Politics.be - Voor mensen met tijd teveel

Potverdorie, ‘Johan, wat kom jij hier doen’ zei ik tegen Johan ‘De Rode Ridder’ toen die kwam binnengewandeld in café onder den toren (een etablissement waar ik slechts zeer uitzonderlijk vertoef en het dus geheel op de rekening van het lot moet toegeschreven worden dat ik daar de rode ridder in hoogst eigen persoon tegenkwam)

‘Wat zou een mens hier komen doen’ beet De Rode Ridder mij toe, dorst en honger, ‘redenen genoeg niet’?

Dat een mens met een lege maag soms wat knorrig wordt, daar had ik alle begrip voor, ook dat hij dorst als eerste vernoemde verbaasde mij niet, tenslotte kan een mens langer zonder eten, dan zonder drinken, ja enig logisch denken heeft me nooit tegen gestoken.
Bovendien was Johan een idool sinds mijn kindertijd en van je idolen geen kwaad woord, toch?

Ik zei; ‘Johan, kom man vergeef mij mijn eerdere vrijpostige vraag, zet u neer, laat mij u een pint en croque-monsieur aanbieden’
Ik was daarnet wat verward door je hier zomaar tegen het lijf te lopen, ik waande je ergens in de middeleeuwen, vandaar dus, …

‘Laat die pint en croque-monsieur maar komen’ antwoordde johan klaarblijkelijk al wat vriendelijker. Het vooruitzicht op eten en drinken heeft vaker dat effect op mensen heb ik al meermaals mogen ondervinden.

‘Om op je tweede vraag te antwoorden; sinds ik kennis heb met Galaxa (je weet wel, de fee van het licht) vormen interstelaire- en tijdreizen geen enkel probleem meer’.

Maar dat is geweldig nieuws johan, heeft Galaxa soms geen zuster die nog vrijgezel is probeerde ik, (in deze tijden van crisis is een goedkope manier om zich te verplaatsen zeker niet te versmaden, dus een mens kan maar proberen, nietwaar?)
Bovendien heb ik Galaxa altijd wel een schoon mokke gevonden en zat er misschien wel wat van Galaxa’s genetisch materiaal in een eventuele zuster verstopt, die al (in mijn niet geringe verbeeldingskracht) bepaalde vormen begon te krijgen.

Ik besloot mijn gedachten over Galaxa maar voor mezelf te houden, want Johans zwaard zag er na al die jaren nog verassend scherp uit en ik wou hem nu hij wat milder geworden was, zeker niet opnieuw op stang jagen.
‘Ach zo geweldig is dat nu ook weer niet hoor’ knorde Johan wat ongelukkig, ‘het nieuwe is er ondertussen wel af’

… Van Galaxa of de manier van reizen vroeg ik me af en dus zei ik: ‘Hoe bedoel je?’
In plaats van hierop te antwoorden schoof Johan zijn croque-monsieur terzijde met de woorden ‘wat voor nen bocht is me dat hier’
Tja, dat ik zo weinig in café ‘onder den toren’ kwam lag zeker niet aan de kwaliteit van het bier dat er geschonken werd.
Hij moet er ongeveer gelijkaardig over gedacht hebben, want zijn pint was reeds leeg, dus zei ik op vergoelijkende toon, ‘rustig Johan het is crisis, kom laat me je nog een pint aanbieden’
Dat vooruitzicht stond Johan geenszins tegen, toch vroeg hij, ‘hoezo crisis’?

Nu was de croque-monsieur nooit te vreten geweest in café ‘onder den toren’ maar de term ‘crisis’ is wel handig om je van te bedienen als er iets fout loopt, ook al is er in de verste verte geen verband te vinden.
‘Wel’ begon ik, ‘als het crisis is, dan laten de mensen wel eens de schouders hangen, de kwaliteit van het geleverde werk leidt daar wel eens onder’
Om mijn woorden wat kracht bij te zetten wees ik hem op enkele artikels uit de krant die aldaar toevallig op tafel lag.

‘Mensen reizen als nooit ervoor’, ‘stock onverkochte wagens nog nooit eerder zo hoog’

Jaja, de titels logen er niet om, dacht ik zo.

Toch was Johan niet echt onder de indruk.
Crisis zeg je, crisis, ‘laat me niet lachen, als ik het woord crisis hoor denk ik aan boeren die schors eten, hetgeen al bij al nog meevalt gezien we hier nogal redelijk wat bomen staan hebben, in Mexico daarentegen met al die cactussen krijgt crisis er een heel nieuwe betekenis door.
Daar had ik niet zo direct van terug.
‘Dus jij denkt dat het hier al bij al nog meevalt?’ probeerde ik.
‘Natuurlijk zei Johan, jullie draaien de zaken gewoon om, heb je dat vanzeleven, potjandorie, jullie hebben teveel van alles en plakken daar de naam crisis op.
‘Crisis is wanneer je te weinig hebt zie je, niet andersom’

Nu wist ik reeds langer dat Johan verdraait handig was met de wapens, nu bleek ie ook nog verstand van economie te hebben, hetgeen mijn bewondering voor de man alleen maar deed toenemen natuurlijk.
Ik zei, ‘Johan, maatje, je hebt de kerst gered, de kleur van je pakkie is trouwens helemaal mee met de periode van het jaar wist je dat?
De kleur van mijn pakkie is altijd 8-) sprak Johan.
Wie was ik om hem tegen te spreken.