Aangezien er geen MINISTER van begroting is in deze regering, en dat is de eerste keer sinds lang, ligt de directe verantwoordelijkheid bij de Eerste Minister. Melchior Wathelet is dan wel Staatssecretaris voor Begroting, toegevoegd aan de Eerste Minister, maar heeft als staatssecretaris geen eind-verantwoordelijkheid.
Om een begroting op te stellen moet je uitgaven en inkomsten zo min of meer in evenwicht proberen te houden. En de inkomsten moeten komen van belastingen waarvoor de Minister van Financien verantwoordelijk is.
Die arme man wordt ook nog geholpen door een Staatssecretaris voor de Coördinatie van de fraudebestrijding (Carl Devlies), en een Staatssecretaris om erbij te zijn, toegevoegd aan de Minister van Financiën (Bernard Clerfayt).
En daarbovenop is er een Federaal Planbureau dat zich aan voorspellingetjes waagt over de economische groei. Volk genoeg om voor de inkomsten-kant te zorgen. En de Nationale Bank geeft gevraagd en ongevraagd ook wel haar mening.
Voor de uitgavenkant zijn ALLE ministers verantwoordelijk, zij moeten de uitgave-budgetten laten goedkeuren voor hun departement. En aangezien iedereen altijd te veel wil, is het de Eerste Minister die met de eventuele minister van Begroting, in overleg op het kernkabinet zijn gezag en leiderschap moet aanwenden om de aanwezige inkomsten zo te verdelen dat niemand méér malcontent is dan de andere en uit de regering stapt.
Finaal is er dan het rekenhof dat alles narekent en checkt op wettelijkheid en zin voor verantwoordelijkheid.
Dus wat is het probleem?
1) De Eerste Minister is een persoon zonder enig leiderschap en gezag, vastgeplakt op zijn zetel met de opdracht vooral niets te doen
2) De Minister van Financien is absoluut onbekwaam, en spendeert zijn tijd quasi volledig aan electorale spelletjes die de PS moeten kapot krijgen, de aan hem toegevoegde staatssecretarissen zijn absolute nullen.
3) Door de verhoudingen binnen de regering (i.e. MR wil PS kapot, 0-VLD will CD&V/NV-A kapot) is het onmogelijk enige beslissing te nemen rond besparingen. De PS blijft de kosten-explosie van de sociale zekerheid verdedigen (elke 10000€ meer op het budget is afbetaling voor een extra PS kiezer!), de 0-VLD blijft rampzalige belastingskortingen vragen.
4) en dus worden alle inputs van het Planbureau, van de NBB, van de economische actoren, van de OESO, van het IMF gewoon genegeerd en wordt er een rooskleurige NEP-begroting opgesteld die de indruk moet geven dat er 'aucune problème' is. En de Eerste Minister is zich daar 100% van BEWUST, dit is geenszins onkunde van zijn kant, maar SCHULDIGE NALATIGHEID.
Het is in dat licht dat de verdediging van Herman Van Rompuy, die liet uitschijnen dat het allemaal de schuld zou zijn van de NV-A en haar vechtfederalisme, op zijn zachts gezegd lafhartig is. Vooral omdat er al duizend keer is voorgerekend dat door een efficientere verdeling van de taken tussen federaal en regionaal niveau verschillende miljarden € kunnen worden bespaard, zonder iemand pijn te doen (behalve enkele politieke postjes die afgeschaft worden). Maar die opportuniteit wordt door Herman Van Rompuy hooghartig naast zich neergelegd, liever de Vlamingen nog verder uitpersen dan logische voor de hand lggende stappen te zetten inzake staatshervorming. Een verantwoordelijkheid die Herman, bij gebrek aan leiderschap en gezag, ook al afstootte naar de 'gemeenschaps-powwow'.
Conclusie: deze regering moet weg, en wel zo snel mogelijk als dit land nog wil overleven! En Herman van Rompuy in de gevangenis wegens SCHULD door NALATIGHEID.
|
