Verkiezingen in Iran
 

In benadruk het nogmaals: verkiezingen in Iran. Er wordt vaak aan voorbijgegaan, maar verkiezingen zijn normaal in Iran. Ondanks alle islamitisch fundamentalistische rampspoed heerst er geen dictatuur. En er kunnen weer eens grote veranderingen plaatsvinden.

Bron: http://www.ad.nl/buitenland/3280572/...is_blijft.html

De jongeren willen vrijheid. Niet de hijab als teken van gevangenschap. Als Mousavi wint, bestaat de kans op een radicaal andere koers in Iran.

De fundamentalistische leider Ali Khamenei heeft de touwtjes stevig in handen, verkiezingen of geen.

Khatami was ook hervormingsgezind. Toen hij president was, werden protesterende studenten met ketens en ijzeren staven aangepakt. Zolang Khamenei en spitsbroeders de echte machthebbers zijn, moeten we op weinig verandering rekenen. Ik hoop uiteraard op een Mousavi overwinning want Ahmedinejad speelt met zijn aggressieve rethoriek alleen maar in de kaarten van de 'hawks' in de VS.

over welke agressieve retoriek heb je het?

Tegenover Israel en ivm hun nucleair programma en het weinig samenwerken met de IAEA. Tegenover homo's is hij wel niet aggressief gezien die toch niet bestaan in Iran.

Escobar schrijft
Met de 'green revolution' wordt niets ecologisch bedoeld, maar de modernizering die Mousavi voorstaat. Hij is populair bij vrouwen en jongeren, en in de steden. Zijn vrouw is beeldhouwster en een rolmodel voor de 'feministen'. Escobar stelt Mousavi voor als een 'pragmaticus en gematigde conservatief'. Moest Mousavi winnen zal er naar een ontdooiing met het westen gezocht worden, de radicale Islam zal teruggedrongen worden, het nucleaire programa zal doorgaan (daarover bestaat nationale consensus). De vraag is wie de VS eigenlijk liefst ziet winnen, een gematigde zoals Mousavi die het moeilijker maakt het midden oosten te verdelen, of een radicaal die dit eerder mogelijk maakt. Wie ook wint, ik vermoed dat Israël zal zeggen dat er voor hen niets veranderd is. Ze zien waarschijnlijk liever Mousavi niet winnen om dezelfde reden als de VS. Met of zonder Mousavi, Iran vaart een onafhankelijke koers, en dat is voor sommigen een gevaarlijk voorbeeld, vooral voor de 'sunni dictaturen' waarover Escobar schrijft. Waaraan die hun steun van de VS verdient hebben is de vraag.

Ahmadinejad loog trouwens in de felle TV debatten over de inflatie en de stijgende werkeloosheid.

Mousavi tegen Ahmadinejad: ""He [Ahmadinejad] says, 'why do you call me a dictator'? Well, I did not say that you are a dictator, but your methods definitely lead to dictatorship."

Het lijkt me dat Mousavi een stap voorwaarts is voor Iran.

iraanse verkiezingen zijn een farce

de politieke en militaire macht ligt bij de ayatollah. als de ayatollah geen vrouw op een ministerpost wil dan komt die er ook niet.

Stap voor stap kan ook. Het moet niet altijd revolutie zijn. In Iran beweegt er ten minste iets. Er leeft daar iets. Er is debat. Dat kan van verschillende middenoosten regimes, die veel minder kritiek krijgen, niet gezegd worden. Waarom is dat eigenlijk?

Soms denk ik dat hier een enorm cynisch spel gespeeld wordt. Soms krijg ik de indruk dat men de evolutie naar democratie in Iran wil tegenhouden, niet zozeer hun niet bestaande atoomraketten. Dictaturen zijn een gemakkelijkere staatsvorm om extern te controleren misschien. Iran wordt niet door buitenlandse krachten gecontroleerd. Daar gaat het om lijkt het.

bemerk hoe de VS-regering de laatste tijd erg zwijgzaam is over Iran (vanuit de Bush-regering kwam vrijwel aanhoudende stoerspraak,hetgeen natuurlijk koren op de molen was voor het Iraans bewind).

Pas NA de Iraanse verkiezingen zullen we merken of er een andere wind waait in Teheran.(in Washington is die er al)

Nou Johan, jij schrijft het, ik durf het niet te schrijven, alleen stilletjes te denken.

Als het Westen veel invloed in Saoedi-Arabië heeft, en dat heeft het, zou daar toch allang een democratisch bewind moeten heersen. Maar nee, een dictatuur lijkt een zekerder waarborg voor een gestage toestroom van onmisbare olie.

De ironie is zelfs dat niet de linkse partijen in Europa de meeste kritiek op de fundamentalisten in Saoedi-Arabië uiten; partijen die in principe democratie hoog in het vaandel hebben. Daarentegen fulmineert vooral extreem-rechts tegen het 'islamitische gevaar'. Het gevaar dat vooral vanuit fundamentalistische hoek dreigt met Saoedi-Arabië als strateeg ervan en Afghanistan als frontsoldaat, niet vanuit de landen waar democratische verkiezingen worden gehouden, zoals Indonesië, Pakistan, BanglaDesh en eigenlijk ook Iran.

Iran voelt zich steeds geopolitiek bedreigd omdat het over de grootste gasreserves ter wereld beschikt en samen met hun olievoorrad over de grootste voorraad fossiele brandstoffen. Verder is het getraumatizeerd door de Mossadegh putsch van de CIA en MI6,
met de daarop volgende dicatuur van de Sjah; Het feit dat ze slechts een kleine Moslimfacdtie vormen nl. de Sjieten, maakt dat ze in een vijandige omgeving bestaan
(al dan niet vermeend).

Op diverse gebieden hebben ze daarom ook al vreemde vrienden : Rusland en China
ivm de afzet van hun petroleumproducten (er bestaan plannen om een soort Opec maar dan exclusief voor aardgas op te richten met de Russiische federatie), met de EU om het handelsembargo van de US te omzeilen (Iran's buitenlandse handel loopt in Euro's niet in dollars), Met de socialistische latijns-amerikaanse landen Venezuela, Bolivië, Cuba om de VS wat te jennen. Met Syrië, Libanon, Irak om zowel Israël als Egypte en Saoedi Arabië uit te dagen. En tot slot : met de USA in hun gemeenschappelijke strijd tegen Al Quaida
de drugmaffia.

Iran heeft alle belang bij het onderhouden van goede relaties met Irak en Afghanistan
om de wahabietische radikale moslims tegen te houden, ook met het oog op opstandige binnenlandse sunnieten/Arabieren.

Er is dus minstens een begin van gemeenschappelijk belang met de aartsvijand USA;
mogelijk zal Obama een begin maken van pingpongdiplomatie zoals die zeer succesvol gevoerd is door één van zijn voorgangers met China (Nixon/Kissinger).

In Iran kunnen de burgers wel degelijk de politieke koers van hun land bepalen.

In België is dat anders. Hier kun je stemmen op wie je wil, je krijgt toch weer exact dezelfde kliek idioten voorgeschoteld.

Het is toch pijnlijk om te moeten vaststellen dat een islamitisch land ons qua democratisch gehalte heeft voorbijgestreefd.

Nu maar hopen dat God geen roet in het eten gooit.

ten dele. als de ayatollah neen zegt is het ook nee

da's omdat de vlaming nen idioot is. altijd klagen over machtspartijen maar bij verkiezingen is er altijd weer 50% die ervoor stemt.
leterme wou duizenden kleine aandeelhouders in 't zak zetten en als beloning haalt hij 100 000 voorkeursstemmen in W-Vlaanderen. ge zou er bijna voor willen pleiten die provincie tot psychiatrische afdeling uit te roepen
nu moet ge ook weer niet overdrijven hé. kinderen de doodstraf geven of zo'n religieuze politie is nu ook weer niet ideaal

Ik hoop van niet maar het zou me niet verwonderen (Irans verkiezingen zijn nogal onvoorspelbaar toont de geschiedenis) moest Ahmadinejad herverkozen geraken. De anti-Irandiplomatie van het 'westen' de laatste jaren, heel die ophef die gemaakt werd over de nuclaire activiteiten van Iran, de aanslagen tegen de Shiïten, spelen in het voordeel van de 'hardliners'. Langs de andere kant heeft maar liefst 30 % van de bevolking toegang tot internet, meestal jonge mensen, die een hele grote groep uitmaken in dit jonge land, en die willen meer vrijheden, en zijn meer geneigd Mousavi te steunen.

Een detail. Mousavi is geen pers maar een Azeri.

Er heerst een grote 'verkiezingskoorts' in Iran lees ik. Deze verkiezingen worden worden er zeer belangrijk geacht.

Abedin rapporteert

De televisiedebatten tussen de presidentskandidaten zijn een primeur voor Iran. Hoe zit dat in andere midden Oosten landen eigenlijk? Gebeuren die daar ook. Ik heb er geen weet van.

Ik zou graag nog even iets over de vrouwen in Iran willen zeggen: ze willen eigenlijk meer rechten of bijna dezelfde rechten als mannen in de maatschappij. Met de nadruk op bijna. Zelfs een vrouwelijke presidents-kandidate die door de ayatollah's werd afgewezen en daar uiteraard misnoegd over was, drukte zich tamelijk voorzichtig uit in een interview op Terzake (één-programma). Ze bleef de nadruk leggen op het feit dat ze een moslim was en dus toch ergens binnen de grenzen van de godsdienst meer vrijheid wou. Ja, ze wil als vrouw ook verkozen kunnen worden tot presidente maar durft uit angst voor misbruiken bijvoorbeeld niet aan de wettelijke bescherming voor de heiligheid van het huwelijk te komen. Hiermee bedoelde ze dat ze de sharia, die de man als primaire kostwinner en de vrouw als echtgenote/moeder aanduidt, wel belangrijk vindt. Ze vindt dat een vrouw eerst altijd rekening moet houden met de familiale zaken. Dus, met alle respect, maar ik vraag me dan af in welke mate ze de hijab in iran als een teken van (onvrijwillige) gevangenschap zien. ;-)

De enige reden dat Iran een Islamitische staat is, is vanwege de gratie van het achterlijke plattelandsvolk. Daarom zie je vaak erg ontwikkelde steden, gecombineerd met Middeleeuwse klederdracht. Vrouwen in steden proberen ook zoveel mogelijk de grens van de regels op te zoeken. Daarom is een scheiding tussen Kerk en staat zo belangrijk; opdat mensen niet hun interpretatie van waar ze te dom zijn om ook maar iets van te begrijpen opleggen aan anderen.

Heel juist

De vraag is hoe men zo'n theocratie dan kan kortwieken : aan de hand van een reformistische aanpak of toch een revolutie ? Want met reformisme raak je niet ver. Zelfs een hervormingsgezinde Mir-Hossein Mousavi zal het hoofd moeten buigen voor de almachtige ayatollahs.
Ik zie niet veel toekomst voor de Iranezen zolang dat hoopje geestelijken het laatste woord hebben.

Er is bij ons ook een einde gekomen aan de theocratie. En ook bij ons is dat niet in één dag gebeurd.