Waarom bent u atheïst?
 

Deze jonge meneer is atheïst omdat veel mensen geweld in de naam van een God plegen:
http://www.youtube.com/watch?v=x8u_UA4yRRw

: -D

Mooi filmpje, maar verpest met zijn denken dat Adolf Hitler een gelovige praktiserende katholiek was, Lol!

En U? Waarom bent u atheïst?

Omdat ik niet meer in Sinterklaas geloof. Ik ben katholiek opgevoed, maar van zodra ik een beetje over die dingen begon na te denken, vond ik dat die verhaaltjes gewoon geen steek hielden. En dan heb ik het niet eens over de tonnen wetenschappelijke contradicties. Ik heb het gewoon over de interne inconsistentie van het verhaal. De stelling dat religieuze doctrines door mensen zijn uitgevonden lijkt mij veel en veel en veel plausibeler dan dat de beschreven godheden in die verhaaltjes ook echt zo bestaan.
Ik zou bijna zeggen: de dag dat men voor de dag komt met een aannemelijk, een "geloofbaar" religieus verhaal, wil ik daar wel eens in kijken. Maar de klassieke religies lijken me zo op de buik geschreven van personen die er belang bij hebben iets te laten geloven van wat ik me goed kan indenken dat op dat ogenblik een geloofbaar verhaal kon zijn, dat zich bovendien goed kon inschrijven in het menselijke gedrag (van toen, en soms zelfs van nu).

Ik geloofde ook in Sinterklaas toen ik 4 jaar oud was, dat leek me toen ook een aanneembaar verhaal (naast alle andere rommel die men kleine kinderen wijsmaakt). Welnu, rond mijn 12de jaar of zo had ik hetzelfde gevoel over het Katholieke geloof. Het was een "deja-vu".

Omdat ik geen geloof hecht aan al die verzonnen verhaaltjes.
Religies werden trouwens uitgevonden door mensen, om hun medemensen mee te onderdrukken, angst aan te jagen en een schuldgevoel aan te naaien.

Mijn devies : "eerst zien, en dan geloven"

Omdat er niet zoiets bestaat als een god. Eenvoudig toch?

De dag dat er iemand een bewijs geeft dat er een god bestaat, zal ik die wel eens nader bekijken.

Ik noem mezelf geen atheïst, wat niet wil zeggen dat ik in een 'opperwezen' geloof.

En tot welke categorie behoort u ?

1. Gedecideerde theïst: Het is 100% waarschijnlijk dat God bestaat. Om het met C.G. Jung te zeggen : 'Ik geloof niet, ik weet'.
   
2. Uitermate waarschijnlijk, maar niet 100%. De facto-theïst. 'Ik kan het niet zeker weten, maar geloof sterk in God en leef mijn leven met de aanname dat hij er is.'
   
3. Meer dan 50% maar niet veel meer. Formeel agnosticus, maar overhellend richting theïsme. 'Ik ben heel onzeker, maar ik ben geneigd om in God te geloven.'
   
4. Exact 50%. Volstrekt onbevooroordeelde agnosticus. 'Het bestaan van God en zijn niet-bestaan zijn exact even waarschijnlijk.'
   
5. Minder dan 50% maar niet veel minder. Formeel agnosticus, maar overhellend richting atheïsme. 'Ik weet niet of God bestaat, maar ik ben geneigd het te betwijfelen.'
   
6. Uitermate onwaarschijnlijk, maar niet 0%. De facto-atheist. 'Ik kan het niet zeker weten, maar ik geloof dat God zeer onwaarschijnlijk is en leef mijn leven met de aanname dat hij er niet is.'
   
7. Gedecideerde atheïst. 'Ik weet dat er geen God is met dezelfde overtuiging als waarmee Jung "weet" dat er wel een is.'

Het weergeven van deze categorieën in de vorm van 7 'mijlpalen', haal ik hier uit het boek 'God als misvatting' van Richard Dawkins 14de druk feb/2008; pagina 60.

Euh, ja, toch eigenlijk wel. Theisme is het geloof in een opperwezen, atheisme is het gebrek daaraan.

Veel theisten willen de lat voor atheisme leggen waar jij een bewijs moet leveren voor het niet-bestaan van een God, maar da's een spelletje waar je niet in mee moet gaan. Het niet-geloven in iets is de basispositie, het nulpunt, de standaard. Het zijn zij die daarvan afwijken die verantwoording moeten kunnen voorleggen.

Aldus ook mijn antwoord, ik vertrek van niet-geloof in God, net zoals ik vertrek van niet-geloof in roze eenhoorns, en nog geen enkele gelovige die een degelijke reden heeft kunnen artikuleren om dat wel te doen.

Net zoals Dawkins, 6,9.

Ooit op een Franse website gevonden:

De gelovige zegt: ik geloof in God.
De agnosticus zegt: ik geloof niet in God.
De atheïst zegt: ik geloof dat God niet bestaat.
De idioot zegt: ik weet dat God niet bestaat.
De imbeciel zegt: ik weet dat God bestaat.

Een compleet onzinnige indeling, want ze gaat er van uit dat geloven (en niet-geloven), ten eerste, in percentages te vatten is (of dat de mate van geloof op een dergelijke manier uit te drukken valt), en ten tweede, dat geloven (of niet-geloven) vanaf een bepaald percentage overgaat in weten.

Vrij flauw afkooksel van de schaal van Kinsey trouwens. ;-)
André Comte-Sponville zei al dat wie zegt dat hij weet dat God niet bestaat om te beginnen al geen atheïst is maar een idioot. :-)

Ik ben atheïst omdat ik geloof dat er geen 'God' is, daar heb ik echt niet veel aan, want de de vraag is waarom u niet in een 'God' gelooft : -)

Een antwoord zoals dat van onze collega patrickve, liefst beetje uitgebreider, waarom, wanneer (leeftijd) en met welk geloof bent u opgevoed en wat voor opvoeding, is u gaan nadenken over bepaalde zaken, is de beslissing gebaseerd op een overtuiging ..?

Waarom onzinnig ? : -D : -P

Die indeling lijkt sterk op deze:

• De gelovige zegt: ik geloof in God.
• De agnosticus zegt: ik geloof niet in God.
• De atheïst zegt: ik geloof dat God niet bestaat.
• De idioot zegt: ik weet dat God niet bestaat.
• De imbeciel zegt: ik weet dat God bestaat.

Omdat de zogenaamde God-theorie geen theorie is, daar ze niet op bewijs is gestoeld.

om te oordelen of "god" al dan niet bestaat moet ge die term definiëren.
als ik mijn kat god noem dan bestaat god weldegelijk.
sommige beweren dat god de natuur is. de natuur bestaat uiteraard

als ik er vanuit ga dat men met god een onzichtbaar, onkenbaar, zich niet moeiend wezen met ongelofelijke krachten bedoelt dan ben ik volgens de definitie van Geert C een idioot.

lijkt mij wel het meest logische standpunt

Dawkins is beter als wetenschapper dan als filosoof lijkt me. Hij probeert de vraag naar de 'zin van het leven' via waarschijnlijkheidsleer te benaderen. Typisch voor een positief ingestelde wetenschapper, maar onzinnig mijns inziens.

God is ondefinieerbaar en alzo onkenbaar en onbespreekbaar. Ik kan geen antwoord geven op de vraag 'geloof je in god?' Dat is niet hetzelfde als zeggen dat ik de kans dat God 'bestaat' even groot acht als de kans dat hij niet bestaat. Ik vermoed dat ik een soort van 'agnost' ben, maar niet dát soort. Ik heb de neiging tot dankbaarheid op momenten dat ik het wonder van dit leven aanvoel. Ik heb de neiging tot bidden om te danken, nooit om te vragen. Bidden om te vragen lijkt me afbreuk te doen aan 'god'. Pretenderen God te kennen lijkt me 'Godslasterlijk', ook als dat kennen een ontkennen is. Ik kan geen religie volgen in haar concretisatie van God. Uit respect voor een God die ik niet ken onthoud ik me ervan te pretenderen in zijn naam te spreken, zijn wensen te kennen.

Als iemand tegen me zegt 'ik geloof in god' of 'ik geloof niet in God' hoor ik twee keer hetzelfde. Ik ken er de persoon niet beter door. Ik beoordeel de persoon niet door deze uitspraak.


...Als ik spreek over God in de termen die ik hierboven deed besef ik mijn beperktheid, mijn onvolledigheid. Hoe kan je ooit spreken over God als zijnde 'hij' bijvoorbeeld, of 'zij' of 'onzijdig'. Ook dat is een personificatie en definiering van 'iets' dat ik ongedefinieerd wil laten. Spreken over God is er afbreuk aan doen lijkt het wel.

Niet waar, hij laat zich er niet over uit.

Die indeling gaat wel wat kort door de bocht. Er bestaan bijv. veel verschillende vormen van agnosticisme

http://en.wikipedia.org/wiki/Agnosticism

geeft er al een zestal, variërend van 'ik geloof niet in God' tot 'het begrip 'God' is betekenisloos en moet eerst gedefinieerd worden alvorens er kan gepraat worden over het al dan niet erin geloven' (Ignosticisme).

Ik zou mezelf karakteriseren als een pragmatisch atheïst (ook wel apatheïsme genoemd). Dat betekent dat ik discussies over het al dan niet bestaan van goddelijke wezens puur academisch/theologisch vind omdat het voor mij duidelijk is dat de aanwezigheid van God er ofwel niet is, ofwel geen enkele invloed heeft op ons bestaan. Dat betekent ook dat ik eigenlijk zelfs geen "positieve" atheïst hoef te zijn. De discussie over het bestaan van God is eenvoudigweg irrelevant voor mijn bestaan.

Mijn ouders waren vrijzinnige humanisten, wat betekent dat ik wel mensen die wel geloven in een of andere God of kracht respecteer, zolang zij anderen ook respecteren. Ik heb in een katholieke jeugdbeweging gezeten, waar ik werd weggepest vanaf het moment dat ik mijn Feest van de Vrijzinnige Jeugd heb gedaan en dus niet zoals de anderen ter communie kon gaan tijdens groepsmissen (die ik uit respect voor de anderen wel steeds bijwoonde). Ik heb schoolgelopen in het Antwerpse Stedelijk Onderwijs, waar in elk jaar ongeveer evenveel moslims als katholieke kinderen in de klas zaten (een minderheid dus tegenover de niet-confessionelen). Dat gaf nooit problemen.

Ethische waarden zijn voor mij een menselijke aangelegenheid: je doodt geen andere mensen, niet omdat je anders naar de hel gaat, maar omdat moorden fout is. God of zijn/haar woord heeft in mijn ogen niets te maken met ethiek of moraal.

Voor het verklaren van zo goed als alle natuur- en andere fenomenen heb ik nooit behoefte gevoeld om er een God bij te betrekken en er zijn ook geen aanwijzingen dat zo'n God zou bestaan (laat staan bewijzen). De enige bewijzen zijn boeken, zonder uitzondering opgetekend door mannen, zonder uitzondering negatief tegenover vrouwen en dat alleen al maakt mij erg wantrouwig.

In naam van diezelfde God werd en wordt onderdrukt, gemoord, geld verdiend en uitgesloten dat het geen naam heeft, maar dat leidt dan weer eerder tot een weerstand tegen georganiseerde religie, die bij mij erg sterk is.

Voila, Porpo, dat bedoelde ik in mijn vorige post: ik denk dat Johan het met me eens is dat hij een ignostische positie vertegenwoordigt (ook wel theologisch noncognitivisme). Indien ik je fout begrepen heb, sorry ;-)

Een linkje:

http://en.wikipedia.org/wiki/Ignosticism

Ik welke van die 7 categorieën situeert hij zichzelf dan denk je?

De vraag 'bestaat God?' kan niet statistisch benaderd worden. Vroeger antwoorde ik graag op die vraag met 'Zeg me wat God is en ik zal u zeggen of hij bestaat.' Hiermee aangevend dat er een vraag naar een ondefinieerbaar iets gesteld wordt, en in die zin is de vraag onbeantwoordbaar. Een 'agnostisch' antwoord in de zin van 50/50 kans dat God bestaat lijkt ergens het meest zinnige op het eerste zicht, als je het niet kan weten, maar in plaats van de vraag te willen beantwoorden denk ik dat de vraag naar de relevantie van de vraag een beter antwoord is. In die zin ben ik eerder een 'relevantist' (bestaat dat woord) dan een agnosticist. Ik vermoed dat Dawkins zich ergens hierin ook zou kunnen vinden. De vraag 'bestaat God?' hoeft echter niet 'silly' genoemd te worden om haar niet te willen en kunnen beantwoorden. Het beste antwoord op die vraag is misschien inderdaad een vraag.

Helemaal niet, hij probeert de vraag naar 'is er een god?' via wetenschappelijke weg te benaderen. Allesbehalve onzinnig. Dat van de zin van het leven komt van jezelf :)

Maar dat is helemaal niet zo. Geef mij eens één voorbeeld van een heilig boek of geschrift waar hun god wordt voorgesteld als onkenbaar or onwaarneembaar?

In het licht van de uitdeinende lichtcirkel van onze kennis van de werkelijkheid is het oorpronkelijke, expliciete godsbeeld wel gestaag teruggedeinsd tot de verwaterde, vage schaduw die we nu nog over hebben. Dat is niet omdat men god nu beter kent dan vroeger, dat is zuiverweg omdat religies zich geen falsifieerbare god meer kunnen permitteren, en hem dan maar hebben geherdefinieerd, echter op een zodanige wijze dat het begrip alle inhoud heeft verloren.

Maar het antwoord is nu net dat de vraag verkeerd is :) Je moet geen reden hebben om niet in iets te geloven, je moet een reden hebben om wél in iets te geloven. Als je die reden niet hebt, dan geloof je niet.

Of waarom gelooft ú niet in een God, misschien?