Opgedeeld, gespleten en vernield


DE voorbije weken hebben de Nieuw-Vlamingen mij afgeschilderd als een snotaap, intellectuele non-valeur, belgicistische reactionair, Joseph Goebbels-achtige, FDF-sympathisant, schijtende papegaai; ja, een cordon sanitaire moest het nieuw-Vlamingendom tegen mij, een schrijver, beschermen.


Maar wat zou ik geuren met mijn eigen voortreffelijkheid. De kwestie is natuurlijk dat de Nieuw-Vlamingen helemaal niet tot een inhoudelijke reactie bij machte waren, een paar twintig jaar oude en volstrekt misleidende cijfers buiten beschouwing gelaten.

En daar is een verbluffend eenvoudige reden voor: ik heb namelijk de waarheid gesproken. Vandaar dat ik geen enkel antwoord kreeg op mijn vragen over het biefstuknationalisme van de N-VA, het gênante gebrek aan cultureel en geestelijk elan, het verraad aan honderdduizend taalgenoten in Brussel, enzovoorts.

Alles bij elkaar gebruikten de Nieuw-Vlamingen tegenover mijn persoon de oude truc van het Vlaams Blok: als je ze ontmaskert, ben jij geen democraat. Maar heb ik dan niet gescholden, zoals mijn opponenten beweren? Ik ben scherp geweest, zeker, polemiek is oorlog, al was het maar via de etymologische wortelstok van dat woord.

En oorlog is niet toevallig de uiterste consequentie van nationalisme. Ook als je de solution belge voorstaat, moet je soms je zwaard trekken. En zie, de draak bleek vele koppen te hebben — op het forum van de site verschenen tal van brieven, waarvan de voornaamste strekking luidt dat ik een Nederlands paspoort bezit. (Maar op de intolerante gastvrijheid van Nieuw-Vlaanderen kom ik straks nog wel even terug.)

Geen enkele cultuurflamingant heeft me tegengesproken, op één na. De toestand is dus nog ernstiger dan ik vreesde. Die ene uitzondering was Matthias Storme, mijn beste vijand, die tenminste durfde in te gaan op mijn verwijt van cultuurloosheid (DS 1 april). Voor de George Steiner-achtige aspecten van zijn conservatisme heb ik een onverantwoord zwak. Ook ik meen dat de post ’68-generatie het onderwijs heeft vernield, daar zou ik met hem weleens over willen doorpraten, evenals over rivieren van bloed die zijn vergoten als resultaat van de nationalistische subversie in de Habsburgse kroonlanden, waarvan de onovertroffen Joseph Roth de resten als ,,smerige republiekjes’’ omschreef (wat het met uitzondering van het Tsjechoslowakije van Tomáš Masaryk ook waren).

Maar er helpt geen lievemoedertje aan, alle erudiete tegenwerpingen van Storme ten spijt, de Nieuw-Vlamingen blijven verraders van hun eigen respectabele culturele traditie, net zoals de socialisten, overigens. Bovendien, ook Storme liegt. De ontkenning achteraf is natuurlijk het risico als je obiter dicta citeert, in dit geval over het loslaten van Brussel in de Nieuw-Vlaamse ideologie en over de intieme verwevenheid van de N-VA met de erfenis van de collaboratie. Op dat eerste komt Storme noch De Wever terug, dus kunnen we veilig aannemen dat mijn gelijk op dit punt bewezen is en dat het Vlaams Blok in deze zaak nota bene nog boven het Nieuw-Vlamingendom te prefereren valt…

Maar het tweede! Ik hoor het hem nog zeggen, glas in de hand, in de Keizerstraat te Antwerpen: ,,Bij ons zitten er heel wat meer nazaten van de collaboratie dan bij het Blok.’’ De nuancering tot ,,uitsluitend nazaten die een ondubbelzinnige keuze maakten voor de democratie, de fundamentele vrijheden en de rechtsstaat’’ heeft Storme er achteraf bij gefantaseerd. Ik heb een feilloos geheugen voor frappante uitspraken; ook deze heb ik nog diezelfde avond in mijn dagboek genoteerd.

Vier dagen na mijn aanval op de Nieuw-Vlamingen, rukte de N-VA zelf haar masker af. In een ,,De circusleeuw klauwt niet’’ getiteld opiniestuk pleitte Marie-Rose Morel (bij de voorbije federale verkiezingen op de tweede plaats van de N-VA-senaatslijst, dus tamelijk hoog in de partijhiërarchie) openlijk voor een regering met het Vlaams Blok. Niemand reageerde, behalve de schrijver Kamiel Vanhole. Lam land!

Maar nog verbijsterender: ook de N-VA-leiding zelf, ondubbelzinnig kiezend voor de democratie, de fundamentele vrijheden, de rechtsstaat en wat u verder maar belieft, kwam niet met een dementi. En zie, een week later bleek de naam van mevrouw Morel plotseling op de lijst van het Vlaams Blok te prijken. Ook deze voormalige schoonheidskoningin heeft trouwens geschiedenis gestudeerd, het vak is duidelijk in verval.

Maar nog boeiender waren de ontwikkelingen in draaikolkstijl van de voorbije dagen. De duidende intellectueel Matthias Storme deed mij het bittere plezier de petitie over ,,vrije meningsuiting’’ van het zojuist wegens racisme veroordeelde Vlaams Blok te ondertekenen en, almaar ondubbelzinniger kiezend voor de democratie enzovoorts, in het openbaar te verklaren dat het min of meer een morele plicht was om op die partij zijn stem uit te brengen. Waarlijk, ik werd op mijn wenken bediend.

Natuurlijk moest Geert Bourgeois de professor daarop kaltstellen: tenslotte is het bepaald ongebruikelijk dat een politicus oproept om voor de concurrentie te stemmen.

Maar evengoed is de conclusie duidelijk, zij luidt als volgt. Ongetwijfeld zetelen er vele brave democraten in de schoot van deze partij, maar in toto is het georganiseerde Nieuw-Vlamingendom een naaste verwant van het Blok.

En geloof me vrij: de enige reden dat nog geen kartel met dat Blok is gesloten, schuilt in het diepe verlangen naar macht. De grote historicus Lode Wils probeerde het ons al jaren geleden duidelijk te maken: als een kaakontsteking doorzeurend Vlaams nationalisme zal etnisch-rechts eindigen. De Vlaamse emancipatiebeweging heeft haar doel namelijk allang bereikt. Werd het Nederlands nu nog bedreigd door de Franstaligen, ik klom direct op de barricades, ik leef van die taal.

Maar de enigen in dit land die het vehikel van hun intellectuele bevrijding nu nog bedreigen, zijn de Vlamingen zelf. Maar België, in hemelsnaam, wat zijn dan toch mijn argumenten pro België, die voortzetting van een opera met andere middelen, dat tussenniveau tussen Vlaanderen en de Europese Unie, die oude doos die hooguit nog wat restjes verguldsel uit een verregende eeuw bevat?

Even los van het feit dat er al bijna vijfhonderd jaar Belgen bestaan, samenlevend onder dezelfde heren, zal ik drie goede redenen voor het voortbestaan van dit land noemen.

Ten eerste is een overlegdemocratie als de Belgische in het Europa van Kosovo een bewijs van beschaving.

Ten tweede is de verplichting kennis te nemen van een andere cultuur binnen je eigen staatsgrenzen heilzaam. Bij de verplichting komt de mogelijkheid: als België werkelijk een lege doos was, zouden die vele duizenden Franstaligen hun kinderen nooit Nederlands willen/kunnen laten leren.

En ten derde, en nu spreek ik uit doorleefde ervaring, is België, Brussel voorop, een kosmopolitische realiteit — terwijl Nieuw-Vlaanderen zichzelf als een provinciaal, schraapzuchtig, xenofoob alternatief presenteert. Ik zou nog iets zeggen over de intolerante gastvrijheid van dit Nieuw-Vlaanderen, aan de staatkundige verwerkelijking waarvan een intellectueel als Matthias Storme niet twijfelt, want je bent gelovig of je bent het niet.

Zo lang als ik hier woon, haast mijn hele volwassen leven al, ervaar ik hoe het is om als vreemde te worden behandeld, en dan ben ik nog een Groot-Nederlandse taalgenoot. Mijn dierbaarste vrienden zijn Belgisch — maar evengoed raakt een of ander vorm van kleine Vlaamse xenofobie mij dagelijks, evengoed krijg ik regelmatig een rotte vrucht naar mijn hoofd, geplukt van het diepgewortelde struikgewas der grote Vlaamse xenofobie. In mijn geval betreft het de afkeer van iemand die gepoogd heeft zich echt te integreren, tot op het peil van een eigen mening over dit land; maar juist dat laatste is er te veel aan: ik ben welkom mits ik uitsluitend vriendelijke en dankbare dingen zeg. Ik heb dus niet zo veel vertrouwen in de tolerantie van die toekomstige republiek, te vormen uit een landsdeel dat nu al zo afschuwelijk rechts is, dat de liberale partij er van de weeromstuit links door lijkt.

Hoeveel collectief-psychologisch inzicht heb je nodig om te begrijpen dat dit volk, dat al meer dan een eeuw zijn levenssappen uit een externe vijand zuigt, straks niet anders zal kunnen dan zijn tanden in een interne vijand zetten? O, mijn medestanders en ik verliezen de strijd, ik weet het. Jullie zullen je smerige republiekje wel gesticht krijgen, messieurs les flamingants. En dan zal ik met Joseph Roth verzuchten: ,,Mijn oude heimat, de monarchie, was een groot huis met vele deuren en kamers voor verschillende soorten mensen. Het huis werd opgedeeld, gespleten, vernield. Ik heb er niets meer te zoeken.’’ 

Benno Barnard

(De auteur is schrijver.)

29/04/2004

©Copyright De Standaard

Als het intellectueel niveau van alle B-Plussers en BUB'ers zo "hoog" ligt als dat van Benno Barnard, ben ik als Vlaams-republikein inderdaad gerust in de goede afloop ...

wel, barnard durft het tenminste scherp te stellen. Zoals ik ook al in een ander forum formuleerde: de Vlamingen zijn in het algemeen veel te onkritisch, denken dat een grote mond opzetten gelijkstaat aan een scherpe opinie enzovoorts. En de Flaminganten zijn natuurlijk een exponentiële uitvergroting van dit dominant karakter omdat zij inderdaad belachelijk intolerant, xenofoob en antidemocratisch zijn. Bannard heeft gelijk: de vlaamsnationalisten hebben geen bestaansrech meer omat hun emancipatie allang bereikt is; we nu nog verer gaat, maakt zich dan ook belachelijk!

En wat heeft jouw topic met Bruno te maken? Als je een gelijkenis wil aanhalen tussen Bruno en Benno moet ik je teleurstellen, Bruno valt absoluut niet te vergelijken met Benno Barnard.

Klopt.

Maar, wat koop je er voor?

En waar zijn uw intellectuele argumenten? Schelden kan iedereen, kritisch denken integendeel? Ook Barnard is het niet gegeven ...

Hij heeft drie redenen voor het bestaan van België:

1. België is een overlegdemocratie en dus een bewijs van beschaving.

-- Welke democratie is geen overlegdemocratie? Ook de Vlaamse republiek zal een overlegdemocratie zijn, en dus beschaafd.
-- Voor Barnard is denemarken een lagere vorm van beschaving omdat zij geen meerdere culturen herbergt?

2. De verplichting om kennis te nemen van een andere cultuur binnen je eigen staatsgrenzen is heilzaam. Bij de verplichting komt de mogelijkheid: als België werkelijk een lege doos was, zouden die vele duizenden Franstaligen hun kinderen nooit Nederlands willen/kunnen laten leren.

-- De culturele interactie bestaat evengoed met andere landen, zelfs veel meer met sommigen (Nederland), en hier heb je geen landstructuur voor nodig. De europese culturele interactie is het mooiste voorbeeld dat België deze taak allang verloren heeft, en eigelijk nooit echt heeft gevoerd.
-- De reden om jongeren een andere taal te leren ligt meestal bij soci-economische redenen, niet bij "culturele interesse" (zoals ouderen). Hiervoor heb je geen landsstructuur nodig.

3. Nu spreek ik uit doorleefde ervaring, is België, Brussel voorop, een kosmopolitische realiteit — terwijl Nieuw-Vlaanderen zichzelf als een provinciaal, schraapzuchtig, xenofoob alternatief presenteert. Ik zou nog iets zeggen over de intolerante gastvrijheid van dit Nieuw-Vlaanderen.

-- Een scheldtirade als argument pro-België, ironischer kan niet. Nergens zie ik ook maar één enkel argument waarmee hij zijn beledigingen aan het adres van zijn gastheren staaft. Geen respect, nog waardigheid heeft die man voor mij. Een stuk vuil.

Als Philips denkt politiek te moeten bedrijven met 'intellectuele argumenten' dan zit ie er flink naast. Het blok heeft dat al langer door.
Dat de NVA een pseudo-elitair clubje is is al langer geweten, wat de kiezer daar van denkt weten we ook.
En uiteindelijk draait een democratie nog steeds om wat de kiezer over uw partijprogramma denkt. Dat kan zelfs de meest doorwinterde Vlaamsnationalist niet naast zich neerleggen, al zou die dat graag doen zogezegd in het belang van dat volk. Daarbij datzelfde volk tot dom veroordelend gezien de resultaten van de verkiezing.

Gaat u eens hier: Heeft er iemand bewijs dat België gesplitst moet worden ? bewijzen wat de grond van uw zaak is. Dat valt gewoon niet te bewijzen.
Vandaar ook de onverzadigbare honger van de overtuigde Vlaamsnationalisten naar literatuur handelend over Volkeren en Culturen om toch maar enigszins een punt te vinden.
Ik zei het eergisteren in een andere thread, en de heer Benno Barnard
schrijft het ook in zijn artikel : de enige gerechtvaardigde strijd is allang gestreden en gewonnen. De rest is onzin.

Friedrich Wilhelm Nietzsche (1844-1900) over democratie: “ En de heersenden keerde ik de rug toe, toen ik zag wat zij thans heersen noemen: sjacheren, loven en bieden om macht - met het gepeupel! ”

Dat is de begeleidende spreuk van dhr Benno Barnard. De man die hier buigt voor de heersenden en hun belangen dient.
Hij schrijft: "Zo lang als ik hier woon, haast mijn hele volwassen leven al, ervaar ik hoe het is om als vreemde te worden behandeld"
Toch blijft hij hier. Is hij dan een masochist? Of is het zijn bedoeling hier alle Vlamingen op te voeden?
Veel vreemdelingen zijn hier zeer tevreden, en nog veel meer vreemdelingen zouden hier willen komen wonen.
Wie zou er nu gelijk hebben? En wie is de schuldige?

Een poging:
*voor de oplossing van meeste problemen in er geen consensus tussen Vlamingnen en Franstaligen.
*De Vlamingen vormen de meerderheid in België en houden dit land finantieëel en ekonomisch recht, toch kan Vlaanderen niets zonder de goedkeuring van de PS die een minderheid is in Wallonië.
* Het is onhoudbaar dat elke Vlaamse vooruitgang steeds gedwarsboomd wordt door het Belgisch regime.

Of u mij nu pseudeo-elitair of pseudo-intellectueel noemt, ik scheld de mensen niet uit om toch maar mijn gelijk te krijgen, zoals bv. Benno Barnard. Gelijk krijgen is voor mij slechts belangrijk in de rechtbank en in geldzaken, gelijk hebben is andere zaak, daarvoor zijn argumenten nodig om mij te overtuigen.

Voor mij draait democratie inderdaad om wat de kiezer denkt van een partijprogramma. Maar hoeveel mensen lezen de verschillende partijprogramma's, denkt u? Uw antwoord bevat een deel van mijn kritiek op de democratie: kwantitatief hoogstaand (aantal kiezers), maar kwalitatief (niveau van de debatten) totaal onvoldoende.

De kwaliteit van de democratie loopt parallel met het niveau van het maatschappelijk debat. Daar in dit land geen fatsoenlijke maatschappelijke debatten bestaan, slechts populistische en gemakkelijke slogandebatten doorspekt met scheldproza, zwartmakerij en beledigingen, zegt dit veel over de kwaliteit van de democratie in dit land.

Nu komt dit niet alleen tot uiting in de belachelijke debatten op televisie en in tijdschriften/kranten, maar ook reeds in de politiek/parlement zelf. De verkleutering is de norm geworden, en al wie hier denegrenerend over doet, zoals ik, is een "pseudo-intellectueel", iemand de democratie niet genegen is.

Wel als dit voor u democratie is, dan ben ik inderdaad geen democraat.

Zoals ik reeds eerder aangehaald heb: Het is aan diegene die België willen behouden, om met argumenten af te komen. Het is nuttig om jezelf eens in vraag te stellen, en zich af te vragen: welke meerwaarde heeft mijn bestaan, of het bestaan van België voor mijn milieu/ mijn gemeenschap.

Schijndiscussies of argumenten naast de kwestie interesseren me evenveel als de paringsdans van de horlepiep bij maanlicht.