mate deze praktijken de werkzekerheid en de sociale en financiële positie van de gevestigde en oudere werknemers zullen ondergraven.
Ik ben persoonlijk geen grote voorstander van stakingen om dingen gedaan te krijgen, maar in dit specifieke geval versta ik het opstandige personeel wel. Wat natuurlijk niet wil zeggen dat men zich het recht kan toeëigenen om werkwilligen tegen te houden of klanten met hun karretjes de toegang te doen blokkeren. Maar dat is hier niet mijn 'point of discussion'. Wel het achterliggende (en oorspronkelijke) gegeven dat vele mensen en ook veel beginnende werknemers er blijkbaar geen graten in zien om voor vele minder loon minstens even hard 'hun nikkel' te gaan afdraaien, dit nog aangevuld met meer zondags- en feestdagenwerk (voor een schamele extra van 50 %). Nogmaals, profiteren de werkgevers (in dit geval de directie en het management van Carrefour Brugge) niet van een heersende crisis en daaruit volgend een onzekere lange-termijn werksituatie om het nieuwe personeel - excusez le mot - 'uit te buiten' ? Het verhaal lijkt me nogal sterk negentiende-eeuws.
|