Split the post
 

Voelde me plots aangesproken toen ik hier per toeval voorbij kwam. België is als de personificatie van de chaostheorie en net daarom een mooi studieobject, het bevat zowat alle ingrediënten om dit proces daadwerkelijk in werking te zien. Los van wat de chaostheoretici ons trachten te vertellen kunnen we het zgn. memenspel hierbij betrekken, op deze manier kunnen we op zich eenvoudige dynamieken (h)erkennen, wat zich uit in politieke handelingen.

Zoals we weten bestaan er, naar best vermogen, verschillende meningen over hoe we de wereld kunnen inrichten. Er ontstaan steeds, meer en meer, verschillende strekkingen, ieder met hun karakteristiek gekleurde accenten en eigenheid. Als deel van de bevolking kunnen we ons wel/niet vinden in een bepaalde strekking. Er is echter geen garantie welke strekking nu de beste is waardoor een politieke strijd ontstaat alsof het een religieuze en sektarische organisatie betreft. Hoe dan ook, we zijn in zekere zin allen politiekers en kiezen binnen de partij, die op dat moment onze darwinistische voorkeur geniet, diegene waarvan we denken dat hij onze gedachten het best kan vertegenwoordigen. Democratie is dan het systeem waardoor de maatschappelijke conditionering die overheerst aan de macht komt, hoe dwaas deze ook moge lijken. Een minderheid, die wel/niet een beter alternatief kan voorleggen, wordt hierdoor uitgesloten van enig zeggenschap, zo werkt democratie. Deze minderheid kan slechts trachten zieltjes te winnen vanuit de onderbuik van de bevolking, volks en congruent inspelend op de mislukkingen die hogerop worden geëtaleerd, elke dag opnieuw.

Los van de bovenvermelde uitsluiting, die op zich te denken geeft, stuurt de bevolking z’n afgezanten naar de politieke arena alwaar de strijd om het gelijk en alleenheerschappij kan starten.