Autonomie geeft ons vleugels !
 

Autonomie geeft ons vleugels

Zijn de Vlamingen en de Walen de politiek moe? Volgens diverse enquêtes hebben Walen zowel als Vlamingen niet zo'n denderend vertrouwen in politici en in de Belgische politiek in het algemeen. Misschien komt dat doordat Vlaanderen en Wallonië nog altijd te weinig zelf kunnen beslissen. Meer zelfbestuur geeft een regio vleugels.

Minder communautaire stress, meer energie !
Kunnen we de stap zetten van communautaire uitputting naar maatschappelijke bevlogenheid? De staatkundige frustraties zijn gemakkelijk in kaart te brengen en we moeten maatregelen treffen om die negatieve situatie om te turnen naar een positieve. Een sociaal-politieke burn-out ontstaat wanneer te veel "stressoren" (hoge communautaire druk is één van de belangrijkste) samengaan met te weinig energiebronnen (zoals te weinig ruimte voor zelfontplooiing van de eigen regio of gemeenschap). Dus moet je de situatie omkeren: minder stressoren, meer energiebronnen. Zorg voor meer wederzijds respect tussen regio's en gemeenschappen, een betere samenwerking en de mogelijkheid om meer zelfbestuur te verwerven. Door de communautaire statusquo proactief te veranderen kunnen onze Vlaamse en Waalse politici de bevlogenheid van de burgers bevorderen. En dat zal vruchten afwerpen. Want enthousiaste burgers zorgen voor een stijgende welvaart en een groter Bruto Nationaal Geluk!

Waarom hebben de "regio's" (gewesten? gemeenschappen?) recht op zelfbeschikking en de provincies, arrondissementen, kantons, steden en deelgemeenten niet?

Mee akkoord, elke regio of gemeenschap, hoe klein of lokaal ook, moet in principe over het recht op zelfbeschikking kunnen beschikken. Het is sowieso beter om de democratie zo dicht mogelijk bij de burger te brengen. Het confederale Zwitserland is daarvan een goed voorbeeld waar de sterke autonomie van de kantons en de vele volksraadplegingen bouwstenen zijn van een welvarend land. Dus ja : provincies, arrondissementen, kantons, steden en deelgemeenten moeten over voldoende zelfbestuur kunnen beschikken waarbij ze in alle vrijheid grotere onafhankelijke naties kunnen vormen als bouwstenen voor een sociaal en democratisch Europa van de regio's.

"Volgens ons bood de Vlaamse emancipatiestroming voor een groot deel een oplossing voor het heersende egoïsme, de onverschilligheid en het materialisme van de huidige wereld. Meer samenhorigheid schept een persoonlijk engagement, een persoonlijk verantwoordelijkheidsgevoel om te werken aan een menswaardige samenleving, vertrekkend vanuit de wijk, via de Vlaamse gemeenschap naar Europa en de wereld. " (Arnold Peeters in Knack)

Zwitserland is geen confederatie (dat was wel zo tot 1848). Een confederatie is een bond van onafhankelijke staten, quod non in Zwitserland.

Dus, volgens het zelfbeschikkingsrech voor alle volkeren kan de staat wel wetten maken, maar heeft iedere provincie of zelfs (deel)gemeente het recht om deze niet of in aangepaste worm in te laten gaan? Als dat gebeurd kom ik niet meer in jullie land, voor je het weet overtreed je wel ergens een wet.

Zwitserland was een confederatie, en is dan een federatie geworden toen een hechtere economische samenwerking gewenst was. Bewijs dat confederalisme helemaal geen centrifugaal model hoeft te zijn.

Overigens hebben de meest succesvolle federaties, zoals Zwitserland of de VS, stuk voor stuk verregaande zelfbeschikking voor hun staten.

Het vertrouwen van de burger in de politiek is gedaald in een periode waarin België steeds verder ontmanteld werd, zowel door de regio's als door Europa, dus een onmiddellijk verband zie ik daar niet in... Ik denk eerder dat het vis-noch-vlees-(con)federalisme het vertrouwen aantast: we bevinden ons in een tussenstation waar we nooit naar gestreefd hebben en we blijven daar langer dan wenselijk hangen. Het gaat dus m.i. niet om autonomie van deze of gene regio, ofschoon die een oplossing kan zijn, en in dit geval misschien ook is. Het gaat om de coherentie, logica, transparantie, helderheid en efficiëntie van systeem en structuur. Hetzelfde zien we op Europees niveau: als men geen finaliteit vooropstelt - waar willen we landen? - blijft het vertrouwen in de EU laag, want niemand weet welke landen er nog bij komen, en door voortdurende uitbreiding gaat ook veel tijd en energie verloren aan transities op het vlak van efficiënte besluitvorming.

Het probleem zijn dus de "overgangen" (die organisatorische kluwens met zich meebrengen) en de onduidelijkheid over de finaliteit.

Waarom heeft België recht op zelfbeschikking en de regio's niet?

Officiële benaming van Zwitserland :

Schweizerische Eidgenossenschaft
Confédération Suisse
Confederazione Svizzera
Confederaziun Svizra

Zwisterland op Wikipedia :

De Zwitserse Bondsstaat (ook wel Zwitsers Eedgenootschap of Zwitserse Confederatie), kortweg Zwitserland (Duits Die Schweiz, Frans: la Suisse, Italiaans Svizzera, Reto-Romaans: Svizra, Latijn "confœderatio Helvetica"), is een land in het midden van Europa met als buren Duitsland in het noorden, Frankrijk in het westen, Italië in het zuiden, Oostenrijk en Liechtenstein in het oosten.
De officiële talen in Zwitserland zijn Duits, Frans, Italiaans en Reto-Romaans.
Het land staat ook bekend onder zijn Latijnse benaming ConfœderatioHelvetica (CH).

De website van de Zwitserse overheid :
vermeldt expliciet "Swiss Confederation" of in het Frans "Les autorités fédérales de la Confédération suisse". Zie : http://www.admin.ch/index.html?lang=en

Dan vraag ik me af wat u denkt van de Democratische Volksrepubliek Noord Korea
Of de democratische volksrepubliek China? Of de republiek China?

De officiële naam van een land zegt niets, enkel bestudering van de werkelijke situatie kan een waardevolle benoeming van de staatsvorm opleveren.

Wat jij het "ontmantelen van België" noemt maar staatkundig de federalisering van België heet dateert van na 1970. Maar het in vraag stellen van de Belgische politiek, het wantrouwen in die Belgische politiek en de argwaan tegenover het centraal Belgisch niveau door een niet onbelangrijk deel van Vlaamse en Waalse burgers dateert al van vele decennia ervoor. Met de nodige ups en dows natuurlijk maar dit fenomeen is al veel ouder dan 1970. Ik denk dan bv. aan de Waalse Congressen die starten rond 1870 en de bestuurlijke scheiding van België op tafel leggen. Ik denk aan de Waalse congressen van 1905 en 1913 die een eigen voorloper van het Waals Parlement oprichten en een eigen Waalse vlag vastleggen. Ik denk aan de open brief aan de Koning van het Waals socialistisch parlementslid Jules Destrée in 1913 die het bestaan van een Belgisch volk ontkent en het idee van een bestuurlijke scheiding voorstelt. Ik denk aan het Vlaams aktivisme van 1914-1918 en de Vlaamse onafhankelijkheidsverklaring van de Raad Van Vlaanderen in 1917. Ik denk aan de Koningskwestie en de pre-revolutionaire toestand in Wallonië begin jaren 50 waarbij een Waalse independantistische regering in de steigers werd gezet ( met o.a. de legendarische Waalse syndicalist André Renard als Waals Minister van Defensie). Ik denk aan de enorme communautaire politieke spanningen in de jaren 60 rond de kwestie van de sluiting van Vlaamse en Waalse mijnen ( de kwestie Zwartberg) waarbij zoals in de jaren 50 met de Koningskwestie doden vallen. Sorry maar me dunkt dat de spanningen tussen de Belgische politiek en een deel van de Vlaamse en Waalse bevolking al van veel langer dateren dan van 1970. Ik kan hier alleen maar uit besluiten dat Vlaanderen en Wallonië al een heel lange voorgeschiedenis kennen van frustratie met de Belgische politiek. En een dergelijke historisch opgebouwde slechte verhouding tot de Belgische politiek kan de Vlaamse en Waalse burgers alleen maar verwijderen van een politieke interesse en engagement in het algemeen. België is m.a.w. slecht voor de democratie.

U heeft daar zeker een punt alhoewel het nogal bij de haren getrokken is om Zwitserland te gaan vergelijken met 2 dictaturen. Maar een discussie over wat een confederatie, federatie, bondsstaat, ... werkelijk inhoudt is zeker een interessante discussie. Ik las trouwens al verschillende keren dat België 'de facto' als een confederatie van verschillende deelstaten functioneert. In onze Nederlandstalige pers wordt de term 'deelstaat' trouwens regelmatig bovengehaald tot relatie met Vlaanderen of Wallonië, in tegenstelling tot in de Franstalige pers. Je zou bijna beginnen denken dat het etiket confederatie of federatie eigenlijk gewoon een kwestie van perceptie is.

De daling van het vertrouwen van burgers in de politiek - want daar ging het over - is niet eigen aan België. Ook in Nederland - toch geen land dat door communautaire problemen wordt geplaagd - is de onvrede toegenomen, niet alleen t.a.v. politici, maar ook t.a.v. media, gerecht en noem maar op. In heel Europa heerst onzekerheid over de toekomst van de nationale ankers (lees: staten) in een geëuropeaniseerde en geglobaliseerde context, heerst het besef van onmacht van politici ten aanzien van economische verschuivingen, verwordt dynamisme voor veel mensen tot tollende onvatbaarheid, en wordt elke macht in vraag gesteld tot ze geen macht meer is en bijgevolg ook geen impact meer heeft. In België komt daar inderdaad nog eens de transitie bij van een onvolkomen unitaire staat naar - ja, naar wat eigenlijk? Genoeg lieden die weten wat ze met Brussel zouden willen doen, maar helaas denken ze allemaal wat anders. Allemaal leuk om België te ontmantelen, maar ronduit gevaarlijk omdat het alternatief nog altijd onduidelijk is, en in de tussentijd laat men het Belgische niveau bewust verkrotten. Ook dat tast het vertrouwen in de politiek aan.

Het is dat gebrek aan structurele duidelijkheid dat veel problematischer is dan wat gesimplificeerd denken in Vlaams/Waalse termen, waarbij "autonomie" alle problemen oplost. Maar ik begrijp dat voor sommige lieden elke aanleiding goed is om hun favoriete litanie af te steken. Hoe geleerd het ook overkomt om wijdbeens te citeren uit het eigen geschiedenisarchief, het is al te eenzijdig en om die reden ook buitengewoon ergerlijk.

Dat is onzin. In een confederatie bepalen de deelstaten wat gemeenschappelijk gebeurt, in een federatie berust de Kompetenz-Kompetenz bij de federale Grondwetgever.

Zwitserland WAS een confederatie tot 1848, toen werd het een federatie maar de naam is gebleven.

Vreemd !

Regionale grenzen hebben geen socioeconomisch logica in Belgïe !

Zelfbestuur ... waarom niet maar voor provincie Brabant en de andere provincies of voor Belgïe !
Zelfbestuur voor Wallonïe, Brussel en Vlaanderen :roll:

Dat is in het geheel niet mijn punt. Mijn punt is namelijk dat staten de mogelijkheid hebben zich te noemen zoals ze willen en dat dit helemaal niet een afspiegeling dient te zijn van de werkelijke situatie.

Zoals een historicus ooit heeft gezegd over het Heilig Roomse Rijk: "Het Heilige Roomse Rijk was niet Heilig, noch Rooms, noch een Rijk."

Ook het Heilige Roomse Rijk was een dictatuur. En dictaturen stellen zich natuurlijk altijd mooier voor dan ze zijn. Dat is niet nieuw. Maar van redelijk open democratische staten mogen we toch verwachten dat hun uithangbord wat meer beantwoord aan een zekere realiteit. U mag van mij gerust in vraag stellen dat het Koninkrijk België een koninkrijk is, de Vlaamse Gemeenschap een gemeenschap of de Zwitserse Confederatie een confederatie maar breng dan aub wat argumenten aan. Of is het teveel gevraagd om hier uit te leggen waarom in uw ogen Zwitserland geen confederatie zou zijn terwijl ze zelf wel beweert dat te zijn? Redelijke argumenten van uw kant wil ik zeker aanvaarden. Kromme vergelijkingen met historische of hedendaagse dictaturen daarentegen ...

Vooruit dan maar:
http://en.wikipedia.org/wiki/History...2.80.931914.29

Voilá.