| Sywen |
10 maart 2010 01:42 |
Is het Boeddhisme wel zo ondogmatisch?
onlangs kwam ik een interessant artikel tegen over de duistere kantjes van het Boeddhisme en mythes
Enkele citaten: ( lees meer op: http://www.astrovdm.com/KEDuistereZijdeBoeddhisme.htm )
Citaat:
Parasitair:
In India, waar het boeddhisme ontstond, stelde men van oudsher dat de mens als schuldenaar geboren wordt. De schuld aan de goden betaalt men af door offers te brengen; die aan zijn leermeesters door zelf de kennisoverdracht te beoefenen of materieel te steunen; en elementairst van al, die aan ouders en voorouders door zelf het leven door te geven. Het is dus een belangrijke verplichting, een gezin te stichten. Welnu, het boeddhisme verwerpt deze verplichting. In biologische zin parasiteert de monnik op de omgevende samenleving en vereffent hij nooit de schuld opgelopen door de eigen geboorte. Ook politiek of economisch engageert hij zich niet: hij bedelt ’s morgens zijn kostje bijeen om zich verder op zijn geestelijke praktijk toe te leggen.
Prins Siddhaartha Gáutama, beter bekend als Sjakjamoeni, “de asceet van de Sjakja-clan”, of de Boeddha, “de ontwaakte” (ca. 500 v.Chr., chronologische details omstreden), gaf zelf het voorbeeld. Toen hij op zijn 29ste een hunkering naar iets diepers voelde, liet hij vrouw en kind in de steek om in het woud de zin van het bestaan te zoeken.
egalitair?
In zijn studie van de religies verwierp hij het hindoeïsme, het christendom en de islam, als zijnde irrationeel en rechtvaardiging voor allerlei ongelijkheid: kaste, feodaliteit, slavernij en andere vormen van uitbuiting. Daarentegen, zo meende hij, huldigde het boeddhisme een radicaal egalitaire maatschappijvisie.
Maar dr. Ambedkar vergiste zich. De Boeddha wilde dit tranendal met al zijn onrecht niet veranderen, hij keerde zich er juist van af. Indien hij de wereld had willen veranderen, dan had hij eerst en vooral de macht moeten grijpen, zoals de socialistische beweging altijd geweten heeft. Nu wou het geval dat hij als zoon van de Sjakja-vorst in de beste positie zat om de macht te verkrijgen,-- maar juist die positie verzaakte hij om zich in het woud aan meditatie te wijden. Elk verlangen, ook het verlangen naar wereldverbetering, leidt maar af van het hoogste goed. Als het najagen van gemakkelijk bereikbare levensdoelen zoals rijkdom en zinsgenot al verworpen wordt wegens onverenigbaar met de geestelijke weg, hoeveel te meer dan niet het nastreven van een utopie als de egalitaire samenleving.
Toen de Boeddha een monnikenorde startte, vermeed hij het van met wereldse belangengroepen in conflict te komen. Daarom bv. verbood hij aan ontsnapte slaven om tot de orde toe te treden. Overal waar het boeddhisme zich inplantte, integreerde het zich in het bestaande maatschappelijk bestel zonder daaraan één iota te veranderen: de gedecentraliseerde kastensamenleving in India, het bureaucratisch keizerrijk in China, het feodaal militarisme in Japan. Zelfs de machtige boeddhistische keizer Asjoka (ca. 250 v. Chr.), de eerste die bijna heel India onder één skepter verenigde, deed geen enkele poging om de kastenongelijkheid af te schaffen.
Feministisch?
De meeste religies die op de levensbeschouwelijke markt om de gunst van de zoeker wedijveren, adverteren zichzelf tegenwoordig als egalitair, ecologisch, tolerant en feministisch avant la lettre. Dat geldt bij uitstek voor het boeddhisme. Nochtans is het boeddhisme allerminst feministisch. Dat het niet de gelijkheid tussen man en vrouw predikt, heeft het gemeen met alle andere religies. Maar levenslustige religies waarderen tenminste de rol van de vrouw in het vruchtbaarheidsproces en het gezinsleven. Het boeddhisme heeft echter nooit een positieve plaats kunnen geven aan de vrouwelijke functies. Het ziet de wereld als een tranendal en de moeder als de brengster van al die ellende aan de zielen die zij in een lichaam laat incarneren.
Wanneer de Boeddha onder zijn boom de ascese beoefent, verschijnen hem verleidelijke duivelinnen, maar als een leeuw brult hij hun toe dat hun mooie lichaam uiteindelijk slechts een vieze zak onreinheid is. Hij vermaant zijn leerlingen dat je beter met moordenaars en gifslangen verkeert dan met een vrouw; en dat je je orgaan beter bij een gifslang of een brandende oven inbrengt dan bij een vrouw. Dit was des te pijnlijker omdat hij heel wat aan vrouwen te danken had, ondermeer aan de rijke vrouwen die de kloosterbouw sponsorden. Of aan het meisje dat zijn leven gered had door hem melk te voederen toen hij in zijn zelfkastijding te ver gegaan was. Hij gaf pas toe toen het verzoek hernomen werd door vrouwen uit zijn eigen familie, want ook nepotisme was hem niet vreemd. Maar zelfs dan slechts met onverholen tegenzin, want hij voorspelde dat de stichting van een nonnenorde de levensduur van het boeddhisme met vijfhonderd jaar zou bekorten. Bovendien bleven de nonnen, ook de vroomste en geleerdste, in alle boeddhistische scholen onherroepelijk ondergeschikt in rang aan alle monniken.
Rationeel?
Voor het boeddhisme is de Falungong-dwaalweg een probleem in deze zin dat de religie die zichzelf graag als rationeel omschrijft, blijkbaar miljoenen volgelingen telt die niet het onderscheid kunnen maken tussen “het wiel van de dharma” en de occulte prietpraat van een zelfheerlijke sekteleider. En dit probleem is niet nieuw. Kort na de dood van de Boeddha, wiens leer als rationeel en humanistisch en agnostisch geadverteerd wordt, begonnen zijn volgelingen al met een personencultus, met ondermeer de verering van zijn relikwieën, die in stoepa’s ingemetseld werden. Vandaar de alomtegenwoordige boeddhabeelden. Spoedig werd ook God wederingevoerd: in plaats van zelf door meditatie de Ontwaking te bewerken, gingen de boeddhisten bidden om haar vanuit de hemel cadeau te krijgen. Typisch bijgelovig is doorgaans het vermengen van het stoffelijke en het geestelijke, hier bv. de gekke idee dat men geestelijke verdienste verwerft door aan fysieke wielen te draaien waarop Tibetaanse gebedjes geschreven staan, die dan door de wind naar alle windstreken gevoerd worden en er “goed karma” verspreiden. In het zogenaamde tantrisch boeddhisme gaat dit nog een eind verder, met de idee dat geslachtsgemeenschap met jonge vrijwilligsters de monnik nader tot de Ontwaking brengt, ondermeer dankzij de onderwerping van het bedreigende vrouwelijke beginsel. En de geschiedenis van het boeddhisme kent tal van gekke sekten die de Eindtijd verwachtten en zich daarom in allerlei vertwijfelde politiek-militaire campagnes engageerden.
De Dalai-Lama's
Bij een vraag om bewijzen dat de islam gewelddadig is, zegt men bij wijze van inleiding wel eens dat er van de eerste vier kaliefen drie door medemoslims vermoord zijn. Welnu, van dertien incarnaties van de Dalai Lama zijn er waarschijnlijk zes (plus één pretendent) door medeboeddhisten vermoord. Nummer 14, die van ons dus (°1935), hoefde geen paleiscomplotten te vrezen dankzij de Chinese invasie in 1950, alias “de vreedzame bevrijding van het gewest Tibet”.
De Kaalatsjakra (Tijdwiel)
De Kaalatsjakra-neofiet, ingewijd tot Sjambhala-krijger, krijgt opdracht om in een toekomstige oorlog de barbaren te vernietigen en de heerschappij van het boeddhisme te vestigen. Die oorlog zal plaatsvinden rond het jaar 2425, dus de inwijdelingen hebben nog enkele incarnaties de tijd om zich nader voor te bereiden. Na hun overwinning zal het boeddhisme nog 1800 jaar bloeien.
Wie zijn die barbaren? Men kan het natuurlijk symbolisch interpreteren als de kwalijke hartstochten in onszelf, maar er is een historische uitleg. De tekst bevat cruciale verwijzingen naar de 10de eeuw, toen een vluchtende monnik het ritueel naar India bracht, met name naar het oostelijke Orissa, ver van de dreiging uit het westen. Vandaar kwamen immers de moslims, die toen in Centraal-Azië, ook in Sjambhala, het boeddhisme met de grond gelijk maakten. In de Kaalatsjakra-lijst van de “goden” van de barbaren herkent men enkele bijbelse profeten. Op die grond proberen de Trimondi’s het zaakje als “antisemitisch” voor te stellen, maar dat is gewoon een projectie van hun eigen Duitse obsessie. Met de joden hadden de boeddhisten nooit een conflict, wel met de moslims, maar die rekenden ook de joodse profeten en Jezus tot hun santenkraam.
De boeddhistische monniken hadden zoiets nooit eerder meegemaakt: een horde fanatici die hun kloosters en universiteiten platbrandde en henzelf als agenten der afgoderij kwam onthoofden, tenzij zij tijdig weg geraakten naar het voorlopig veilige India (waar hetzelfde scenario zich zou herhalen na de moslimverovering in 1192) of het nog veiliger Tibet. Het was het einde van hun wereld, vandaar de apocalyptische elementen in het Kaalatsjakra-ritueel. Het is menselijk gesproken dan ook normaal dat de boeddhisten in de omstreken een diepe haat jegens de islam opvatten en zwoeren om ooit deze rekening te vereffenen. Het is echter een andere vraag, en daar kan ik de Trimondi’s wel in volgen, of die eed nog steeds door rituele herhaling vereeuwigd moet worden. Zouden vredelievende boeddhisten niet beter zinnen op een alternatieve oplossing voor het verwoestende islamfanatisme? Aannemend dat het een legitieme doelstelling is om de suprematie van het boeddhisme te vestigen, dan zou dat toch evengoed kunnen door de moslims van Afghanistan en Xinjiang vreedzaam tot het boeddhisme te (her)bekeren?
Boedhistisch Fanatisme
Critici van het boeddhisme trekken in twijfel dat boeddhisten zoveel verdraagzamer zijn dan bijvoorbeeld moslims. Dat is zwaar overdreven, maar er zijn wel feiten die tot die misvatting aanleiding kunnen geven.
In Myanmar en Thailand zijn er regelmatig incidenten met moslimminderheden. Deze moslims eisen voorrechten op, tot en met secessie van hun woongebied omdat moslims nu eenmaal niet aarden in een niet-moslimstaat. Daar gaat het van boeddhistische zijde om legitieme reacties op troebelen waarvoor de verantwoordelijkheid volledig bij de niet-boeddhisten ligt.
In de jaren 1960 was een andere minderheid het mikpunt van Myanmar-boeddhistische vijandigheid. Deze groep was niet schuldig aan separatisme, maar had het ongeluk, van buitenlandse oorsprong te zijn. Het ging om hindoe Tamils die door de Britten als werkkrachten ingevoerd waren
|
nu vraag ik me af, heeft deze man gelijk en is het Boedhisme eigenlijk wel of niet Dogmatisch en zorgenvrij? |
