Met Bellens en co hebben Vandelanotte en co de graaicultuur ook binnengeloodst in de openbare sector, waar wij toch allemaal een beetje aandeelhouder van zijn. Het typeert het huidig politieke bestel waarin veelal niet meer het algemene belang maar het persoonlijke eigenbelang belangrijkste drijfsveer is om politiek te doen. Net als de graai-managers zijn ook politici veelal vooral bezig met eigen loopbaan en niet met toekomst van bedrijf of gemeenschap.
Bij de stichting van de VLD maakte Verhofstadt met zijn gevolg van politiek een handelszaak met aankoop van 'woordvoerders' en andere marionetten, die nog werden betaald door de belastingbetaler. Het legde hem zelf geen windeieren in Toscanië, Azurenkust en elders en dat zal wel niet allemaal te wijten zijn aan zijn wedde van premier. Nu is hij als voorzitter ook niet thuis voor uitleg over zijn partij omdat hij het te druk heeft om europa af te reizen om te lobbyen voor zijn Europese loopbaan.
Interne partijdemocratie is nu ook ondergeschikt aan de loopbaanplanning van de kopstukken, die hun zoontjes/dochters aan job moeten helpen, hun voorkennis moeten te gelde maken of duistere plannen uitwerken. Parlementsleden zijn er niet meer om voor hun volk te ijveren voor een betere toekomst, maar om negatieve strategische spelletjes te spelen met als enig doel verdere werkzekerheid.
|
