| De schoofzak |
20 oktober 2009 21:11 |
We zouden heel de farmaseutische industrie kunnen nasionalizeren, of iets in die aard.
Nu moet een privé bedrijf veel geld investeren in onderzoek, en daarbij hoort het risiko dat het onderzoek op niets uitdraait ... al het geld is weg.
Nu gaat het ook zo: als het onderzoek een nieuw geneesmiddel oplevert, dan kunnen ze daar voor een beperkte tijd een patent op zetten; in die periode moeten de kosten gerekupereerd worden van het onderzoek van het nieuwe geneesmiddel, maar ook van de 'mislukte onderzoeken'.
Als de staat dit alles zou beredderen, dan zou de staat ook de prijs van het geneesmiddel "zeer sosiaal" kunnen bepalen.
Natuurlijk zal dit nooit marsjeren.
Zoals het nu draait, is het lang zo slecht nog niet.
En voor wie toch denkt dat die industrie zoveel winsten maakt: het staat u vrij om uw huis te verkopen, en met die senten aandelen te kopen in een waaier van farmaseutika.
Dan profiteert ge mee van die biznis.
Nu, voor wie het interessert, hierna geef ik een mail van de nieuwsbrief van de nva
Citaat:
N-VA wil slimme prijs voor elk geneesmiddel
Senator N-VA
Louis Ide
Door te pleiten voor een maximumprijs voor elk geneesmiddel gaat de Sp.a te kort door de bocht. N-VA pleit niet voor een maximum-, wel voor een slimme prijs voor elk geneesmiddel.
Louis Ide: “Bepaalde nieuwe antibiotica zijn zogenaamde “zware” antibiotica, die enkel zouden mogen worden ingezet bij een welbepaalde pathologie. Immers, als ze worden aangewend voor eenvoudige pathologie is het alsof je met een bazooka op een mug schiet. En toch, omdat de farmaceutische industrie er alles aan doet om die antibiotica te verkopen en winst te maken, worden ze momenteel niet altijd doelmatig aangewend. Dit lijkt verderfelijk, maar het is ook begrijpelijk dat als een bedrijf dan al eens een werkzaam product op de medische markt krijgt, het de investeringen wil terugverdienen alvorens het patent afloopt. Met dit marktprincipe in het achterhoofd zou de overheid volgens mij net een hogere prijs voor dergelijke geneesmiddel moeten voorzien in ruil voor een doelmatiger gebruik vanwege de sector. Op deze manier haalt het bedrijf haar winst niet langer uit het aantal verkochte pillen, maar wel uit de unieke prijs van een pil. En worden de bedrijven gestimuleerd om ook voor ziektes die niet vaak voorkomen aan onderzoek te doen en geneesmiddelen te produceren.”
De Sp.a pleit met haar voorstel voor een verfijning van het KIWI-model. Maar die KIWI is al lang rot en zou beter bij het afval worden gezet. Niet in het minst omdat ze de kansen van bepaalde producenten van generische geneesmiddelen - de zogenaamde ‘witte producten’ - fnuikt.
Louis Ide: “In principe heb ik niets tegen een openbare aanbesteding. Maar het KIWI-model werkt niet. SP.A wil een verfijning door een maximumprijs, maar ook dat is niet zaligmakend. Integendeel. We zouden beter de mosterd halen in het buitenland. In Denemarken bijvoorbeeld, wordt voor bepaalde medicijnen om de zoveel weken via internet aan prijsbepaling gedaan. Dat is een interessant en flexibel instrument omdat het bedrijven die het pleit op een bepaald moment verliezen tenminste recht geeft op een herkansing. Een aanbesteding zoals het KIWI-model laat die flexibiliteit niet toe, waardoor ook generische bedrijven failliet gaan.”
|
|
