BUB : referendum "Lange Wapper" een interessant precedent
 

Op zondag 18 oktober werd in de Stad Antwerpen een referendum gehouden over de vraag of de Scheldestad al dan niet met een grote westelijke viaduct moet uitgerust worden. De bedoeling is het verkeer op de Antwerpse Ring, dat dikwijls in de knoop zit, vlotter te laten verlopen. Dit referendum, dat zeer veel aandacht kreeg in de media van de Noord-Belgische particratie, is ook goed nieuws voor de Belgische unitaristen.



Het is goed dat de bevolking van de Stad Antwerpen zich over deze voor haar belangrijke kwestie mocht uitspreken. Wij gaan dat niet doen. Beide kampen hebben immers goede redenen en hoe verder men van het traject van de geplande brug woont, hoe meer goede redenen men heeft om voor te stemmen. Hoe dichter men erbij woont, hoe meer goede redenen men heeft om tegen te stemmen. Het is aan de Antwerpenaren zelf om de toekomst van hun stad te bepalen.



Ons interesseert vooral de manier waarop dit probleem wordt benaderd: via een referendum. Sinds 1995 bestaat de mogelijkheid om op gemeentelijk en provinciaal niveau referenda over lokale materies te organiseren. Verschillende Belgische gemeenten hebben reeds van deze mogelijkheid gebruik gemaakt. Zo werden er reeds referenda georganiseerd over de heraanleg van pleinen, de aanleg van een parking of de bouw van een winkelcentrum. Voor zover we weten, werd de mening van de burger ook steeds gerespecteerd.



Vreemd genoeg worden er op gewestelijk en federaal vlak geen referenda over gewestelijke of nationale materies georganiseerd terwijl dat in een andere meertalige federale staat als Zwitserland regelmatig het geval is (“votations”). Even was er sprake van een referendum over het ondertussen afgevoerde ontwerp van Europese grondwet in 2005, maar dat idee werd al gauw verlaten. Zo krijgt men de indruk dat de Belgen alleen mogen meespreken over bruggen, pleinen en parkings, maar niet over essentiële zaken zoals onze staatsstructuur. Dat is paradoxaal.



Het valt ook op dat in het kader van het referendum over de Lange Wapper het ja- en het nee-kamp evenveel media-aandacht kregen. Dat is interessant en bovendien heel logisch. Dat heet immers democratie. Als men eindelijk eens het verstand heeft om een nationaal referendum over de voorbije en toekomstige staatshervormingen te organiseren, zouden wij ook graag zien dat de twee grote kampen, nl. die van de Belgische unitaristen enerzijds en die van de (con)federalisten anderzijds evenveel media-aandacht krijgen.



Maar waarschijnlijk nemen we onze dromen voor werkelijkheid. De nationalistische particratie zal zoveel meningsvrijheid niet toelaten…



www.belgischeunie.be



Bron: politics.be

Ze hebben in België ooit eens een nationaal referendum georganiseerd. 't Was net geen burgeroorlog.

Dat was de tijd dat men de "Benelux" oprichtte om Nederland mee te laten profiteren van de intacte walse en luxemburgse steenkool en staalindustrie
& de Waalse landgenoten eigenlijk liever ofwel zelf een republiek uitriepen of zich wilden aansluiten bij de franse republiek.

Dat was de tijd dat de vlamingen "Vive le roi !" riepen en diegenen die het aandurfden "vive la république" te roepen met of zonder (??) staatsveiligheid gelikwideerd werden. sindsdien werden er in het door flaminganten gedomineerd België (pun intended) geen politieke moorden meer gepleegd (in Nedeland daarentegen...).

Enfin het is overigens interessant dat de man die een splitsing van België noodzakelijk vindt omdat er een verschil van politieke meningen tussen Walen en Vlamingen diepgaand en eeuwigdurend zou bestaan nu ook geconfronteerd wordt met een diepgaand politiek meningsverschil tussen Antwerpen en de rest van Vlaanderen .. splitsen ?

Inderdaad.

Hoe je het ook draait of keert, het is absurd dat over een brug kan gestemd worden in een volksraadpleging, maar over de toekomst van ons land niet.

Zijn verkiezingen ook geen vorm van volksraadplegingen?

Nee.

Verkiezeingen afschaffen en volksvertegenwoordigers aanduiden per volksraadpleging ?

Is een interessante denkpiste : de nationaliteit altijd toekennen na een bewuste keuze bv. op 12 of 16 jarige leeftijd & diegenen die voor een ander land dan het land van verblijf vrijwillig deporteren naar het land van zijn /haar keuze...