De Poëzie van de Werkloosheid
 

Toen ik dat dwaze gedichtje las van Geert van Istendael, officieel SocialeZekerheidsDichter, begreep ik onmiddelijk, dat Geert niet één dag de vreugde beleefd heeft van niet te moeten werken, en al zeker niet één dag de vreugde beleefd heeft van niet te moeten werken onder de armoedegrens.
Al de rest is poëzie, natuurlijk.
Over het algemeen geldt de regel dat sociale, geëngageerde poëzie zeer gemakkelijk in de valkuil dondert van slechte, geketende, saaie clichématic, en dat gevaar is te groter, naarmate het om materieel en professioneel zéér verwende intellectuelen gaat, die met de grassroots van het probleem geen ervaringsbasis delen.
Kaviaarsocialisten, dus.

Die mogen er van mij ook gerust zijn, daar niet van. Integendeel, we hebben ze broodnodig.

Maar daarvan poëzie pathetique bakken? Nee, dank U.

Het larmoyante gedicht van Geert luidt als volgt:


_______________

Werkloosheid


De dagen zijn hier grijze wegen
maar nergens, nooit en niemandsland,
de dagen zijn hier bleke vlaktes,
zijn regen die niet zwijgen kan.


En lege vlaktes zijn de dagen,
doorweekt, doorwaakt zijn alle nachten
en winternachten zijn de jaren,
geen morgen die nog wacht, geen mens.


Het werk is dood in deze streken,
de dagen zijn verstuivend zand,
geen boom, geen bloem, geen licht, geen droom.


Dit is het land van nodeloos.
Dit is het land van waardeloos.
Dit is het land van werkeloos.

Geert van Istendael

_____________________


Nou Moe!

Als ik het goed en authentiek vond, als dopper, zou ik me gaan ophangen.
En als poëzielezer sla ik in het vervolg de socialezekerheidsgedichten van Geert veiligheidshalve over...

Die tweede regel, "nergens, nooit, en niemandsland" - heeft die wel een normale zin en betekenis???

Het lijden van de werklozen is en blijft in de allereerste plaats materieel, meer bepaald: pecuniair.

Al dat nevelig romantisch ge-emmer kan daar niets aan veranderen...

Trek de uitkeringen op naar de armoedegrens, en daarmee basta.

Het belang van woorden
wordt fel overdreven
vooral in de poëzie
en bij de vakbond.

Het moet natuurlijk een tikfout zijn van mij!

naar nergens, nooit en niemandsland.

Alleen is er hier geen nergens, nooit en niemandsland...

redelijk typerend voor onze tijd. Mensen mogen niet stilzitten en nadenken, ze moeten steeds bezigzijn en zo weinig mogelijk denken.

De Van Istendaels van deze wereld, ik moet er ook vaak om lachen. Je kritiek is geweldig terecht. Maar ze begrijpen het niet, hoor, onze intellectuelen. Wat best frustrerend is ...

Het socialisme van Steve Stevaert dat is pas poëzie...

'Socialisme staat voor gelijke kansen voor iedereen', zei de gewezen voorzitter van de spa.. en hij benoemde zichzelf tot gouverneur... :lol:

poëzie in discrediet
 

Geert is natuurlijk geen socialist maar een kaloot.
Sociale reflex is OK maar al dat gedoe van sociale zekerheidsdichter van het ACW en al hun wedstrijdjes voor sociale gedichtjes brengt alleen maar de poëzie in discrediet...

"Het werk is dood in deze streken"!!!

Hahaha.

Wat er vroegtijdig dood is, dat zijn de vele uitkeringstrekkers onder de armoedegrens...

Waar de vakbonden niets voor doen.

Van het slempen op café, waarschijnlijk...

De Iguanadons van Rixensart zijn weliswaar uitgestorven, maaar het ras van de doppers is niet met dat gevaar bedreigd, ze worden integendeel zwaar door de staat gesubsidieerd, en de de industrie zorgt altijd wel voor een flinke
wervingsreserve. Pathetische psychologisch-emotionele lijdenspoëzie kan dus veel beter specifiek op het verhogen van hun uitkeringen gericht zijn.

Voor de wedstrijd 'sociale-zekerheidsgedichten", georganiseerd door het ACW onder voorzitterschap van Geert zelf, sugerreer ik dus een couplet als volgt, naar de vakbonden toe:


Dit is onze vakbondswens:
Hoe de doppers tot op heden leden,
ver onder de welzijnsgrens!
Maak een einde aan hun armoede:
geef hun voldoende geld of werk
of onderga onze terechte woede...

Zo kan ie wel weer, eno.

Zeker, Jazeker?

Ook nog iets interessants te zeggen over sociale poëtica's, Jazekertje?

Geheel in het algemeen is ets zinnings zeggen is al wat veel gevraagd in zijn geval, laat staan iets interessants over dit specifieke onderwerp.

Hij kan alleen maar zagen over zagen,
dat is zijn hele poëtica.