erkenning doodgeboren kindjes
 

19 mei 2009, een heuglijke dag: Op amper 2 dagen tijd heeft men de wet zodanig aangepast, dat een olifantenkalf het presteert te verschijnen in het geboorteregister. Onze welgemeende proficiat aan het schattige olifantje!

Nog geen jaar geleden zag het er echter helemaal anders uit. Toen werden zelfs heel wat mensenkindjes niet toegelaten geschiedenis te schrijven. Ook onze kindjes werd dat pure mensenrecht ontnomen door onze Belgische wetgeving. Voor ons onze kinderen, ons vlees en bloed. Voor de staat echter geen personen, maar slechts objecten die begraven of gecremeerd dienden te worden. Naar aanleiding van de huidige mediahype rond Kai-Mook grijpen wij dan ook onze kans om onze kindjes ook in de aandacht te brengen. Wij zijn sinds juni 2008 beiden mama van een doodgeboren kindje en sindsdien onafscheidelijke vriendinnen. We doen graag ons verhaal aan ieder die het horen wil, in de hoop dat het debat rond perinatale sterfte, ongeacht de zwangerschapsduur, eindelijk opnieuw op de politieke agenda wordt geplaatst.

Allebei onze kindjes waren de levensvatbaarheidsgrens van 180 dagen zwangerschap ruimschoots voorbij. Ze bezaten de ideale maten en waren kerngezond. Totaal onverwachte complicaties beslisten echter dat ze niet levend ter wereld kwamen. Wij zijn volgens de wet wel bevallen, want we hadden recht op bevallingsverlof. Onze kindjes zijn volgens diezelfde wet niet geboren, want ze werden niet ingeschreven in het geboorteregister. ‘Waarvan’ zijn wij dan bevallen? Nog volgens diezelfde wet zijn onze kindjes gestorven, want ze kregen een overlijdensakte. Kan je gestorven zijn zonder geleefd te hebben en dus geboren te zijn? Pure semantiek en logica doen je besluiten: 'Nee, tuurlijk niet'. Maar zonder overlijdensakte kan je dan weer niet voldoen aan de PLICHT om te begraven/cremeren. Wij als ouders hebben vanaf die magische 180 dagen wel recht op kraamgeld, geboortepremie, bevallingsverlof... Maar wat heb je nodig om die dingen aan te vragen? Juist ja: een geboorteakte. En waarop hebben onze kindjes volgens de Belgische staat geen recht, maar een olifant wel?

Het feit dat doodgeboren kindjes door onze staat niet worden erkend is een regelrechte schande. Geboortebomen, vermelding in het infoblad van de gemeente of stad in de rubriek 'geboortes', allerhande symbolische vormen van erkenning worden je kind ontzegd doordat het simpelweg niet is gekend door de officiële instanties. Midden in het rauwe verdriet om je overleden kind, is het een kwestie van vechten om erkend te worden in je rol als ouder, om ervoor te zorgen dat de generatie na ons hopelijk jouw kind niet zal vergeten bij het opstellen van een familiestamboom. Daarvoor moet je zelf zorgen, want je kind is niet te vinden in het register.

Als trotse ouders van doodgeboren kindjes vragen wij dan ook dat onze kindjes op hun beurt in het bevolkingsregister opgenomen kunnen worden. Want hoe verschillend ook de verhalen ...op 17 weken, 24, 30 of na een voldragen zwangerschap...door een infectie, een losgelaten placenta, een hartafwijking, CMV-besmetting , een chromosoomafwijking.... het verdriet en het gemis van de betrokken ouders voor hun niet erkende kindje is gelijk. Bij deze willen wij ook een warm pleidooi richten tot onze ministers om, naast het peterschap van Kai Mook, ook symbolisch het ‘peterschap’ van alle doodgeboren kindjes op te nemen en in overleg met de bevoegde overheden het statuut van doodgeboren kindjes bij hoogdringendheid te actualiseren en vooral te humaniseren. Minstens een opname in het geboorteregister. Wat voor een olifantenkalf kan, zou toch ook voor doodgeboren kindjes moeten kunnen? Toch ?

Nu ‘ons’ schattige baby-olifantje bewezen heeft dat het toch niet zo’n straffe toer hoeft te zijn om in het geboorteregister te belanden, ook al voldoe je niet aan de strenge eisen daartoe, verwachten wij eerstdaags een uitnoding om onze kindjes alsnog in te schrijven in het geboorteregister. Dat mag zeker en vast met toeters en bellen, aangezien onze kindjes niet alleen België maar de hele wereld verlichten, elke nacht.

je kan de petitie hierover terugvinden
rechtstreeks
http://www.gopetition.com/online/27908.html
of via www.metlegehanden.be

Groetjes
flower
Mama van engeltje Fleur* en bengeltje Marjolein

Ondertekend.

...

Tja, waar de logica eindigt begint de overheid.

doodgeboren kindjes zijn geen (politiek) mediathema. De geboorte van een olifantenkalf in verkiezingstijd is mooi te recupereren .
PS getekend

Getekend, veel succes verder.

Getekend en succes nog.

ook gedaan

Ik dacht dat een kind ouder dan 6maand in de buik defacto ingeschreven en begraven werd ? Het splitst ergens inderdaad voor de een misschien wat tevroeg en voor de ander wat telaat ??

In elk geval de wetgeving is inderdaad nogal bizar... je moet een kind gaan begraven, je moet het een naam geven etc...

Uiteraard niet getekend. Men schaffe beter de hele rompslomp af in plaats van de rompslomp te completeren met een geboorteakte. Zulke "kindjes" moeten helemaal niet erkend worden.

Ik vond de uitspraak "trotse ouder van een doodgeboren kind" nogal pervers.

Als die mensen dat hoopje **** zo belangrijk vinden, vind ik dat ze het recht moeten hebben het in een doorzichtige bokaal op sterk water te bewaren. Voor mijn part kruipen ze ermee in bed of eten ze het op. Is misschien veel efficiënter om hun VijfTV-verdriet te verwerken dan officiële erkenning middels een geboortecertificaat, waar de belastingbetaler alweer voor mag opdraven.

Komaan, zeg, waar gaat dat naartoe? Straks staat er eentje op die kinderbijslag eist voor elk van zijn zaadcellen. :roll:

:lol::lol::lol:

You rock my internet.

Op de dood rust er een taboe in België. De dood moet worden 'weggemoffeld'. Er zijn heel culturen waar als je vraagt aan een vrouw hoeveel kinderen ze heeft, ze in het aantal doodgeborenen kinderen meetelt. Ze zal antwoorden bv. "ik heb 4 kinderen waarvan er 1 dood is". DAT is respect naar het kind toe.

Eigenlijk zouden de katholieken (o.a.) er moeten voor opkomen dat doodgeborenen ingeschreven worden in het geboorteregister. Waarom strijden een embryo als volwaardig leven te zien, en tegelijkertijd er geen punt van maken dat een doodgeboren baby een naam krijgt en erkent wordt als menselijk leven door inschrijving in het geboorteregister? Gaat het er misschien toch uiteindelijk slechts om een opportune vermenigvuldiging van gelovigen in plaats van over een respect voor het leven? Of zie ik hier iets over het hoofd?

Ik vraag me af in hoeverre een overheid deze kinderen niet wil inschrijven omwille van kleinzielige motivaties, zoals het drukken van statistieken ivm kindersterfte.

Heeft iemand meer zicht op de rederingen van staat en kerk terzake?

Ik vind de analogie die de draadstarter maakt met de in het geboorteregister ingeschreven olifantenbaby zeer raak. Wordt onze ethiek tegenwoordig bepaald door de media? Hoe goedkoop komt me dat over. De aangehaalde problematiek van de doodgeborenen is veel meer aandacht waard dan een mediastunt rond een olifant. Misschien iets waarrond het parlement zou kunnen nog eens een echt debat voeren zonder het juk van de partij te moeten dragen.

Petitie met veel plezier getekend. en bedankt voor dit thema onder de aandacht van de mensen te brengen.

Bovenstaande is een bewijs dat de natuur sommmigen 'zegent' met een geaardheid waardoor ze nooit ouders zullen worden.

Emotionele dronkenschap.

mja, een kind dat een week voor de geboorte sterft vindt gij nog altijd een hoopke cellen? Toch zeer kort door de bocht me dunkt.

Wij zijn hoopjes cellen. Alleen beslissen een aantal cellen in dat hoopje dat we andere hoopjes cellen graag moeten zien enzo.

Zo krijg je ouders die trots zijn op hun dode kinderen.

Je ziet het verkeerd: juist die ontkenning van de dood als anders dan het leven, die opname van de doden onder de levenden middels certificaten allerhande, bewijst dat voor deze dame de dood nog taboe is.

Met alle respect voor de problematiek, maar ik denk niet dat de voorgestelde oplossing een goed idee is.

Als we alle zwangerschappen die niet een levend kind als resultaat hebben zouden erkennen als een geboorte dan moet de wet gevolgd worden. En die stelt dat elke geboorte binnen 30 dagen verplicht aan te geven is bij het bevolkingsregister.

Dat betekent dan ook dat mensen die een abortus plegen zich verplicht zullen zien om dit aan te geven als een geboorte. Dat dwingt hen dan om de uitgevoerde abortus te bezien als de moord op een geboren mens. Dat zal m.i. ook een drukkend effect hebben op hun verwerkingsproces. Ook de confrontatie met die gegevens als ze later misschien een echt geboren kind zullen inschrijven, zullen die mensen niet direct als positief ervaren.