Euthanasiepilletjes...
 

Uit een K&K poll haal ik even dit tevoorschijn:

De stelling in het rood was geplaatst door DDD maar aangehaald door bgf. Mag ik DDD en anderen uitnodigen om hun mening te geven op het antwoord daarop van DDD of zelfs je eigen mening neer te kletsen?

Het zijn allemaal ideeën die hier ooit eens de revue gepasseerd zijn, hoor...

Er zijn een aantal facetten:

1. Sommige mensen zullen, om allerhande redenen, geen uitweg meer zien uit hun misère, al dan niet terecht. Uiteraard is er niets mis mee om deze mensen te helpen, maar het is een illusie dat dat altijd zal lukken. Soms brengt tijd raad, soms niet. Zelfmoord is dan een berekende gok. Het hoeft dus niet per se om uitzichtloos lichamelijk lijden te gaan; voor de betrokkene kan uitzichtloos psychisch lijden, wat moeilijk "onafhankelijk" kan worden vastgesteld, evengoed het motief zijn.

2. Uiteraard zijn er andere manieren om voor de dood te kiezen, maar deze zijn ofwel zeer pijnlijk, ofwel inefficiënt, soms bloederig, vaak risicovol, niet zelden traumatisch voor wie er ongewild getuige van is (al dan niet vanuit de cockpit van een trein) of het slachtoffer vindt (een aangespoeld lijk is geen pretje om te ontdekken). Er moet dus de mogelijkheid geboden worden te kiezen voor een zachte dood. De aanwezigheid van twee onbetrokken artsen moet garanderen dat de zelfdoding vredig en pijnloos verloopt. Bovendien mag het vaarwelpilletje (of een drankje, bijvoorbeeld op basis van Nembutal) niet aangekocht worden om anderen te vergiftigen. Het moet dus onder begeleiding aangekocht en geconsumeerd worden.

3. Om al te impulsief gedrag te vermijden moet het pilletje één jaar op voorhand worden besteld. De aanvrager wordt verzocht zijn/haar bestelling maandelijks te bevestigen. In dat ene jaar kan de betrokkene nog eventueel het geld verbrassen waarover hij/zij beschikt, kwestie van er nog een draaglijk jaar van te maken. Of hij/zij kan zich bedenken natuurlijk. Op dat ene jaar zal het dan ook niet meer aankomen.

4. Aangezien jongeren zich doorgaans onvoldoende bewust zijn van mogelijke uitwegen uit hun crisis, stel ik voor de minimumleeftijd te bepalen op 21 jaar, behoudens uitzonderlijke gevallen, zoals mensen met een zwaar misvormd uiterlijk, waarvan iedereen weet, maar ook veel mensen uit politieke correctheid ontkennen, dat zulke mensen een weinig benijdenswaardig leven wacht.

Dit is zowat in grote lijnen de essentie van het voorstel. Een meer gedetailleerde uitwerking kan in de loop van de discussie tot stand komen.

Tegen.

het léven, dat is de uitdaging.
het leven verdient onze liefde.
het leven is alles wat we hebben.
het leven is datgene wat voor en na de dood komt.
het leven is GOD.
de immer wederkerende jeugd.
de vlinder op uw vensterbank.

Voor, als iemand echt niet wil leven is hij dat aan mij niet verschuldigd.

Laat de mensen zelf kiezen ja, tenslotte is er binnen 100 jaar niemand nog die die mens zijn naam kent.

Een pilletje of een trein, als iemand wil sterven, er zijn genoeg methodes zonder er een officiëele rompslomp van te maken.

Voor.
Dit is iets wat mij reeds langer bezig houdt. Jaren terug heb ik die discussie gevoerd met mijn vader. Voor hem was dit gewoon laf en egoïstisch. Egoïstisch? Misschien wel. Laf? Ga eens op een spoor of op de rand van een dak staan. Zet eens een pistool onder je kin. Enz, enz.

Voor mij echter was, en is dit nog steeds, de hoogste vorm van vrijheid. Echt zelf mogen beslissen wat ik doe met mijn leven, zelfs het beëindigen indien ik dat wens.
Persoonlijk zou ik wel de leeftijd hoger leggen. Net omdat, zoals terecht opgemerkt, jongeren zich idd doorgaans onvoldoende bewust zijn van mogelijke uitwegen uit hun crisis. Laten we zeggen 30 jaar. En natuurlijk met de bedenk tijd.

Het doet mij denken aan een film die de vorige eeuw gezien heb. Ik weet bij god de naam niet meer maar het ging over een man die, door een ongeluk denk ik, grotendeels verlamd geraakte van de nek neer zonder kans op herstel.
Hij vroeg geholpen te worden, wat natuurlijk niet kon. God en zo, je weet wel.
Na veel vijven en zessen kreeg hij het van het gerecht gedaan dat zijn vader, die hem bijstond, een machine mocht bouwen die het verlossend gif in zijn aders zou pompen. Al wat hij moest doen was met de hand die hij nog kon bewegen een knop indrukken. Maanden later leefde hij nog. Zijn vader vroeg hem, je wou zo wanhopig, waarom heb je het nog niet gebruikt. Hij lachte en zei enkel, omdat ik nu zelf mag en kan kiezen.

Ik denk als de mensen echt deze vrijheid zouden krijgen, veel ervan met het ampulekke naar huis zouden gaan en er jaren later nog eens zouden naar kijken en blij zijn met hun leven.
Degenen die verkiezen het toch te gebruiken, dat recht hebben ze.
Dus ja, ik ben voor.

Jij krijgt een heel doos pillen kadoo van mij ;-)

2

Hier ben ik het 100% mee eens. Moesten die pilletjes bestaan, zou er heel wat leed minder zijn. Ik in een zware, uitzichtloze situatie en zou er graag een einde aan maken.

Persoonlijk heb ik al vanalles overwogen om me van het leven te beroven en ik heb er echt geen zin meer in. Het enige wat mij tegen houdt, zijn inderdaad sociale motieven.

Polsen oversnijden: al geprobeerd. Alleen bloedde ik niet dood en zit ik hier nog.

Onder een trein springen? Dat kan ik niet maken. Wat als ik het overleef? Ik berokken er alleen maar extra leed voor anderen mee en vind het al erg genoeg dat ik het niet meer zie zitten. Moet ik mijn nabestaanden, die dan al voor een begrafenis staan, nog meer op kosten jagen?

Pillen? Je moet dan de juiste combinatie en hoeveelheid van die dingen hebben en zonder medische kennis zou ik er dus ook niet aan beginnen.

Moest die pil bestaan, zou ik me veel beter voelen, want dan weet ik tenminste dat ik binnen een jaar uit mijn ellende verlost zou zijn.

Plus dan nog eens een feit: als ik weg ben, kost ik de maatschappij minder, want moet het OCMW me niet meer betalen. Jobs zijn er toch niet en niemand zou me missen.

Ik vind dus dat het moet kunnen. Er zou veel miserie minder zijn en er zouden meer eindes aan de donkere tunnel zijn. Geloof me vrij, wie dat niet kan, mag zich gelukkig prijzen.

Je zal het dan wel niet goed gedaan hebben. Het is gewoon zo dat als je in een lauw tot matig warm bad zit en je snijdt een slagader over dat je binnen 20 seconden weg bent.

Ik ken iemand die dat zo gedaan heeft, die draagt nu een lapje over zijn (lege) oogkas en hij heeft een metalen haak waar zijn arm vroeger zat.

Het bestaan ervan is het probleem niet. Alleen: geraak er maar eens aan.

http://en.wikipedia.org/wiki/Nembutal

lol?

Van een brug springen is ook pijnloos hoor ;)
Je moet echter het lef hebben om de sprong te wagen.

Wat is er lol?

Het springen zelf zal pijnloos zijn, dat geloof ik graag.

Het is het neerkomen zeker dat redelijk pijn doet?

als je fysiek gezond bent is er altijd een weg, en er zijn mensen om je te helpen.
zoveel 'gezonde' mensen die dood willen.
het leven is mooi. het leven zélf, niet alleen het geluk.
een leven is niet niks meer waard omdat er voorgekauwd geluk ontbreekt.
verdriet is mooi. melancholie is mooi. een gebroken hart is mooi.
wat zijn we stille helden dat wij dat dragen. gelukkig zijn is zo gemakkelijk.
we hebben geleerd dat we enkel geluk mogen waarderen, maar het leven zélf als vanzelfsprekend en op zich inhoudsloos en waardeloos moeten vinden.
en ik zal weer degene zijn die van wel het leven houdt maar vroeg of laat de keuze niét meer zal hebben.
want zo gaat het altijd.
ik hoop dat ik niemand gekwetst heb maar dat vind ik ervan.

De mens heeft een zeer krachtige, haast instinctmatige overlevingsdrang. Zelfs als je rationeel helemaal vrede hebt met het idee dat je niet meer wil leven, is de stap om jezelf te kwetsen, laat staan te doden, bijzonder groot. We zijn evolutiebiologisch gemaakt om te overleven. Je van een brug gooien is contra-instinctief.

Vandaar dat iets eenvoudigs als een pilletje of drankje, dat spontaan geassocieerd wordt met "genezing", zoveel gemakkelijker is.

gek hé.