Gentse ouders verkopen baby aan Nederlands stel:
 

Nederlands koppel koopt Belgische baby


In het Jan Palfijn-ziekenhuis in Gent heeft een Nederlands koppel enkele maanden geleden een baby van Belgische ouders gekocht. Dat beweert het programma Netwerk.

Netwerk kwam de zaak vlak na de geboorte van het kindje op het spoor en deed gedurende enkele maanden onderzoek. Na een bezoek van verslaggever Roelof Bosma startte het Gentse ziekenhuis zelf een onderzoek op naar de kinderhandel en werd er aangifte gedaan bij de Belgische politie.

Het Gentse parket bevestigde inmiddels aan Netwerk dat 'in de loop van de voorbije maanden een Nederlands koppel in een Gents ziekenhuis tegen betaling een baby heeft meegenomen'. De baby zou toen een dag oud geweest zijn. Nog volgens het parket zouden de Belgische ouders, die al een kind hebben, via internet kenbaar hebben gemaakt dat ze het kind meteen na de geboorte wilden afstaan. Het koppel zou financiële problemen hebben.

Bij het Gentse parket spreekt men van een mogelijke nieuwe 'zaak-Baby D'. De 'zaak-Baby D.' - of 'baby Donna' - was in het nieuws van 2005 tot 2007 en draaide rond een Belgische draagmoeder die haar kind verkocht zou hebben aan een Nederlands koppel, nadat ze de Belgische wensouders om de tuin had geleid. De biologische vader van het kind slaagde er toen niet in het kind terug naar België te halen of bezoekrecht af te dwingen.

fok.nl

Vraag in deze kwestie is: wie is fouter! De "kopers" of de "verkopers".
Zouden die Gentse ouders geen geld hebben voor de opvoeding en op deze manier hun kind een toekomst willen geven ?
Maar waarom niet op de normale manier ter adoptie stellen ?
En denken die Nederlandse ouders dat voor geld alles te koop is ?
Ik zou nog niet voor een miljard mijn kind verkopen. Een kind is geen handelswaar.

Ik vind niet dat hier een vergelijking met baby D. mogelijk is.
Bij Donna wou de wensvader specifiek een kind bij een draagmoeder hebben. Die draagmoeder heeft echter zowel van de biologische vader geld ontvangen, �*ls het kind doorverkocht aan het Nederlandse koppel.
Ik begrijp nog steeds niet hoe de rechtbank erin slaagt om het kind bij die twee opkopers te laten terwijl de wensouders hun eigen biologisch kind (althans dat van vader) zelfs niet meer mogen ZIEN!

Ongewild kinderloosheid is niet leuk. Maar persoonlijk vind ik dat geld in dit soort zaken zeer onmenselijk is. Ik acht daarom beide partijen zowel in deze zaak als in de zaak Donna schuldig aan onmenselijk handelen.
Hier moet de overheid duidelijk ingrijpen en wetten aannemen die dit soort zaken onmogelijk maken.

Dat is bediscussieerbaar vind ik. Zelf zou ik het nooit doen, maar er zijn ondertussen al honderden kinderen die het leven hebben gezien dankzij een draagmoeder. Gewoonlijk worden de kosten die daarvoor verrekend worden als "tegemoetkoming" gezien ivm gezondheidsredenen, extra hulp, bevalling etc... Ik kan dit dus niet onder "verkoop" scharen.

In tegenstelling tot in beide gevallen de Nederlandse koppels die gewoon kinderen komen "kopen".

In elk geval zou er aangepaste wetgeving moeten komen, maar in vb. geval Donna was hier sowieso sprake van oplichting, ook indien er aangepaste wetten hadden geweest.
Voor zover ik weet heeft de wensvader die zijn sperma + geld leverde tot hiertoe nog steeds niet misdaan, terwijl de draagmoeder twee personen heeft opgelicht en bovendien haar kind verhandelde. En raar genoeg gebeurt daar totaal niks mee?

Kinderen verkoop je niet, volgens mij is dit hetzelfde als slaven- of mensenhandel. Deze ouders moest men verbieden om nog kinderen te maken.

Zulke toestanden zijn typische voorbeelden van het super-egocentrisme dat de laatste jaren hoogtij viert. IK IK IK! IK wil een kind. Hoe dat kind zich later zal voelen, welke psychische problemen het er zal aan overhouden, daar wordt niet aan gedacht. Terwijl d�*t toch net het belangrijkste is. De 'instant satsifaction -houding die uit zo'n démarches spreekt, is walgelijk.

Houdt een kind per definitie psychische problemen over aan adoptie?

Ik zie niet zo direct wat hier het probleem eigenlijk is. De biologische ouders zijn zich er van bewust dat ze het zich niet kunnen veroorloven om nog een kind groot te brengen en de adoptieouders kunnen wellicht zelf geen kinderen krijgen, terwijl ze wel de financiële middelen hebben om dat kind een goed leven te geven. Het lijkt me nogal evident wat hier het beste is voor dat kind.

Kinderen die hun echte vader of moeder niet kennen, houden daar gegarandeerd één of ander - min of meer ernstig - nadeel aan over. Is het geen onderbewuste verlatingsangst, dan is het het wel wat anders. Ik kan het weten want ik ben zelf een bastaard en dus ervaringsdeskundige in deze. U niet, neem ik aan.

Nee, ik niet. Is dat nodig? Mag iemand die geen 'ervaringsdeskundige' is geen mening hebben omtrent dit onderwerp?

Ik denk trouwens dat het verkeerd is je eigen ervaringen te projecteren op een hele groep. Ik kan me best voorstellen dat jij er een onderbewuste verlatingsangst aan overhield, maar ik kan me evengoed voorstellen dat dat niet voor iedereen het geval is.

Idd, veelal dertigers die alles in hun leven konden kopen. Het kind pas al gepland, maar eerst moest er nog een tweede huisje komen.
Dan ineens blijkt dat één van hen onvruchtbaar is en dan stort hun droomwereld in. Ze konden namelijk alles in het leven kopen.

In Nederland hebben we het programma "Spoorloos", vaak die je dat adoptiekinderen op zoek gaan naar hun biologische ouders. Een kind haar biologische roots onthouden is gewoonweg onmenselijk.

Ik ken verschillende mensen in mijn geval en stuk voor stuk hebben ze iets overgehouden aan het niet-kennen van één van hun ouders. Ook een bevriende psycholoog geeft toe dat het overgrote merendeel van geadopteerde kinderen vroeg of laat problemen ontwikkelt.

Sommigen beseffen het zelf niet, omdat veel van de effecten zich in het onderbewuste manifesteren. maar als ze de confrontatie durven aangaan, dan blijkt dat bepaalde afwijkende gedragingen in hun leven terug te voeren zijn op het niet-kennen van één of twee ouders. Het feit dat ik op dit forum actief ben is trouwens één van die 'afwijkende gedragingen'.

Goed, ik wil daar niet over discussiëren, want ik ken daar te weinig van. Blijft natuurlijk het feit dat zo'n kind over het algemeen beter af is bij mensen die het ècht willen en die het zich financieel kunnen veroorloven, dan dat het bij een kansarm gezin in de marginaliteit terecht komt. Eventuele onderbewuste psychologische probleempjes kunnen misschien door middel van een of ander soort therapie weer rechtgetrokken worden.

En wat met een gedwongen of gerechtelijke verkoop?*


*
1) scheiding
2) rechtbank legt alimentatie en verblijfsregeling v/h kind vast
3) duerwaarder weigert vonnis uit te voeren en onwillige ouder weigert kind te overhandigen

>> hier moet je dus nog bijgeven !

RR

.

Ten eerste is het niet gegarandeerd dat een kind van kansarme ouders in de marginaliteit terecht komt. Ik neem opnieuw mezelf als voorbeeld: mijn ouders waren ten tijde van mijn geboorte zeer arm, en toch leid ik geen marginaal bestaan, en heb ik dat ook nooit hoeven te leiden (tenzij deelnemen aan dit forum me als marginaal zou kwalificeren).

Anderzijds kwam daarnet op tv nog een psycholoog verklaren dat een kind, dat later ontdekt dat het is 'gekocht' of te vondeling gelegd, daar zeker psychische problemen aan overhoudt.

Ik blijf er dus bij: kinderen 'kopen' en 'verkopen' getuigt van een verregaand egocentrisme (van de beide partijen) en van nieuwbakken uitvindingen als 'leenmoeder', 'wensouders', 'draagmoeder', 'spermadonor' e.d. zal ik wel altijd de kriebels blijven krijgen. Experimenteren met gevoelens van kinderen, ik gruwel er van.

Dit is inderdaad ronduit schandalig! Een levende schande!

Gegarandeerd is dat inderdaad niet, maar de kans is m.i. toch een stuk groter. Dan liever het kind afstaan aan ouders die het een kans op een beter leven kunnen geven.

Ik begrijp ook helemaal niet dat het Nederlandse koppel en de biologische moeder er zo gemakkelijk vanaf komen terwijl de biologische vader het kind niet eens mag kennen. Maar ik ben zeker dat als Donna volwassen is en ooit achter de waarheid komt, ze het haar adoptieouders en echte moeder heel erg zal kwalijk nemen dat ze zo met haar gesold hebben, ik denk dat die mensen zich dat nog erg gaan beklagen.

Heel juist!