De opinieoorlog om bijvoorbeeld de islam.
 

De opinieoorlog om bijvoorbeeld de islam.
donderdag 12 november 2009 15:25
propaganda, opinie, feit, mening, patroonherkenning, feiten verzamelen, integriteit, joost luyendijk, journalistiek, journalisten

Nidak Malik Hasan schoot een aantal van zijn collega’s dood die op het punt stonden om naar Afghanistan te vertrekken. Blogster Johanna Nouri reageerde snel met een interpretatie waarin ze ernstig betwijfelde over haar islamitisch geloof, het geloof van de vrede, een rol zou hebben kunnen gespeeld in deze daad.
Hoewel formeel nog niets vaststaat, zijn er inmiddels meer dan voldoende aanwijzingen dat zijn daad een religieuze motivering had en dat de dader banden had met islamisten. De poging van Johanna om de islam van meet af aan vrij te pleiten, is een poging tot beïnvloeding van opinies.

Ik ga haar dat in principe niet verwijten. Ik koos het voorbeeld omdat het exemplarisch is voor wat we dagelijks zien gebeuren. Propagandaoorlogen trekken dagelijks aan ons voorbij. Het doel is telkens om ons over te halen om een standpunt in te nemen dat overeenkomt met de meestal eenzijdige en gekleurde informatie.

Joris Luyendijk is een van de weinigen die daar in zijn boek ‘Het zijn net mensen’ een boekje heet opengedaan. Hij schrijft over de filtering, vervorming en manipulaties bij beeldvorming vanuit zijn ervaring met de conflicten in het Midden-Oosten. Een van de beelden uit zijn boek dat me het meest heeft getroffen was de Palestijnse vrouw die, net voordat de filmers en fotografen zouden komen, nog net even een kinderpop half tussen het puin van een door Israël gebombardeerd huis plaatste.

Als ook straks formeel zou blijken dat Majoor Nidak Malik Hasan een religieus motief had, is de propagandistische reactie te voorspellen. De boodschap zal luiden dat de majoor een verwarde eenling is die op eigen houtje handelde en eigenlijk geen echte moslim kan worden genoemd. De islam betekent immers vrede. En wij worden geacht dat aan te nemen. De die boodschap tegensprekende feiten worden daartoe in een ander kader geplaatst.

Het CIDI (het Israëlisch informatiecentrum) doet in principe hetzelfde. Ze tracht telkens de in haar ogen onjuiste beeldvorming over Israël te corrigeren door het verstrekken van informatie die het Israëlisch optreden moet rechtvaardigen.

Alle beelden die een beroep doen op je standpuntbepaling betrekken ons in die opinieoorlog. De gemanipuleerde beelden maken van ons een verlengstuk van de propaganda en trekken ons in een ideologisch kamp dat een permanent filter kan worden voor de interpretatie van informatie. Meningen worden feiten waarmee we elkaar om de oren slaan.

Joris Luyendijk denkt dat de media het maar lastig hebben met deze situatie omdat iedereen zijn best doet de journalist datgene te vertellen en te laten zien dat het beste overeenkomt met zijn belang om de vijand zwart te maken. Hij is van mening dat de media hooguit wat beter hun best kunnen doen om duidelijk te maken welke beperkingen ze krijgen opgelegd. Wat mochten ze niet zien, waar werden ze weggehouden en op welke vragen kwam er geen antwoord.

Dat de brengers van het nieuws het beter en onafhankelijker kunnen doen, lijkt me een juiste constatering. Maar ook journalisten ‘zijn natuurlijk net mensen’ , feilbaar en ontvankelijk voor beeldvorming.

De reacties onder mijn laatste blog over opiniebeïvloeding met subsidie van Oxfam/Novib, vormen in feite mooi studiemateriaal bij dit onderwerp. Het zichtbaar maken van een ‘beeldvormingsapparaat’ dat zich bedient van ‘neutrale’ dekmantelorganisaties, roept daar soms heftige reacties op. Als de ontmaskering zelf niet kan worden gecorrigeerd moeten de brenger van het slechte nieuws en de reageerders met een instemmende reactie het ontgelden. Het harde debat verleidt deelnemers de grenzen van integriteit te overschrijden en slechts een enkeling lijkt dat te beseffen.

De strijd om ‘het beeld’ naar deze of gene zijde te schuiven en het ideologische kader voor interpretatie op te eisen biedt ook een lachwekkend portret van onszelf. Nuchterheid is nog al eens ver te zoeken. Toch ligt daar wel de oplossing.

Iedere brenger van nieuws heeft een belang bij beeldvorming. Hoe nauwkeuriger het beeld overeenstemt met de beschikbare feiten, hoe nauwkeuriger het is. In het blog waar ik naar verwees heb ik ten onrechte aangenomen dat de gewraakte subsidies van OXFAM/Novib geheim werden gehouden. Dat was niet geheel juist. Bij een andere, overkoepelende, organisatie waren sommige feiten beschikbaar. Wat dat betreft moet ik een correctie aan dat blog toevoegen.

Ons, als doelwitten voor propagandistische beelden, rest eigenlijk niets anders dan gepaste afstand te bewaren in het besef dat we een doelwit zijn. We zullen ons wat vaker moeten afvragen wat de brenger van het nieuws van ons wil en met welke middelen dat wordt getracht te bereiken. Propaganda maakt gebruik van een tekortkoming van ons brein dat meer op patroonherkenning dan feitenverzameling is ingesteld.

Meer afstand vond ik bijvoorbeeld in de paginagrote advertentie deze week waarin we worden opgeroepen om het Israëlische én het Palestijnse geweld te veroordelen. Eigenlijk zouden we ook de gekleurde propagandistische informatie van beide partijen moeten veroordelen.

Afstand houden is niet hetzelfde als afzijdigheid. De integriteit van beeldvorming is voor iedereen van het grootste belang.

ps. natuurlijk gaat dit ook over mijzelf.
Peter Louter
bron

Mensen hebben gewoon behoefte aan conflict enzo.
Daarom bestaat er ook internationaal voetbal...
Meer valt daar echt niet over te zeggen, maar het wil toch weer eens lukken dat dit nu net de uitdaging is... :roll:

Dus volgens jou moeten we maar een pitje gaan voetballen met de Marokkaanse moslims, maar denk je dat juist dit niet vreselijk uit de hand zal gaan lopen? Ik denk dat de Marokkaanse ettertjes heel slecht tegen verlies kunnen en dan krijg je dit weer gratis terug en zijn de rapen opnieuw gaar:-)

Ge hebt nu eenmaal ettertjes die hun sterkte als band kunnen misbruiken. Ja idd.
Strijd ik niet af Rikus.

Maar ik vind al bij al, na mijn verbrede waarneming in de levenservaring, dat de doorsnee soenniet moslim timide is.

We moeten dus niet geheel de islam aanspreken zoals U daarboven doet, maar we moeten dus een pure halte brengen op gedrag zoals samenscholing met geweld.

zie je toch verkeerd, ik heb zelfs Marokkaanse vrienden. Maar met het merendeel kan ik niet zo goed overweg. De reden daarvan is dat ze zich als moslim ver boven mij verheven voelen en je dat laten voelen ook en daar kan ik slecht mee overweg

En gij noemt dat vrienden?
Niemand kan er met overweg als iemand zo tegen hen doet he.
Dan moet jij je van de situatie afdraaien en een nieuwe realiteitsbelevenis inspringen.
De ervaring heiligt het doel, uw doel nu is gebaseerd op uw eigen ervaringen.

Daarom komt er ook maar een enkeling in aanmerking voor de titel vriend. Een moslim eist respect maar zelf respect geven doet maar een enkeling

Zo langzaam aan verschuift de discussie over 'vrijheid van meningsuiting' naar eén discussie over 'veiligheid van meningsuiting.

Ik denk dat het om iets heel anders gaat en dat zijn omgangsvormen. Een moslim, kan het niet laten om Allah gepast of ongepast ui t de kast te trekken om daarmee de superioriteit van de islam aan te duiden en anderen te vernederen.
Een erg vervelende eigenschap