Wat een kloterij...
 

Wat een kloterij.

Je bent jarenlang samen met iemand en je settelt lekker in. Alles loopt op wieltjes, en dan gebeurt het. In the workplace. Opeens verliefd op een ander. Out of the blue.

Begon onschuldig. Goh, wat een leuke vrouw. Aangenaam om in de buurt te hebben. Mooi, lief, intelligent, elegant en aardig. Een kleine parel.

Dan begint er zich iets vast te zetten. Na verloop van tijd begin je te merken dat je haar nastaart als ze voorbij komt. Begin je dingen zo te plannen dat je ‘toevallig’ in haar buurt moet zijn. Dat je onrustig wordt als ze er een dag niet is. Dat je elke glimlach van haar koestert als een geschenk. Jarenlange zorgvuldig ontwikkelde volwassenheid d-evolueert in geen tijd terug tot puberale richtingloosheid.

Maar je kan en mag niets laten merken. Je hebt een gezin. Zij heeft ook een gezin, en wie zich zonder scrupules tussen een vrouw en haar gezin wil wurmen, toont zich meteen haar liefde onwaardig. Liefde is geen synoniem voor egoïsme. Je bouwt geen feesttent op een kerkhof.

En het begint uit te hand te lopen. Je neemt haar mee naar huis in je hoofd. Ze zit overal naast je zonder dat iemand haar kan zien. Alsof je nu samenleeft met twee vrouwen maar jij bent de enige die het weet. Je slaapt slechter en slechter, je kan je hoofd nergens meer bijhouden. Je bent geïrriteerd, afwezig, kortaangebonden. Je vermijdt de blik van je vrouw, je pretendeert veel werk te hebben. Een verrader, dat ben je.

Zelfmedelijden, de springader van de vreselijkste aanstellerij, dreigt zijn intrek te nemen bij jou. Dus op de tanden bijten, tot ze kraken. En ze kraken. God, ze kraken. Maar neen, ik geef niet toe. Nooit. Sommige keuzes zijn voor het leven. Gevoelens kies je niet, maar je kiest wel wie je kwetst.

Stil en onopvallend rouwen om een relatie die nooit heeft plaatsgehad. Wat een kloterij.

Life sucks.

prachtige tekst...

Time to tell your wife...
Je zal zien dat het veel beter zal aanvoelen achteraf. Voor je het weet doe je weer speciale dingen samen. To fall in love again is de boodschap en je bent die nieuwe vlam vergeten.

Excuseer voor de directe toon en het beknopte, maar het is de enige uitweg.

Ik weet niet hoe oud jij bent maar hou je alvast maar klaar.
Dat gebeurt nog wel enkele keren vooraleer je op pensioen gaat.

Mijn dolle onbevredigde verliefdheden tot nu toe;

- de dochter van mijn ex-baas (2 jaar op't randje)
- iemand die ik tijdens interimwerk regelmatig zag (1 jaar, waarvan 3 maanden op't randje)
- de ex van de buurman. (2 jaar, nooit op't randje)
- een nicht van een vriend van mij. Met haar speelde ik vroeger al eens doktertje en zoals u weet schept dat een band. Ik zie ze nu nog eens a twee keer per jaar. En dan moet ik altijd zorgen dat het licht in de kamer aan is anders ziet de rest ons vonken. (ik schat al 25 jaar op't randje en als het ooit misloopt is het met haar)

Kortom; sinds Conan en Thorgal is er voor ons mannen niks veranderd. Strijden tot we er bij neervallen.
Dat is ons lot.

Niet moeilijk dat we zo vaak aan ons fluit zitten te trekken...

En denk je dat vrouwen dat niet meemaken?

Nee hoor, niks tell your wife. Das de start van alle miserie.
Zoals ik al zei; zo'n verliefdheden komen wel vaker voor en uit eigen ervaring weet ik; meestal trekt zo'n bui wel over (al kan het soms lang duren).

Ik probeer van die momenten te genieten. Je hebt niks met zo'n vrouw maar toch geniet je van haar gezelschap. En vroeg of laat draait de wind en dan staat je lul plots weer in een andere richting. Kan heel het spelletje opnieuw beginnen.

Ik had als ik wou al 5 keer kunnen scheiden om iets met een ander te beginnen maar ik ben blij dat ik het nooit gedaan heb. En ik heb een (al zeg ik het zelf) vrij aangenaam leven achter de rug tot nu toe.

Vandaar; zwijg en geniet!

Dat zeg ik toch nergens.

En geef toe; ik had als man toch moeilijk kunnen schrijven;
Dat laat ik liever aan jou over.

;-)

Dan zijn die verliefdheden niet zo belangrijk geweest... Controlable...

Idd, dat is eigenlijk net mijn point.
Op het moment dat je er tot over je over in zit vind je het het belangrijkste 'probleem' van de wereld maar nadien zie je ook dat het allemaal nogal meevalt.

Stel dat je toch toe zou geven aan zo'n dolle verliefdheid.
Wie zegt dan dat er binnen een half jaartje weer niemand voorbij komt die de testosteron uit uw oren laat lopen?

Daarom; wees een man, versla uw verliefdheid door ze te koesteren en go on with your life.

Alla, dat denk ik er van eh.
Het is eenieder vrij om het hier niet mee eens te zijn maar dat zou ik toch afraden.
;-)

Ik moet eerlijk zeggen dat ik hier toch BigF volg...

Een mens wordt volgens mij heel zijn leven verliefd op anderen...en waarschijnlijk op de meest onmogelijke momenten. Niets fout in je relatie, daarom niet minder verliefd op je partner, gewoon is het meer liefde dan verliefd...en dan komt daar een ander die je helemaal in de war brengt...

Maar als je je partner dan vertelt wat er met je gebeurt...dan begint die vragen te stellen, ben ik niet goed genoeg? Denkt hij/zij contstant aan haar? maar waarschijnlijk is je partner ook al verliefd geworden op een ander...de relatie kan er misschien sterker door worden, maar ik denk dat ze meestal verzwakt...tot verdwijnt.

Gelukkig heten we niet allemaal Ignace Crombé! Wees blij dat je die gevoelens nog hebt Morduk. Ondergetekende heeft al iets teveel gezien en meegemaakt. Anderzijds:loop niet teveel je ding na. Een kalverliefde is het niet waard om mensen te kwetsen en een relatie te laten stuklopen.

vanaf wanneer is een verliefdheid het wel waard om je relatie op te zeggen? moeilijke vraag imo.

Toch nog even meegeven dat ik, alhoewel ik het 'probleem' niet echt als zodanig zie, het wel een verdraaid knap stukje proza van Morduk vind.

Dan toch niet echt onopvallend, dat rouwen.

Ik zou de vraag omkeren: wanneer is een relatie nog het redden waard?

in de eerste plaats als er kinderen zijn

Dat kan inderdaad een doorslaggevend argument zijn. Ik bedoelde het echter meer algemeen: als je een goede relatie hebt en je valt ten prooi aan één of andere verliefdheid, OK, da's leuk maar loop je ding niet achterna. Egotrippende sukkels zoals de eerder aangehaalde Ignace Crombé bewijzen dat het niet de moeite waard is om geliefden te kwetsen en jezelf een hoop ellende op de hals te halen omdat je het niet kan laten je ding achterna te lopen.

Ik ga er niet over meespreken, maar zoals BigF en Nelle reeds aanhaalden, prachtig geschreven.

Ongeacht hoe mooi en lief ze lijkt, ergens is er iemand die haar gezaag kotsbeu is.

Als je dat beseft ben je al een pak verder.

Waar Morduk prachtig proza schrijft, kom jij hier met een wel erg mooie oneliner.