Katholieke dilemma's
 

De katholieke kerken hebben als kenmerk dat ze één leider hebben, dit itt tot de meeste protestante kerken. Als je het niet eens bent met de leider, bvb over condoomgebruik, waarom blijf je dan nog katholiek? Godsgeloof kan geen argument zijn. Protestanten geloven ook in god en daar mag je zelf je eigen geloof invullen. Er is geen leider die een uitspraak doet over condoomgebruik. Zelfs de islam is een optie, hoewel daar ook wat ayatollahs rondlopen die fatwa's kunnen uitspreken. Er zijn daar meer geestelijk leiders die elkaar onderling natuurlijk ook weer tegenspreken. Is het dan die duidelijkheid van één leider die zo aantrekkelijk is? Er hoeft geen twijfel te bestaan over de vorm van het geloof: de paus weet hoe het moet.

Het charmante aan het katholicisme is de vergeving van de zonden... je mag gerust zondigen als je daarna maar eventjes in alle vertrouwen je zonden maar opbiecht aan een priester, die dan de kracht heeft om bemiddelend tussen jou en God je zonden te vergeven...

Een atheïst zondigt niet, maar is gewoon verantwoordelijk voor zijn daden, waar hij de last van met zich moet meedragen.. De lastigste vraag is dan ook die van Lenin : Wat te doen ?

Merci, Roger. Zo had ik het eigenlijk nog niet bekeken. De katholiek is eigenlijk een kind. De ouder is verantwoordelijk voor het kind. De priester is verantwoordelijk voor het gedrag van de katholiek en uiteindelijk wordt ieder gedrag vergeven. De positie van het eeuwige kind is aantrekkelijk.

In het protestantisme is vergeving van zonden ook mogelijk, maar daar moet je jezelf vergeven. De dominee doet dat niet, die geeft alleen algemene utspraken: we zijn allen zondaars. Als je jezelf moet vergeven, kom je in de positie van Lenin: Wat te doen?

Hoe dat in de islam is geregeld weet ik niet. Sommige zonden lijken alleen te kunnen worden weggewist door steniging van de zondaar.

Geldt ook voor katholieken hoor, ik denk niet dat God bij het Laatste Oordeel zou luisteren naar excuses �* la "maar ik zat toch elke zondag vooraan in de kerk" of "maar ik heb toch alles gebiecht". Biechten is niet noodzakelijk een teken van oprecht berouw, toch een condicio sine qua non voor vergiffenis, het is dikwijls nauwelijks meer dan een betekenisloos ritueel. :?

Ik ben blij te vernemen dat katholieken evenmin zondermeer kunnen zondigen. 8-)

Maar ik ben nog steeds benieuwd naar de aantrekkelijkheid van het katholieke geloof, in vergelijking met een ander geloof, met bvb bepaalde protestantse opvattingen. Ieder zal daar natuurlijk een andere interpretatie aan geven, maar misschien kan je een hint geven?

Daarvoor weet ik te weinig van het protestantisme, al zijn er een paar strekkingen binnen het protestantisme waaraan ik het katholicisme superieur acht, zoals die calvinistische kerken die een "prosperity gospel" aanhangen (vrij vertaald: God heeft de rijken lief, wie arm is heeft dat aan zichzelf te danken en gaat naar de hel). Voor de rest weet ik er echt te weinig van. :-(

helaas wordt "delen met de armen" ook door de katholieke leiders vooral in woord en veel minder in daad bedreven... hoe verwerpelijk die "prosperity gospel" ook moge zijn, de calvinisten zijn er tenminste eerlijk over (en hun zelfverklaarde leiders wonen niet in paleizen gebouwd met geld gestolen van de armen)...

Ik neem aan je bij bij die laatste duistere Amerikaanse sektes bedoelt.

Een paar??

Opvallend vind ik dat religieuze gelovigen verschillen en overeenkomsten niet kennen tussen de verschillende varianten van het geloof. Het is vaak liefde op het eerste gezicht. Een man (vrouw) waar je eerst op valt, zou dan ook de ware moeten zijn?

Je slaat daar de nagel op de kop. Zelfs Prof. Vermeersch is in die val getrapt. Op een bepaald moment verwierp hij zijn geloof voor de eerste keer, eerder een rebelse puberreactie. Later is hij dan toch terug toegetreden met volledige overtuiging en het voornemen de beste katholiek ooit te zijn. Nadien is hij dan toch atheist geworden.

Maar hij beschrijft het als het domste wat hij ooit deed. Terug toetreden tot dezelfde kerk, zonder de opties te overwegen.

Het is zoals je zegt, gelovigen geloven wat hun ouders hen voorhielden als de waarheid. Van geloof veranderen is in europa zelden gezien, in amerika veranderen ze van geloof als de concurentie een betere barbeque heeft op zondagen.
De europese standvastigheid is dom, maar op zijn minst een beetje consequent te noemen. Immers, als u geloof u prijst omdat je ondanks duidelijke onwaarheden toch kan geloven, dan kan je in principe niet gaan religieshoppen.
De amerikanen daarentegen zijn zo hypocriet als de pest. Verhuizen is genoeg om van geloof te veranderen. Want ze moeten dan een nieuw sociaal leven opbouwen. Hoe ze zichzelf kunnen blijven wijsmaken dat ze geloven in hun keuze is me onduidelijk. Waarschijnlijk geloven ze a la carte, zoals het hen goed uitkomt.

Vreemde conclusies. Je kan evengoed concluderen dat het voor de meeste christenen niet uitmaakt van welke kerk of gemeenschap ze lid zijn, zolang het maar een christelijke kerk is.

Of als hij martelaar word. Dan zijn alle zonden vergeven.

Ja maar, wat is het verschil nu eigenlijk ? Het zijn allemaal christenen die in god geloven . Dat is toch het voornaamste lijkt me ? Al de rest , dat zijn meningsverschillen betreffende details .
Persoonlijk ken ik iemand die door atheïsten opgevoed is, en naar eigen zeggen heeft hij in zijn pubertijd een gebrek gevoelt aan spiritualiteit . Echter, door zijn rationele opvoeding was het hem onmogelijk om te geloven in zaken zoals een maagdelijke moeder, een zoon van god die mirakels deed, enz. Hij is zich dus gaan verdiepen in het protestantisme, vermits het katoliek geloof uitgesloten was, vooraleer zich te bekeren tot het judaïsme, de oudste monotheîstische godsdienst , een terugkeer naar de bron van dit alles dus.

Zo is een er bewuste afweging geweest. Als je voelt dat je een stuk spiritualiteit nodig hebt, wat heel goed kan en wat ieders persoonlijke gevoel ingeeft, lijkt me dat je gaat zoeken. Niet dat je toevallig in een bepaalde traditie wordt opgevoed en daar geen afstand van wil nemen. Dat je alles in die traditie verdedigt - een verbod op condoomgebruik - omdat het nou eenmaal onderdeel van de geloofsleer is.

Is dat zo? Ik ben eerlijk gezegd niet zo bekend met religieuze gewoonten en al helemaal niet met die in Amerika. Is het misschien zo dat de kerken in Amerika nogal plaatsgebonden zijn. Dus dat geloofsgemeenschap x in streek A sterk is. Maar verhuis je naar streek B, dan bestaat die kerk x daar niet. Wil je naar een kerk, dan zal je voor een andere kerk y moeten kiezen.
Bij het katholicisme speelt dat geen rol, de rkk is alomtegenwoordig. Maar verhuis je in Europa naar Nederland, Frankrijk of Duitsland als protestant, dan is een grote kans dat je je oude kerkgenootschap niet vindt.

De meeste kerken hebben op de meeste plaatsen vertegenwoordiging in the bible belt. Maar niet alle zijn zo breed uitgebouwd. Zo kan het feit dat de ene kerk een zondagsschool heeft en de andere niet, een breekpunt zijn. Of het feit dat de buren allemaal naar een bepaalde kerk gaan kan een reden zijn om te bekeren. Eigelijk alles, behalve de inhoud.

En dat is toch hypocriet? Je gelooft dat er een God is die je zal beoordelen op de dingen die je deed. Maar de reglementjes, die mag je zelf kiezen. Heeft de ene kerk een barbeque, dan geloven we dat maria onbevlekt ontvangen is. Heeft de andere kerk er een betere dan is dat een symbolisch verhaal.... Of misschien is er een mooi speeltuin naast de derde kerk voor de klein mannen? Wel, dan eten we vanaf nu geen vis meer op vrijdag.

Ze zijn wel grappig die amerikanen.

Inderdaad, wat amerikanen betreft is dat inderdaad de conclusie.

Mensen zijn geen katholiek, ze noemen zich katholiek omdat dat mooi klinkt. Ze zijn het daarom niet?

Ja, dat onderschrijf ik ook. Ik ken geen enkel katholiek die de regels volgt, maar ik ken er massa's die zich katholiek noemen.