Ter verdediging van het zwijn
 

Kredietexpansie kan kapitaalvorming niet vervangen

Deze opvattingen worden hartstochtelijk verworpen door de vakbondsbestuurders en hun meelopers onder de politici, ook door de zogenaamde intellectuelen. Het geneesmiddel dat zij ter bestrijding van de werkloosheid aanbevelen is kredietexpansie en inflatie, met een mooi woord "goedkoop-geld politiek" genoemd.

Zoals boven is uiteengezet maakt een toevoeging van tevoren verzameld kapitaal aan de bestaande hoeveelheid een verdere verbetering van de technische uitrusting van de industrieën mogelijk. Hierdoor stijgt de productiviteitsgrens van de arbeid en dus ook de loonstandaard. Maar kredietexpansie, of zij nu bewerkstelligd wordt door de uitgifte van bankbiljetten te vergroten, dan wel door het verlenen van meer krediet op bankrekeningen, die aan controle onderworpen zijn, voegt niets toe aan het bezit aan kapitaalgoederen van het volk. Het wekt slechts de illusie dat de fondsen, beschikbaar voor de uitbreiding van de productie, steeds groter worden. Daar men goedkoop krediet kan krijgen gelooft men - algemeen, doch ten onrechte - dat de rijkdom van het land daardoor is toegenomen en dat bepaalde projecten die vroeger niet uitgevoerd konden worden nu wel uitvoerbaar zijn. De uitvoering van deze projecten vergroot de vraag naar arbeidskrachten en grondstoffen en maakt dat de lonen stijgen en de prijzen van de goederen eveneens stijgen. Er is een kunstmatige opleving ontstaan.

Onder de door deze opleving in het leven geroepen omstandigheden zijn de nominale lonen, die vóór de kredietexpansie met het oog op de marktverhoudingen te hoog waren en daardoor werkloosheid van een deel van de beschikbare arbeidskrachten veroorzaakten, nu niet meer te hoog en de werklozen kunnen weer werk vinden. Dit geschiedt evenwel alleen doordat, onder de veranderende monetaire en kredietomstandigheden, de prijzen stijgen, of, om hetzelfde met andere woorden te zeggen, de koopkracht van het geld daalt. Immers, hetzelfde bedrag aan nominale lonen (dat wil zeggen, de loonstandaard in geld uitgedrukt), betekent minder in reële lonen, (dat wil zeggen, uitgedrukt in goederen), die men voor het geld kan kopen. Inflatie kan werkloosheid alleen genezen door het werkelijke loon van de werknemer te verminderen. Maar dan gaan de vakbonden aandringen op een nieuwe loonronde teneinde de lonen gelijke tred te doen houden met de stijging van de kosten van het levensonderhoud. En zo zijn wij dan weer beland waar wij vroeger waren, namelijk in een toestand, waarin grote werkloosheid alleen kan worden voorkomen door verdere kredietexpansie.

Dit is wat de laatste jaren niet alleen in dit land maar ook in vele andere landen is gebeurd. De vakbonden, daarbij gesteund door de regering, dwingen de ondernemingen toe te stemmen in een loonstandaard die boven de lonen ligt die op de arbeidsmarkt mogelijk zijn, dat wil zeggen: de lonen die het publiek bereid is te betalen aan de werknemers door hun producten te kopen. Dit zou onvermijdelijk geleid hebben tot stijging van het aantal werkloze personen. Maar het regeringsbeleid tracht het opkomen van een ernstige werkloosheid te voorkomen door kredietexpansie, dat wil zeggen: inflatie. Het resultaat is stijging van de prijzen, een hernieuwde vraag naar hogere lonen en herhaalde kredietexpansie. Kortom: langdurige inflatie.

http://www.meervrijheid.nl/index.htm...tischzwijn.htm

En voor wie het de interesse kan genieten biedt de omgekeerde logica een antwoord. Immers, wanneer we prijzen en lonen mondiaal laten dalen, creëren we relatief gezien (ic de nominale geldvoorraad blijft immers constant) ook geld uit het niets. In dit geval gaat het dan niet gepaard met een verwoestende strijd om het geld zelf maar komt economie tot z'n ware expressie waarin geld voor ons werkt, en dus niet andersom zoals thans deze pijnlijke en inmiddels achterhaalde gedachte ontstaan is.

Louter ter info, we schrijven dit maar om jullie te helpen. De ontkenning en afbraakwerken hebben geen vat op objectieve rekenkunde, wie nog durft stellen dat er ergens een geldtekort zou zijn, doet er goed aan eerst te leren rekenen en pas dan iets over economie te zeggen.

De mensheid krijgt z'n problemen niet opgelost binnen hetzelfde denken dan waarin ze ontstaan (dixit Einstein).

Inderdaad, stilaan maar zeker wordt het ook voor politieke overheden steeds duidelijker dat het monetaire systeem aan een grondige transformatie toe is. En hiermee is de afleiding van de overbekende ‘gammaval’ ingezet, en dit met als doelstelling een nieuwe ‘alfa’ situatie tot gevolg (= het bereiken van een nieuw evenwicht op basis van hoger ethische en menselijke waarden). Al zijn de indicaties wijd verspreidt maar nog niet voor iedereen duidelijk, zien we nu dat politieke overheden het extreme winstbejag aan banden legt. Deze positieve wending komt ten goede van de ganse werelbevolking maar zal, zoals altijd, gepaard gaan met het traditionele verzet (= het spreekwoordelijke spartelende kalf dat zich ontpopt als een rat die naar de keel springt), zoals de dialectiek van vooruitgang ons heeft geleerd. Wie zich aangesproken voelt zal deze wending zien als een bedreiging voor de bereikte winst en legt hiermee, zij het onbewust hiervan, een getuigenis af van het niet begrijpen van economie. Stilaan maar zeker zal dit echter steeds duidelijker worden waardoor de catastrofale gevolgen van de gammaval worden ingezien. Als dit gebeurt kan het vertrouwen terug hersteld worden in economie, maar niet volgens dezelfde modus, dan wel zal een ware en duurzame economie ontkiemen.

Het ‘systeem’ is niet anders dan een product van het denken, als het ‘systeem’ problemen creëert dan spoort ons dat aan om ons denken te overdenken waardoor een nieuwe orde kan ontstaan, een orde die in het beste geval gestuurd wordt door hoger ethische en menswaardige normen. Het huidige systeem impliceert uitsluiting. Nu, deze uitsluiting zien als negatief is aan ernstige nuancering onderhevig. Positief bekeken is de ‘uitsluiting’ zelf de vrucht van het systeem in die zin dat het ‘meer vrije tijd’ betekent.Er is geen probleem met maatschappelijke controle of druk op het systeem, dit is een normaal gegeven of reactie wanneer een systeem of hiërarchie haar pathologische vormen aanneemt. Dit alles is eerder een onpersoonlijk proces maar niet steeds begrepen door het individuele zelf dat erin betrokken raakt. De betrokkenheid zelf is geen probleem, het gebrek aan inzicht in deze op zichzelf eenvoudige dynamieken leidt nogal eens tot de meest afschuwelijke taferelen. Maar ook deze taferelen zijn erin te begrijpen zoals de dialectiek van vooruitgang ons geleerd heeft (of sommigen toch).
Er is hoop, er zijn zelfs geen problemen als we de oplossingen aandacht geven. Vooralsnog sluimert het in de vele mooie werken die ernaar verwijzen, voor iedereen toegankelijk. Maar hoe leg je iemand uit dat hij dringend aan therapie toe is, terwijl hij denkt dat er niets aan de hand is en/of hij nog steeds niet ziet dat hij ageert volgens een inmiddels achterhaald denkpatroon ? Een pseudo Darwinist zal hierdoor het ‘recht van de sterkste’ in z’n misbegrepen context bekrachtigd zien, en dat maakt de zaak enkel maar erger. Dat het vertrouwen hierdoor nog meer zoek raakt, een begrijpelijke maar wel bijzonder pijnlijke zaak. Het gaat tenslotte om kleine dingen, zeer subtiele wijzigingen in het denken ontmantelen als bij wonder heel het systeem, en dit is geen afbraak maar een upgrade inducerend. Do you wanna dance ?

Een bijzondere uitspraak waarover een bibliotheek vol geschreven werd ….’er is niets mis met gezonde bedrijfsprocessen’. Het leven is dan ook een ‘denkproces’, het gebruik van ons verstand is dan ook het middel bij uitstek om het systeem gezond te houden. En zoals we nogal eens horen zouden we het denken moeten stoppen, is dat wel zo ? Wat men ons vraagt is simpelweg het denken in vraag te stellen en te overdenken. En dit ‘overdenken’ wil zeggen dat we een andere manier van denken integreren of toelaten. Het is dus in zekere zin eerst het ‘stoppen’ van dat denken waardoor nieuwe impulsen ruimte krijgen om zich te ontwikkelen in tijd en ruimte, en dat om de ontstane gedachte vervolgens te materialiseren in onze samenleving. We kunnen dit terecht illusie noemen, een gezonde illusie om in te leven voelt nu eenmaal prettiger dan een ongezonde, hierop zullen we hoe dan ook reageren, en gelukkig maar. In het beste geval met enig inzicht en progressie, wat schuilt er in het struikgewas ?

Zijt gij nu tegen uw eigen aan 't klappen ofwa?

Hoe bedoel je ?

Tussendoortje, voor bij het slapengaan

Ja, dat plan is zeker hoopgevend te noemen. Als het goed is, wil hij laten berekenen wat de kostprijs voor integratie is, en los van de kostprijs wellicht ook de ‘psychische prijs’ die we hiervoor betalen. Nu, Wilders wil hiermee iets aan de kaak stellen, en dat vanuit zijn manier van denken, eerder ‘uitsluiting’ indachtig.

Wat hij in al z’n onwetendheid niet ziet is dat hij hiermee het Rijke Westen te kijk zal zetten en daarom dat niemand gewillig is om deze berekening te maken. Vanuit de berekening zou dus iets kunnen vloeien waar hij zelf niet eens aan gedacht heeft en daarom kunnen we dat plan ‘hoopgevend’ noemen. We hebben volgens een soortgelijk ‘plan’ diverse politieke studiediensten aangeschreven om ons te berekenen wat het zou kosten om de vergrijzing te 'exporteren'. In eerste instantie zal je misschien zeggen dat het onmenselijk is om zoiets te willen berekenen, wat we daarbij soms vergeten is dat het Rijke Westen wel mensen ‘importeert’. Deze ‘import’, onder leiding van geld dat hier ook als een magneet werkt in relatie tot integratie, is eigen aan een overwegend extreem kapitalistisch en Westers gedachtegoed waardoor nu vanuit ditzelfde Westers gedachtegoed diverse vragen ontstaan, zoals deze van Wilders zelf. Los van zijn persoonlijke drijfveren, kunnen we deze vraag dan ook bekrachtigen als bijzonder interessant en hoopgevend wanneer we de diepere gronden hiervan ook onderzoeken.

Als Wilders vervolgens de kostprijs wil kennen voor deze integratie, breekt hij (onbewust dat hij hier wellicht van is) een potje open dat eerder in het voordeel spreekt van diegenen die hij wenst te verbannen, begrijp je een beetje ? De bootvluchteling komt niet naar het Rijke Westen omdat hij ons liefheeft, hij komt naar het Westen om ook een stuk van dat geld op te eisen dat hem rechtmatig toekomt, en dat is heel iets anders. Moest men iets van economie kennen zou de bootvluchteling en de integratieproblematiek er heel anders uitzien. Het zou geen problematiek zijn maar gewoon simpelweg integratie zoals eigen aan het dynamische proces dat het leven is.