CONTRA |
11 april 2004 11:46 |
ik zal het een beetje vertalen, voor de linksen onder ons !
België is gewoonlijk geen blije plaats op een middag van September. De hemel begint om zijn gebruikelijke wolken terug te winnen, en de parken kijken minder groen en minder. Evenals het weer, de meeste mensen -- vooral in onze Arabische gemeenschap -- lijden aan
post-vakantiedepressie. De school begint opnieuw. In plaats van het genieten van het van ontspannen tempo van een dorp
in de Atlas of Rif, aangezien zij voor het grootste deel van de zomer hebben, de mensen moeten opnieuw lopen om het leven te maken. Het terugkeren aan september-Bewolkt België na een lange de
zomervakantie is genoeg om de glimlach van zijn gezicht af te vegen.
Maar toch door deze normen, 11 September 2001 was een uitzonderlijke dag in elke betekenis. Tegen de natuurlijke orde van dingen, in het Arabische Getto in Brussel, de mensen glimlachten. Zij waren uit in de straten, het ruilen van blikken met elkaar aangezien zij liepen. Zelfs zouden de totale vreemdelingen bij elkaar neigen; er waren iets verschillend in de lucht die dag. Alles wat blije vertoning, omdat aan de andere kant van de Atlantische Oceaan, een aantal vliegtuigen hadden in gebouwen verpletterd die zowat 3000
mensen doden. Niet is het zieken, men zou kunnen benieuwd zijn, dat een dergelijke tragische gebeurtenis ooit deze manier kon worden
waargenomen?
Zodra iemand me vertelde dat de taaiste vergadering een persoon ooit
zou kunnen moeten maken met zich is. En het was inderdaad zeer moeilijk voor ons om te realiseren dat wij
een gevoel van tevredenheid bij dergelijke wreedheid kunnen ervaren. Het was inderdaad zeer storend. Wij begonnen benieuwd te zijn, "Wat met ons verkeerd is?"Maar onder ogen gezien met deze vraag, bijna antwoordde iedereen: "Kijk hoe laag zij ons hebben gebracht. Zij hebben ons gedood, vernederend ons en onderdrukkend ons voor zolang, dat wij een deel van het ons mensdom -- dat deel hebben verloren dat
het menselijke leven onvoorwaardelijk koestert."
Wij probeerden om onze reacties te begrijpen. Waarom rouwden wij niet de doden? Waarom niet zo angst aangejaagd voelden wij zoals de rest van de
wereld? Goed, misschien omdat niemand onze doden had gerouwd. Niemand betekende zelfs één seconde van stilte voor miljoen
(sommigen zeggen twee miljoen) Iraakse kinderen die (alhoewel zeer
proper) worden geslacht door de Amerikaan - Brits embargo. Zij onderwezen ons, door ons te doden steeds opnieuw, dat menselijke leven is zo goedkoop, dat duizenden en duizenden ons gescheurd aan stukjes door hun "slimme"
bommen niets dan "collaterale schade" -- bedroevend zijn, maar aanvaardbaar. Zo één dag zagen wij hen slachtend, en wij vonden ons denkend en sprekend enkel als hen. Wij vingen ons van mening zijnd dat al deze onschuldige burgers in de
vliegtuigen en bij WTC enkel bedroevend waren, collaterale schade.
|