| Praetorian |
3 maart 2009 16:11 |
Citaat:
Attac Vlaanderen steunt volop de stakende postmannen en postvrouwen en hun vakbonden in hun strijd tegen de liberalisering van de Post. Laten we ons door de voorstanders van de liberalisering, vooral de liberalen, onder leiding van Vincent Van Quickenborne en geruggensteund door o.a. Europees parlementslid Dirk Sterckx geen oor aannaaien.
De voorgestelde liberalisering heeft ingrijpende gevolgen voor de voorzieningen zeker op het platteland (in sommige landen zoals Frankrijk, Engeland of Griekenland is dat zeer belangrijk) maar ook in stedelijke volkswijken waar postkantoren worden gesloten, voor de werknemers van de postbedrijven en voor de huishoudelijke gebruikers van de post. Dat betekent uiteindelijk minder postkantoren, tragere bezorging en het wegvallen van sociale dienstverlenende functies. En niet te vergeten uiteindelijk hogere tarieven (wat de rattenvangers van Hameln ook mogen beweren) als gevolg van het bestaan van verschillende bezorgdiensten naast elkaar. Voor het personeel leidt dat tot harder werken , tot meer bestaansonzekerheid, verlies van jobs, verslechtering van de arbeidsomstandigheden, en ongelijke werking van de openbare postdiensten over het hele grondgebied. Enkele grote privé-concerns zullen de winstgevende postsectoren - die de Europese Unie nog steeds van plan is hen aan te bieden - onder elkaar verdelen.
Wat is de totale liberalisering van de postdiensten? Door de meest winstgevende activiteiten open te stellen voor concurrentie tussen de verschillende exploitanten zal dit leiden tot sluiting van een groot aantal postkantoren, tot vermindering van de werkgelegenheid en tot sociale dumping. De noodzaak van liberalisering wordt altijd opnieuw op twee manieren “gerechtvaardigd”. Ten eerste zegt men dat de verwezenlijking van een grote geliberaliseerde Europese markt moet worden voortgezet. Daarbij benadrukt men dat deze liberalisering de werkgelegenheid bevordert. Voor niemand is het echter een geheim dat het uiteindelijke doel van de liberalisering de afschaffing van de universele dienstverlening is. Mensen zijn gehecht aan hun postkantoor en ook aan “hun” postbode. Het postkantoor en de postbode zijn wezenlijke bestanddelen van harmonieuze gebiedsplanning en sociale samenhang. Velen hebben altijd de mond vol over sociale samenhang, maar weigeren concrete inhoud aan dit woord te geven, wanneer de liberalisering wenkt.
De geleidelijke en gecontroleerde liberalisering die door de voorstanders wordt voorgesteld als het minste kwaad, is een hypocriete manier om een essentiële publieke dienst over te leveren aan een markt die niet controleerbaar is noch gecontroleerd wordt. Het neoliberale geloof in een ongebreideld vrije markt, die diensten goedkoper zou maken door efficiëntie en concurrentie, maakt de voorstanders blind voor de maatschappelijke prijs van de marktwerking. Het overheidsmonopolie op de postdiensten is in de negentiende eeuw niet zomaar ingevoerd. De regeringen die daarvoor zorgden, waren niet socialistisch maar conservatief of liberaal. Zij deden dat pas nadat was gebleken dat particuliere bedrijven geen snelle, regelmatige, continue, betaalbare en overal inzetbare bezorging konden waarborgen.
Onder de dekmantel van omzwachtelde termen als modernisering, liberalisering en toepassing van de technologische vooruitgang wordt de sociale kwaliteit van een land de grond ingeboord. Men vermoordt hier de geest zelf van openbare dienstverlening, van een dienstverlening die borg staat voor nabijheid en door iedereen gewaardeerd en gerespecteerd wordt.
Na liberalisering volgt uiteindelijk privatisering, vooral onder druk van de “aandeelhouders”. Die willen zo vlug mogelijk naar de beurs om zaken te doen. Het gaat dus op de langere termijn helemaal niet meer om universele dienstverlening en de mensen, maar om de private winsten en de aandeelhouders. In het zo geroemde Zweden is de postdienst van een winst- in een verliessituatie terechtgekomen. Bij de Zweedse post is werkgelegenheid verloren gegaan. Bijkantoren zijn gesloten. De tarieven voor het posten van een brief liggen in Zweden minimum 30% hoger (en tegenover andere landen 70%) dan in sommige Europese lidstaten.
Concurrentie op de prijzen wordt in de “vermarkte” publieke sector altijd uitgevochten over de rug van het personeel. Ervaren postsorteerders worden ingeruild voor goedkopere krachten, of gedwongen loon in te leveren, postbodes die vroeger een gezin konden onderhouden moeten voor stukloon gaan werken, waardoor zij een pulpjob overhouden. Het beroep van postbode wordt gedegradeerd tot een “bijberoep”. Met ‘financiële prikkels’ en marktdenken breng je een “vijand” in de publieke sector. Werknemers in deze sector hebben een sterk intrinsieke motivatie. Ze hebben gekozen om ook iets voor andere mensen te betekenen. Voor de arbeidsmotivatie van die werknemers is het funest, als je dan toch vooral financiële prikkels op hun loslaat. Het gaat hen niet om productie, maar om mensen.
Door winstbejag en concurrentie op prijs als nieuw doel voor de publieke sector komen ook de langetermijnbelangen in gevaar. De publieke zaak moet het algemeen belang dienen en de samenhang der dingen zien. Het algemeen belang is niet gediend met drie postbodes bij dezelfde brievenbus. Natuurlijk is dit een belangrijke ideologische strijd, de voorstanders van liberalisering zijn van mening dat bedrijven niet langer in overheidshanden mogen zijn. In die opvatting werden niet alleen banken geprivatiseerd, maar ook openbare diensten zoals de energievoorziening, het openbaar vervoer en de post. En voor sommigen ook nog de watervoorziening, de gezondheidszorg en als het even kan het onderwijs. Cynisch dat intussen tijdens de financiële crisis de banken en de autobedrijven hun hand ophouden bij diezelfde overheid die ze zo verachten en misprijzen.
Economische liberalisering is absoluut geen vooruitgang als deze ook sociale ontmenselijking betekent. En dat zal ook de uitkomst zijn. Daarom moet voor ons het begrip “openbare dienst van algemeen belang” behouden blijven. Deze liberale excessen en hun funeste gevolgen voor het territoriaal, economisch en menselijk weefsel van onze samenlevingen moeten duidelijk aan de kaak gesteld worden.
Wij willen dat Hermes, de gevleugelde god en postbode der goden, ook naar verafgelegen gebieden en volkse wijken kan blijven vliegen – naar alle burgers. Vliegen voor het verlenen van een universele dienst.
Voor sommigen is het contact met de postbode een belangrijk menselijk contact.
Met de markt is geen menselijk contact mogelijk.
|
|
