Vlaamse Onafhankelijkheid: Hoe Moet Dat Dan?
 

Stel: je wil dat "Vlaanderen" (het gewest of de gemeenschap?) onafhankelijk moet worden. Hoe zie je dat in de praktijk gebeuren?

Een eenzijdige uitroeping in het Vlaams Parlement zou normaal moeten volstaan. Indien er pipo's zich niet willen neerleggen bij die beslissing en overgaan tot geweld, dan moet Vlaanderen zich natuurlijk verdedigen.

Vreedzaam maar weerbaar, dat moet de leuze zijn.

Dan is VL Brussel kwijt en (een deel van de) Rand.

Misschien zelfs veel erger want als VL zonder BSL onafhankelijk wordt : dan is BSL Vlaanderen kwijt !

Dan kan Brussel eindelijk iedereen die er komt werken belasten.

Correctie: wie er dan nog komt werken. ;-)

gij kent maar twee zinnekes hé... "dan zijde Brussel kwijt" en "gisteren kwam er toevallig iemand tegen mij zeggen dat [vul in: iets dat azert gelijk geeft]"

Vraag eens aan het baaske om u een paar nieuwe zinnen te leren!

Geen probleem, er zijn genoeg internationale bedrijven die op de grens tussen Romaanse en Germaans Europa actief willen zijn. En anders trekken ze naar Nederland of Frankrijk (en niet naar Vlaams-)Brabant zoals VL hoopt.

Inhoudelijk reageren aub.

De Vlaamse ambtenaren? ;-)

Ik mis een optie: de Franstaligen blazen Belgique op omdat Vlaanderen de transfers niet meer kan of wil ophoesten.

Mss kan het Vlaamse parlement nog enkele tips gebruiken:http://www.vlaamseonafhankelijkheid.be/

in de praktijk zouden er tientallen ministerposten, duizenden kabinetsmedewerkers en nog een hele rits andere bevoorrechte jobkes ea lucratieve zitjes verdwijnen, samen met tienduizenden overaanwervingen en dit wegens tegen dan een evidente overbodigheid (nu ook al), mocht Vlaanderen ooit uit z'n Belgische nachtmerrie ontwaken.

Vandaar dat ik dit toekomstig historisch moment niet zo gauw zie gebeuren, zolang de huidige poco-partijen zowat alle publieke machtsdomeinen bezetten.
Ondemocratisch Belgie bestaat dus nog steeds bij de regelrechte regimecollaboratie van onze 'Vlaamse' politiekers, stuk voor stuk verleid met een bord dampende linzensoep a la menu belge, waarvan het aantal en de kosten steeds maar worden uitgebreid en nooit verminderd, ondanks de ondraaglijke lichtheid van een bodemloze schatkist.

Ach, daar de Vlaming zelf kan en mag kiezen, heeft 'm de 'leiders' die hij dan verdiend, alle doorgeslikte loze verkiezingsbeloftes en federale indigesties ten spijt.

Nummer 2 is het beste en het plausibelste. Op die manier verliest Vlaanderen geen grondgebied e.d. door middel van concessies.

Er "moet" niets in deze. De democratische drang naar een onafhankelijk Vlaanderen kan immers op verschillende wijzen zijn concretisering kennen: langs een parlementaire beslissing, een volksraadpleging of een combinatie van beide.

democratische drang bekt goed; zal wel dagdromen blijven.

Alweer tappen belgicisten uit hetzelfde vaatje. "Dan is Vlaanderen Brussel kwijt"... Ach wat, dat is alvast mijn reactie. Nu, er zijn evenwel geen tekenen om te stellen dat Brussel bij een onafhankelijkheidsscenario zeker niet voor Vlaanderen kiest. Dat is slechts een veronderstelling. Natuurlijk heeft Brussel het democratisch zijn eigen toekomst te bepalen. Met of zonder Vlaanderen.

Echter, uw bewering dat de Vlaamse Rand rond Brussel wordt kwijt gespeeld, is zeker fout. Bij alle recente onafhankelijkheidsscenario's die zich in Europa hebben afgespeeld, is er, ondanks vele verschillen, één grote constante vast te stellen, nl. het behoud van de bestaande binnengrenzen en het opwaarderen van deze grenzen tot staatsgrenzen, ongeacht of die nu samenvallen met een volkskundige werkelijkheid of niet.

Kijken we maar naar voormalig Joegoeslavië waar de vroegere binnengrenzen nu staatsgrenzen zijn geworden, alhoewel die zo goed als nergens samenvielen met de etnische realiteit. Ook bij de Baltische republieken stellen we dit vast, alhoewel in sommige grensgebieden grote aantallen Russen leefden en nog steeds leven. En bij de onafhankelijkheid van Kosovo kwam het niet tot een afscheiding van de gebieden in het noorden die in meerderheid bewoond worden door Serviërs. Hetzelfde bij Montenegro waar de grensstreken met Servië grotendeels voor het behoud van de Servisch-Montenegrijnse bond hadden gestemd, want hun gevoelens liggen daar bij Servië. Overal, zonder enige uitzondering, erkende de internationale gemeenschap de binnengrenzen en verwierp ze, desnoods met militaire inzet, iedere poging tot verandering.

Geen enkele Albanese Kosovaar durft een voet binnen Servisch-Kosovo te zetten en de Serviërs aldaar trekken zich niets aan van de rest van Kosovo. Zelfs bij de verkiezingen in Servië deden ze gewoon mee net zoals de rest van Servië.
Enkel om geen internationaal ambras te hebben, blijven ze zogezegd deel uitmaken van Kosovo.
Iedereen blij: Kosovo heeft niets verloren en de Serviërs aldaar kunnen leven alsof ze bij Servië horen.

Misschien, misschien niet. Er is slechts één zekerheid in des mensens geschiedenis, nl. dat alles onderhevig is aan verandering.

Toen de Ierse rebellen voor de eerste keer van zich lieten horen, was de overgrote meerderheid van de Ieren niet gewonnen voor een zelfstandig of onafhankelijk Ierland. De meeste Ieren hadden aanvankelijk zelfs nauwelijks sympathie voor die "vrijheidsstrijders". Pas na enkele dramatische gebeurtenissen keerde het tij, en het ondenkbare gebeurde: 't grootste deel van de Ierse bevolking schaarde zich wel achter de Ierse vrijheidsstrijd.

Aanvankelijk waren de Noren heel tevreden in de Zweeds-Noorse bondstaat, maar ook hier voltrok zich een evolutie waardoor we aan het einde van de rit een Noorse bevolking hadden die absoluut weg wou van die staatkundige realiteit.

Kortom, de geschiedenis kent soms heel onvoorspelbare kronkels.

Nu, ik gun u gerust uw droom dat wij, Vlaamsgezinden, dromen.

De reden is dat de Kosovaarse onafhankelijkheid nog niet volledig geïmplementeerd is. Kosovo heeft evenwel reeds aangekondigd dat ze de soevereiniteit over de noordelijke gebieden desnoods met geweld zal afdwingen.

In alle andere gevallen die ik geschetst heb - en waaraan u in alle stilte voorbij gaat - werden binnengrenzen staatsgrenzen. En daar waar er partijen getracht hebben die te veranderen (in voormalig Joegoeslavië), trad de internationale gemeenschap uiteindelijk op om de begintoestand weer te herstellen op dat vlak.

En nog een interessant geval: hele streken van Oekraïne worden door Russen bewoond waarvan een deel trouwens liever bij Rusland zou horen. Echter, zelfs de Russischgezinde burgemeester van Sebastopol - met een meerderheid Russen of Russischvoelenden - is ervan overtuigd dat er niet zal getornd worden aan de bestaande grenzen. Ook hier werden immers de oude binnengrenzen van de Sovjetunie tot staatsgrenzen.