Socialist zijn en leven
 

http://www.sap-rood.be/cm/index.php?...on=com_content

Naar aanleiding van dit artikeltje uit Rood en het toetsend aan de situatie van het moment bij linkse partijen vraag ik me af of kwantiteit (groter aantal leden maar niet allemaal zo actief) niet gaat boven hogere kwaliteit (super-gemotiveerde gevormde kaderleden, maar minder) ?

In die zin zou ik dan zeggen dat PVDA en SP.a-Rood nu meer kiezen voor een lagere instapdrempel, mensen worden lid en bepalen zelf hun engagementen en vorming.
Misschien zelfs grotendeels afhangend van hun persoonlijke situatie (1 oudergezin, steun van een partner, … ) en de plaats waar ze wonen (actiever in Hoboken naast een GVHV dan in een West-Vlaams dorpje). Socialisme a la carte dus.

Daar tegenover staat dan bvb. LSP dat mijns inziens een hogere lat legt voor leden, grotere verwachtingen heeft (bvb aanwezigheden op acties, vergaderingen, …).
Iets wat me op dit ogenblik eigenlijk wat gedateerd aandoet (zoals in het artikel wordt aangegeven).

O ja, om het intellectueel eerlijk te houden. Ik ben lid van PVDA sinds hun koerswijziging , zo rond 2005 denk ik (voordien even actief in lokale SP.a ) maar niet al te actief door een samenloop van omstandigheden (kindjes, partner met andere ideeën over politiek, wonend in een verkavelingsgemeente, …).

Voor SP.a-rood heb ik er minder zicht op, maar wat het verschil tussen de PVDA en LSP betreft heb je gelijk - mits wat nuances.
LSP legt inderdaad meer de klemtoon op actief lidmaatschap, maar in de praktijk zij we daar soepel in. We weten ook dat niet iedereen dat zomaar kan inpassen in een actief leven. We hebben ook kameraden die verpleger zijn, buschauffeur, brandweerman etc en die dus met shiften werken. Eén kameraad is zelfs tweede stuurman op de lange vaart, en dobbert momenteel ergens tussen Hongkong en Singapore (als het niet in een Noorse haven is). Uiteraard weten we dat die mensen hun engagement wat minder is, en we hebben daar begrip voor.
Die nadruk op actief lidmaatschap weerspiegelt twee basisfeiten
1) we willen de leden maximaal betrekken in de besluitvorming, en dat kan alleen door te weten wat er gaande is.
2) We hebben gewoon alle mankracht nodig. We zijn te klein om niet alle middelen waarover we beschikken te gebruiken.

Heb je het dan niet vooral over leden die niet kunnen aanwezig zijn (bvb. werk, kinderoppas) eerder dan mensen die niet willen en ergens een bewuste keuze maken.

Pakweg liever een avond onderuit gezakt naar Temptation Island zitten kijken dan naar een vergadering te gaan.

Zouden op langere termijn meer leden met een links gedachtengoed maar een lage of wisselende activiteitsgraad (niet echt deelnemen aan acties maar wel website of krantjes lezen, niet al teveel vergaderen maar al eens helpen met folders bussen, ... ) niet meer massa en gewicht geven aan een partij ?

Ik denk nu maar aan financiële bijdragen voor verkiezingen bvb.
Of het doorgeven van een positiever beeld van een partij aan collega's, familie, ...

Treffend vond ik een citaat van een dokter van GVHV die in het boek van Kris Merckx vertelt dat ze haar drempelvrees moest overwinnen ten aanzien van PVDA omdat ze die vooral kende als "mensen met foute C&A kleren die roepend in de winkelstraat petities staan aan te bieden".

Als een partij te hoge voorwaarden stelt aan zijn leden trekt ze dan niet vooral een beetje wereldvreemde gelijkgestemde mensen aan ?

Akkoord

Dus de mensen die GVHV hebben opgericht, die als eerste intellectuelen als arbeider zijn gaan werken en leven, die de PVDA hebben opgebouwd beschouw jij als wereldvreemden?

Idd.
In die tijd was dat waarschijnlijk ook nodig om iets uit de grond te stampen.
Maar tegen welke persoonlijke prijs ? Hoeveel mensen zijn er opgebrand, gedesillussioneerd afgehaakt, cynisch geworden, ...

Goed dat die mensen toen die moed hadden en die opofferingen hebben gedaan maar ik denk dat als je als partij op lange termijn wil groeien je je ook moet openstellen voor mensen die er niet zo'n grote prijs voor willen betalen.

Wat bvb als je een partner hebt die er andere politieke ideeën op nahoudt, als je bij de politie of 't leger werkt en je job ook graag doet, als je kinderen gaan militeren voor het VB ...
Hoe je zoiets kan verenigen da's voor mij soms meer het echte leven.

Tenandere ik heb het gevoel dat de meesten die als jongere '68 hebben meegemaakt en toen radicaal waren doorheen het krijgen van kinderen, kleinkinderen, ... daar ook op een andere manier naar zijn gaan kijken.

Bij de cnt-AIT gaat het niet over politiek inzet maar over attidude en de zin om de maatschappij te veranderen enn zijn onmiddelijk realiteit te veranderen.

En dat is geen politieke inzet? 8O

Ik denk dat ik begrijp wat je wil zeggen hoor. Maar ik blijf me storen aan de term "wereldvreemd". Mijn 25-jarige ervaring met de PVDA laat me eerder denken dat het dikwijls de meest wereldvreemden zijn die hebben afgehaakt (de lerares, die qua wereldvreemdheid wel kon tellen, die me mijn eerste nummers van Solidair bezorgde deed dat in een bruine enveloppe achter hoek en kant, letterlijk, maar een paar jaar later was ze wel ribbedebie).

Ik ga ervanuit dat mensen die zeer bewust met hun twee voeten in de realiteit gaan staan zich juist bewust zijn van het risico om wereldvreemd te worden en er alles aan doen om dat te vermijden.

Een andere kwestie is dat het idealisme in de jaren '70 (en bij sommigen nog in de jaren '80) te groot was. Idealisme in de zin van te denken dat je in een staking zo snel mogelijk met arbeiders over Wat te doen moet beginnen discussiëren. Idealisme in de zin van te denken dat arbeiders in een staking, zelfs een zeer langdurige waar je als partij een openlijke en door niemand te ontkennen voortrekkersrol speelt quasi automatisch je partij zullen vervoegen, hoe vaak ze ook naar vergaderingen kwamen tijdens de stakingen.

dat fenomeen komt ook voor bij de meeste sekten waar mensen die de psychologisch vaak moeilijke stap zetten om uit te treden verguist worden en als wereldvreemd bestempeld.
("wereldvreemd" hier bedoeld als vreemd geworden aan de denkwereld van de sekte)

Goed geprobeerd. Maar dat is niet wat ik bedoelde met wereldvreemd. Zoals trouwens duidelijk was uit hetgeen eraan vooraf ging.

Als ik wereldvreemd zeg dan bedoel ik daar vooral mee dat het bekerende, het idealistische de bovenhand heeft.

Nu, in een bredere zin was dat ook eigen aan de tijd natuurlijk.
In Antwerpen werd in de jaren '70 AMOK opgericht, dit stond voor Actiegroep voor Maatschappij Ontwikkeling en Kritiek, ze richtten een eerste JAC op, hadden zelfs een vluchthuis waar jongeren naar toe konden vluchten voor hun ouders bij ernstige problemen.
Tijdens de teamvergaderingen werd besproken wanneer ze sloten om deel te nemen aan betogingen allerhande.

Ondertussen is dat uitgegroeid naar centrum Algemeen Welzijnswerk met diverse centra, ...

Ik bedoel maar. Het lijkt me niet goed om als organisatie te blijven steken in zo'n eerste fase. Daarom ben ik blij dat PVDA de draai gemaakt heeft om de drempel naar nieuwe leden zo laag mogelijk te maken zonder daarom direct hoge verwachtingen aan te koppelen.

ook om in de grond te stampen
Zoals die politieke bannelingen die in Parijs gestudeerd de heilstaat in Cambodja gingen oprichten

LSP werkt echter ook op twee fronten. Als eerste LSP zelf, als kaderpartij, waarvoor een zeker engagement vereist is. Daarnaast wenst de LSP zich ook in te zetten binnen een grotere syndicale partij waarvoor de drempel om toe te treden veel lager ligt. Een voorbeeld hiervan is dat de LSP bijvoorbeeld zich mee inzette binnen de CAP, dat helaas niet de grote partij werd die verhoopt was. Het blijft echter noodzakelijk om een kaderpartij overeind te houden indien je een samenleving op radicale wijze socialistisch wenst te hervormen. De vraag is hoedat de PVDA ooit een radicale wijzigingen in socialitische zin wenst door te voeren als het grootste deel van haar leden, politieke minimaal zijn geinformeerd, weinig politieke vorming kennen en als af en toe eens naar comac-feestjes gaan, voldoende blijkt om lid te zijn. Zijn dat de mensen die dagelijks nadenken over hoe een alternatieve economie tot stand kan komen?

Ik denk dat er zowel wereldvreemde individuen binnen de pvda zitten als daar buiten. Indien er niemand wereldvreemd binnen de pvda actief zou zijn, dat zou pas sektarisch zijn ;-)

Dat is meer dan vergaderen en theoriseren ;-)

Dat LSP daarvoor kiest dat is natuurlijk hun goed recht.
Dan weet je bij toetreding ook wat de verwachtingen zijn als je lid wordt.

Maar wat als CAP wel een succes had geworden en arbeiderspartij had geworden. Een groot deel van de leden had zich dan waarschijnlijk ook beperkt tot een lidmaatschap, varierend in activiteitsgraad, zonder uitgebreide politieke vorming en nadenken over de alternatieve economie ?

Het lijkt me dus niet enkel op te gaan voor PVDA.

In NL heb je bvb de SP waar ook jullie zusterorganisatie (Offensief ?) deel van uitmaakt. Ik dacht dat SP ondertussen aan 60.000 leden of zoiets zat, maar hoe zit dat dan met de groei van Offensief ?
In jouw logica zou de invloed binnen SP dan moeten groeien en meer en meer mensen overtuigd moeten geraken dat ze actief moeten worden bij Offensief.

Ik denk dat een passief lidmaatschap op dit moment kan bijdragen tot de groei van een organisatie, de bekendmaking onder mensen, toegang tot media, het wegnemen van een drempelvrees of het fatalisme tegenover een kiesdrempel.
Het lijkt me logisch dat dit niet de meest gevormde leden oplevert en de ambities eerder laag blijven : kiwimodel, 6% BTW, ...

Nu denken over een concrete socialistische maatschappij lijkt me veel te voorbarig dat kan doorheen het proces van een groeiende partij.

Met die vorming blijkt het nogal mee te vallen:

http://www.pvda.be/nieuws/artikel/wa...versiteit.html

Dat werd een tijdje geleden zelfs vermeld in Veto.

Ik veronderstel dat het stempubliek van de pvda ruimer is dan die 150 man.