| Sinistra |
21 april 2004 14:57 |
Marc Wajsberg
21/04/2004
Ahmed Azzuz, de voorzitter van de Arabisch Europese Liga, beschuldigde de Antwerpse joden er onlangs van elk jaar 200 �* 300 mensen naar Israël te sturen om er onschuldige burgers te vermoorden. En René Los zegt - weliswaar een Nederlandse auteur citerend: ,,Israël houdt letterlijk huis in de bezette gebieden zoals de SS dat hier tijdens de bezetting deed.'' (DS 19 april) Als jood en zionist ga ik niet altijd akkoord met het beleid van de huidige Israëlische regering. Maar zulke grove beschuldigingen verdienen een duidelijk antwoord.
Een historische analyse geeft duidelijk aan dat de Arabieren, in hun strijd tegen het zionisme en tegen de staat Israël, altijd in eerste instantie gekozen hebben voor het bestoken van onschuldige burgers. Het conflict tussen zionisten en Arabieren dateert al van het begin van de 20ste eeuw. Tot na de Zesdaagse Oorlog, in 1967, ging het om een oorlog tussen de staat Israël en enkele Arabische landen die als uitgesproken doel hadden alle joden die in Israël woonden, uit te moorden. Tot in juni 1967 was noch de Westelijke Jordaanoever, noch de Gazastrook onder Israëlische controle. De daar wonende Arabieren leven vanaf de zomer van 1967 onder Israëlisch bewind. Het mondiale Palestijns terrorisme is welgeteld één jaar later, in 1968, begonnen, niet als allerlaatste, wanhopige strohalm na talrijke jaren van onmenselijke bezetting, maar als allereerste keuze van strijdmethode.
Die keuze lag in het verlengde van de tactiek die de Arabieren sinds het begin van het conflict in het Midden-Oosten hadden gebruikt. Zo is er in 1929 al een zorgvuldig geplande massamoord geweest op 60 joodse mannen, vrouwen en kinderen. Dat gebeurde in de bijbelse stad Hebron. Tussen de oprichting van de staat Israël, in 1948, en 1967 - dus de periode voordat de Westelijke Jordaanoever en de Gazastrook onder Israëlische controle kwamen - werden honderden Israëlische burgers gedood in de buurt van de grenzen met Egypte en Syrië. In de oorlog van 1967 heeft elk oorlogvoerend Arabisch leger burgerzones in Israël als doelwit gekozen. De Jordaanse troepen hadden de instructie gekregen alle gebouwen te vernietigen en elke aanwezige te doden - inclusief burgers - in het geval dat ze delen van West-Jeruzalem zouden veroveren. De Egyptische gevechtsplannen hielden onder meer de moord op alle inwoners van Tel Aviv in.
In scherp contrast daarmee staat Israël, dat geen enkel burgerlijk doelwit heeft aangevallen. Sinds het begin van de jongste Palestijnse opstand zijn talrijke aanslagen gepleegd op burgerdoelwitten binnen Israël. Bovendien zijn - gelukkig - honderden pogingen daartoe verijdeld. De zeldzame keren dat vanuit zionistische of Israëlische hoek een burgerdoelwit werd uitgekozen, heeft de leiding van de zionistische beweging, en later van Israël en het jodendom wereldwijd, er afstand van genomen. Bovendien werden telkens meteen harde maatregelen getroffen: zo werden een aantal dissidente milities kort na de oprichting van de staat ontbonden en werd een boot die wapens voor hen aanleverde, door de eigen regering tot zinken gebracht. Een man als Baruch Goldstein, die in 1994 29 biddende moslims in Hebron heeft neergeschoten, kan aan Israëlische kant op nagenoeg geen enkele sympathie rekenen. Daartegenover staat de Palestijnse aanbidding van de 'martelaren' die moorddadige aanslagen plegen op joodse mannen, vrouwen en kinderen.
Israël is het enige land in de geschiedenis van de moderne oorlogsvoering dat nooit bombardementen heeft uitgevoerd op vijandelijke steden met als doel zoveel mogelijk burgers te doden, als wraak voor het opzettelijk aanvallen van de eigen burgers. De Israëlische aanvallen op militaire bases of leiders van terreurbewegingen als een genocide tegen het Palestijnse volk of de moord op onschuldige burgers bestempelen, is een opzettelijke verdraaiing van de feiten. Los van de wenselijkheid van zulke represailles en van het pijnlijke aspect van elke militaire conflictsituatie, zal iedereen met enige zin voor moraliteit erkennen dat er een hemelsbreed verschil bestaat tussen het opzettelijk doden van zoveel mogelijk burgers via een willekeurige aanslag en het accidenteel doden van burgers bij een aanval op een welbepaald vijandelijk militair of terroristisch doelwit.
Als liberaal humanist betreur ik elk compromis dat Israël moet sluiten op het vlak van de mensenrechten of het respect voor de persoonlijke vrijheid. Als ik een Israëlisch burger was, dan zou ik actief ijveren voor verbeteringen en hervormingen binnen Israël. Net zoals ik dat in ons land meen te moeten doen. Maar de Arabisch Europese Liga, die het bestaansrecht van Israël als joodse staat zelfs binnen beperkte grenzen niet erkent, heeft het recht niet Israël te veroordelen op basis van andere maatstaven dan degene die ze voor de rest van de wereld toepast. De beweringen van de heer Azzuz zijn van hetzelfde allooi als het volgende citaat uit de Saudische krant Al-Riyadh van 10 maart 2002, over het 'welbekende feit dat joden het bloed van christelijke en moslimkinderen gebruiken om hun speciale paasgebak te bereiden'.
Meneer Los, ten slotte, vergeet te vermelden dat de Verenigde Naties later de beruchte resolutie 'Zionisme = Racisme' teruggenomen hebben. Het basisidee van het zionisme is dat het joodse volk nood heeft aan een eigen natie, een eigen land. Dat recht is meermaals door de wereldgemeenschap erkend, niet het minst net na de holocaust. De enige oplossing van het Israëlisch-Palestijns conflict is een werkelijk wederzijdse erkenning. Dat houdt het recht van het Palestijnse volk op zelfbeschikking in, in wat vandaag de Bezette Gebieden wordt genoemd. En anderzijds de formele erkenning en de garantie van het bestaansrecht van Israël als joodse staat. Dat behelst onder meer het opgeven van het recht op terugkeer van alle Arabieren die in 1948 het land ontvlucht zijn. Die oplossing is duidelijk en vergt aan beide kanten veel politieke moed. Dat het joodse karakter van Israël racistischer zou zijn dan het vandaag geldende verbod voor joden om de Jordaanse nationaliteit te verkrijgen, of een toekomstig verbod voor joden om in Palestina te wonen, ruikt helaas verdacht sterk naar antisemitisme.
Marc Wajsberg
(De auteur is ondernemer en bestuurslid van de VLD in Berchem.)
|
