Had ik toen maar...
 

Een aantal maanden geleden, was ik, na een ontmoeting met wat vrienden, aan het ronddolen in Gent op een zondag. Het was mooi weer, en ik ging wat kijken op de plaatselijke rommelmarkt.

Ik hou van antiekwinkeltjes. En rommelmarkten. Ik ga niet in op de redenen waarom, daar ik weinig zin heb om te vervallen in een vertellend-beschrijvende toon die ik zo beu ben van alle fictieboeken, daar de auteurs hun best doen om dingen te beschrijven.

Wandelend door de straatjes keek ik naar de doeken waarop de oude spullen lagen. Boeken, paraplu's, handtasjes, kleding, kandelaars, de sabel van overgrootvader, ...
Het typische.
Maar wacht eens...

De sabel van overgrootvader?

Ik zag iets liggen. Iets wat totaal verschilde van de typische Belgische officiersabeltjes. Ik herkende het onmiddellijk. Het sterk gekromde, brede blad. De beugelhandbeschermer. Het was een Blücher, een echte M 1811, en men kon duidelijk zien dat het niet om een replica ging.
Wat ook duidelijk te zien was, was het gebrek aan kennis van de eigenaar. 90 euro. Mijn hart klopte sneller.

En nog sneller. Ik ontdekte dat ik maar 40 euro in mijn zak had. Vakantie. Niemand in de buurt die geld kon lenen, daar niemand op kot zit. En een droog "nee, dat doen we niet" van de eigenaar toen ik vroeg of hij het ding een weekje kon bijhouden.



Heeft u ook zulke momenten gekend in uw leven? Deel het met je medeforummers.

Heb je als je principieel geen betaalkaart op zak wil hebben.

:lol:

Vocht uw overgrootvader bij de Pruisen? :?

Oei. Ik drukte mij slecht uit, blijkbaar. Ik bedoelde niet mijn overgrootvader. Ik bedoelde "overgrootvader's sabel" als een generieke naam voor oude sabels die op de zolder liggen bij veel mensen en die vaak op rommelmarkten terechtkomen.

Ik heb jaren terug min of meer hetzelfde meegemaakt. Mijn vriendin en ik hadden ons eerste appartement gehuurd, we studeerden beiden nog en waren dus permanent op zoek naar goedkope meubelen.

Op een rommelmarkt in het Antwerpse viel ons oog op een prachtige glazen salontafel (jaren 70-stijl). Nu waren we daar eigenlijk niet om meubelen te kopen, dus we waren te voet. De prijs viel nogal mee, dus ik vroeg aan de verkoopster of we een auto mochten gaan zoeken en dan de tafel een uurtje later konden oppikken. Ze zei dat dat geen probleem was. Wij blij, beginnen rondbellen en een auto geregeld. Precies een uur later stonden we bij de rommelmarkt, maar noch de verkoopster, noch de tafel waren nog te bespeuren :-(

En dan zijn er onverlaten die meelijden hebben met mensen met kanker.

Ah, op die manier. Zoiets als "grootmoeder's kookkunst". Nu zen'k mee. :-)

Ik wist niet dat je op een rommelmarkt kon betalen met een bankkaart?

Heb ik eens voorgehad toen ik op een oprit een prachtig onderhouden AC Cobra MkIII uit '66 te koop zag staan.

Tijdje over gekwijld, maar ik moest er nog eens over nadenken...

Toen ik 's avonds de persoon belde om hem te kopen was er iemand mij al voor geweest :-(

Je kan er misschien wel geld uit de muur halen. ;-)

Weet je veel straten waar er geen bancontact toestel te vinden is?

Ah, grote geesten...

Een rommelmarkt gaat door op uren wanneer de bank ook gewoon open is. Je kan daar ook zonder bankkaart geld afhalen zolang je een rekening hebt.

Bah, Humbug!

Dus hij kon meteen achter 50 euro in de bank? Great! Jammer van dat zwaardje dan.

Aangezien hij vroeg om het zwaard een weekje bij te houden vermoed ik van niet. Ik neem aan dat zijn financiële reserves uitgeput waren en pas na zeven dagen terug geld had.

Verlicht ons, Flanelspul.

Oh, het ging over kanker. Mijn excuses dan, he.

Geen fan van de Artic Monkeys?