Jeugdzorg
 

Wat doe je als je 14-jarige dochter explodeert wanneer ze de pc moet uitzetten, en vervolgens zelf de politie belt? Of als ze een paar dagen wegblijft zonder te verwittigen? Zijn dat gewone tienerkuren, zoals een opgetrommelde agent beweert? Nancy Janssens dacht van niet.

'Je weet als ouder niet waar te beginnen', verzucht Nancy Janssens. Ze is de alleenstaande moeder van vier dochters, van wie de vader zo goed als uit beeld verdween. Avery is de jongste van de vier. 'Ik heb eerst raad gevraagd aan de huisarts. Hij zei dat ze best aangemeld werd bij een jeugdpsychiater. Maar dat wilde Avery niet. Ik nam contact op met een centrum voor algemeen welzijnswerk, en daar zeiden ze dat we naar het jeugdadviescentrum (JAC) moesten gaan. Dat wilde ze ook niet. “Ik zal er wel met mijn vrienden over spreken,, zei ze.'

Er werden ettelijke processen-verbaal opgemaakt door agenten die aan huis kwamen. Agenten die nota bene door Avery zelf werden opgeroepen. Nancy: 'Ik kreeg altijd gelijk, maar ook dat bracht ons geen stap verder.'

Toen de jeugdbrigade tenslotte het parket inschakelde en er vervolgens een uitnodiging van het comité voor bijzondere jeugdzorg in de bus viel, ging Nancy daar met grote verwachtingen naartoe. Het werd een koude douche: 'Ze konden geen thuisbegeleiding inschakelen, omdat Avery intussen op internaat zat. Dat hadden we samen beslist, omdat ze zich thuis niet goed meer voelde. Ook die mensen zeiden nog eens dat ik Avery naar het JAC moest sturen wanneer ze problemen had. Meer konden ze niet doen. Het was één grote teleurstelling.'

Wat had ze dan verwacht? Nancy: 'Een antwoord op mijn vraag wat er mis was. Ik heb nog drie dochters en ik weet dat pubers af en toe te laat thuiskomen en zo. Avery ging toch een stap verder. Ze zocht haar grenzen op en ging er vaak over. Ze was tegendraads, koppig en dramatisch.'

'Soms ging het dagenlang goed, maar dan stond ze ineens op ontploffen. Dan begon ze te schelden of dreigde ze door het raam te springen. Wanneer ik haar probeerde tegen te houden, begon ze te slaan en te tieren, en als ik niets deed, verweet ze me dat ik van haar af wilde. Ik wilde iemand vinden die me kon zeggen hoe ik daarmee om moest gaan.'

Ook op het internaat liep het intussen uit de hand: Avery was er niet meer welkom. 'Waarna het hele verhaal thuis weer herbegon', zegt Nancy. En alweer werd het gezin na verloop van meerdere politie-interventies door het comité voor bijzondere jeugdzorg uitgenodigd. 'We zijn niet gegaan, want die konden ons toch niet helpen. Achteraf kregen we een brief, dat de zaak naar de bemiddelingscommissie was doorverwezen. Als we niet ingingen op hun voorstel, zouden we naar de jeugdrechter worden verwezen. Avery beloofde mee te werken en voor mij was alles goed. Ik ging met elke maatregel akkoord. Als we maar geholpen werden.'

Nancy's dochter werd op wachtlijsten van diverse jeugdinstellingen gezet. Weer verliepen er weken, zonder dat het gezin zicht kreeg op wat er te gebeuren stond: 'Als ik belde naar de consulente, kreeg ik haar nooit aan de lijn.' Drie maanden later was er eindelijk ergens plaats. Avery kon terecht in Ter Heide, een onthaal-, observatie- en oriëntatiecentrum in Rijmenam. Zulke centra zijn, in theorie, de eerste plek waar jongeren met problemen worden opgevangen.

'In de praktijk hebben de meeste jongeren al een heel parcours afgelegd voor ze hier komen. Jammer, want daardoor is hun probleem vaak verergerd', zegt de directrice van Ter Heide, Annemie Nelissen. 'Volgens het Vlaams decreet op de Bijzondere Jeugdzorg mogen ze hier ook maar twee of vier maanden blijven. Voor een aantal jongeren moet een uitzondering op die termijnen worden aangevraagd, omdat we bij het doorverwijzen overal op wachtlijsten of weigeringen stuiten.'

Avery is na twee maanden terug thuis. Nancy heeft het gevoel dat er in Ter Heide voor het eerst pas echt naar haar en haar dochter werd geluisterd. 'Ik kreeg de bevestiging dat de situatie thuis niet “normaal, was, en dat ik niet gefaald heb als ouder. Want je blijft je dat wel afvragen hoor. Ze hebben me duidelijk gemaakt dat ik terecht hulp heb gezocht. En Avery heeft hier geleerd dat psychologische bijstand haar kan helpen. Ze heeft haar weerstand voor hulp overwonnen.'

Het gezin is nu aangemeld voor thuisbegeleiding: weer minstens een jaar wachten. Avery, intussen 16, is aangemeld voor individuele psychotherapie, maar ook daarvoor is de wachttijd drie maanden. Nancy hoopt dat het thuis zolang goed blijft gaan.

http://www.standaard.be/Krant/Beeld/...kelId=TD2AL7DJ

-------------------------------------------------

Iemand die ervaring heeft met dergelijke situaties ?

Ik vind dat de overheid nogal bemoeizuchtig wordt.

Goe wa petsen geven, da helpt.

... zolang je kroost geen beroep doet op de politie.

Ik heb ervaring met deze situaties ja. De moeder zegt dat ze niet gefaald heeft als ouder, maar toch moet er gezinsbegeleiding komen. Voor een puber die de pc niet wilt afzetten ?

http://www.vtm.be/nieuws/opgeknipt.h...id&sd=20090525

Een moeder die haar kind kwijt is dankzij bijzondere jeugdzorg en de jeugdrechtbank. Het is duidelijk dat de plaatsing in een instelling het meisje heel ongelukkig maakt. Je moet weten dat het hier niet over criminelen gaat, maar bijvoorbeeld over gezinssituaties waarbij de vader of moeder drinkt, waar er al eens regelmatig klappen vallen. Of waar de ouders een beetje arm zijn.
Echte jeugdboefjes mogen vrij over het straat lopen want er is plaatsgebrek.

De overheid is inderdaad te bemoeizuchtig en zou kinderen niet tegen hun wil in mogen plaatsen. Dat komt over als een straf. Wat moet Simon Wijffels nu trouwens niet denken ? Die zal het voor de rest van zijn leven ook niet meer hoog op hebben met de overheid.

De flikken kunnen ook petsen krijgen als ze dat willen.

Ik vrees dat ik je draad doodgeslagen heb, Rudy.

Mijn excuses.

Laten doen, zo'n kinderen. Ze krijgen eens een pak slaag, belanden overdoserend eens in de goot en worden eens keihard gedumpt.

Dan beseffen ze dat het kliekje vrienden waarmee ze rondhangen toch niet zo goed is.

Geen probleem. Wat dood is blazen we op tijd en stond terug wat leven in.

Allemaal goed en wel. Bij heel wat komt dat besef wel rijkelijk te laat. Toch beter, denk ik, dat dit besef er komt voor het einde van de leerplichtige leeftijd wordt bereikt.

Terechte opmerking vind ik. Je zou op den duur gaan denken dat er ouders zijn die het de evidentie zelf vinden dat de overheid voor het minste tussenkomt.

Maar eh, wat mij het meest intrigeert is het feit dat tegenwoordig pubers de overheid kunnen (mis)bruiken als chantagemiddel tegenover de ouders, wat ook blijkt uit het artikel.

De kinderen losmaken van (het gezag van) hun ouders: het was ook een kenmerk van het stalinisme, van Ceausescu, de nazi's... Het was een uitgesproken doelstelling in Orwell's 1984.

Vernietiging van het gezin is met andere woorden hét instrument van de betere dictaturen om de totale macht over geatomiseerde individuen te verkrijgen.

Stalin, Ceausescu, Hitler etc. hebben met de simpele brutale middelen die ze voor dat doel gebruikten, gefaald. De Noord-West-Europese elite pakt het beter aan. Het voortijdig behandelen van kinderen als volwassenen (parentificatie, sexualisering...) of het geven van diverse volwassenenrechten aan kinderen zijn nu de instrumenten om het gezag van de ouders te ondermijnen en het gezin als maatschappelijke eenheid te vernietigen.

Wat zou het huidig belang kunnen zijn om het ouderlijk gezag via de kinderen te ondermijnen ?

Mijn perceptie is, en zo las ik het ondertussen ook al elders, dat we als ouder slachtoffer worden van een doorgedreven emancipatiestrijd binnen het gezin. Terecht eerst bij de vrouwen, gevolgd door de kinderen.

Het recupereren van de totaalmacht over mensen, die men verloren is door de democratisering en de veralgemeende educatie?

Hoho, oorlogszuchtig vandaag ? Overschat je jezelf niet een beetje , intellectueeltje ?:-) Heb je al ooit eens flik(ken) afgeranseld ?

Ik eet flikken als ontbijt.

Lieve Iron.

Toch maar eens je post #6 binnen deze draad herlezen. Hou je aan je woord en stop met kinderachtig te doen.

Groeten

Rudy

Sorry, het was sterker dan mezelf. :oops:

Ik zal eens voor de verandering een normaal bericht achterlaten.

Het lijkt mij dat in dit geval de overheid niet bemoeizuchtig genoeg was.

Dit was geen normaal pubergedrag, er is duidelijk iets mis met dat kind. Zij had op zijn minst emotionele en waarschijnlijk ook psychologische problemen.
Dat meisje had al veel eerder, zoals de huisarts al aanraadde, psychologische hulp moeten krijgen.

Die moeder werd aan haar lot overgelaten met een kind waarvan ze niet in staat was om het op te voeden.

Het is juist door het uitblijven van gepaste hulp dat het zo ver heeft kunnen komen.
Het is spijtig dat het altijd eerst te ver moet gaan voor er iets gedaan wordt.

Goed. We kunnen er niet naast kijken dat er de laatste jaren terug gestreefd wordt naar een soort "maakbaarheid van de maatschappij, de mens". Of kinderen eerder middel zouden zijn dan doelgroep, daar twijfel ik aan.

Kinderen werden en worden de laatste jaren bestookt met groene telefoonnumers, kinderlijnen, hulplijnen ... Op zich geen probleem, ze moeten zich kunnen verdedigen tegen wantoestanden, en heel wat oproepen dienen ernstig te worden genomen. Mijn vaststelling is echter dat de instanties (welzijn, politie, justitie, jeugdbrigades, bijzondere jeugzorg) niet in staat zijn te relativeren, onvoldoende opgeleid zijn, en reageren in stijl van "geen rook zonder vuur".

Allemaal goed en wel. Ondertussen belt dochterlief wel de politie. Waarom ? Omdat ze psychologische problemen heeft ?