| dagallemaal |
10 mei 2004 23:22 |
"La garde meurt mais ne se rend pas" maar jongVLG zegt gewoon M.... aan die oude garde.
't zal nog uitkomen dat De Croo en Neyts interim gaan spelen tot als die jongVLD eindelijk de VLD uit het SP.A moeras zal halen.
Citaat:
JongVLD'ers willen af van paars
BRUSSEL - In een opmerkelijk opinie-artikel voor De Standaard neemt ,,een belangrijke stroming'' binnen de JongVLD afstand van paars en de VLD-strategie om CD&V te verketteren. ,,De onvrede voor het socialistisch populisme en de alles-is-gratis-politiek van Stevaert dreigt de VLD stemmen te kosten'', schrijft Tom Peeters, nationaal bestuurslid van JongVLD.
,,Een proteststem voor het Blok heeft paradoxaal genoeg een averechts effect. Het leidt de facto tot meer links beleid'', zegt hij. Een deel van de JongVLD stelt daarom een krachtenbundeling tussen VLD en CD&V als ,,positief alternatief'' voor.
Volgens Peeters staat ,,de meerderheid van het bestuur achter zijn visie''. Daarbij hoort ook Sofie Staelraeve, ondervoorzitster van de partij en medebezieler van Generatie 2016. Voorzitster Dewi Van de Vijver, werkzaam op het kabinet van premier Verhofstadt, distantieert zich, na de tekst eerst te hebben goedgekeurd. Staelreave: ,,Statutair gaat het niet om een standpunt van de JongVLD. De tekst is niet gepasseerd langs het bestuur.''
|
Citaat:
Paars is slechte zaak voor VLD
Tom Peeters en Sofie Staelraeve
11/05/2004
MET de verkiezingscampagne in aantocht lijkt er voor de liberalen maar één vijand te bestaan: het conservatief kartel van CD&V/NVA. Anderzijds doet voorzitter Leterme net hetzelfde: ook hij schiet met scherp op de VLD. Nochtans vertonen de twee partijen meer gelijkenissen dan verschillen: beide varen ze een centrumrechtse koers, pleiten ze voor meer Vlaamse autonomie en richten zich tot een gelijkaardig kiespubliek. Is CD&V dan wel de baarlijke duivel? Nee. Toch blijven zowel VLD als CD&V uiterst mild voor de SP.A, die daardoor haar machtspositie bevestigd ziet. En dit is meteen goed nieuws voor de PS, die aan politieke invloed niet hoeft in te boeten. Een bundeling van Vlaamse centrumrechtse krachten zou het tij kunnen keren.
De verkiezingen van 13 juni kunnen nog alle kanten uit, maar een wijziging van de federale machtsverhoudingen is niet uitgesloten. Verschillende scenario's kunnen zich voordoen: ofwel klimt het Vlaams Blok nog hoger en zijn VLD, SPA én CD&V gedoemd een tripartite te vormen. Een tweede mogelijkheid - gezien de peilingen weinig waarschijnlijk- is dat VLD en SPA over een meerderheid blijven beschikken en voort regeren. Meer voor de hand liggend is dat CD&V/NVA de grootste partij van Vlaanderen wordt en het initiatief mag nemen om een regering te vormen. Dit geeft CD&V meteen de mogelijkheid om door te breken in de federale regering, want asymmetrische verhoudingen zijn - in tegenstelling met wat de liberalen graag doen geloven - niet werkbaar in het federale België.
De opmars van CD&V doet de VLD terugvallen op een aloude tactiek: systematisch de oppositie belagen. De liberale aanvallen zijn tactisch evenwel een slechte zet. Ten eerste komen ze niet langer geloofwaardig over bij de kiezer: de oppositie regeert immers niet. Ten tweede dreigen de liberalen zichzelf na 13 juni buitenspel te zetten. Want het is of de VLD of de CD&V.
Toch is paars geen goede zaak voor de VLD. Met de socialisten aan het roer wordt de stijging van overheidsuitgaven aan de sociale zekerheid onhoudbaar. De regering Verhofstadt I voorzag een jaarlijkse stijging van 4,1 procent van het bbp aan gezondheidszorg; het regeerakkoord van Verhofstadt II voorziet een jaarlijkse stijging van 4,5 procent van het bbp. Belastingverlaging én uitbreiding van de sociale zekerheid gaan echter niet samen. Als je beide kerneisen van liberalen en socialisten bij elkaar giet, vormt paars een molotovcocktail.
Maar kritiek op rood mag niet. Rood is een coalitiepartner en enige loyaliteit is aan de orde. Zelfs al worden de liberalen zélf het slachtoffer van hun loyauteit. Want het ongenoegen over paars komt enkel en alleen op het dak van de VLD terecht.
Wat is er dan toch misgelopen in de vijf jaar dat de liberalen aan de macht zijn? De VLD kan terugblikken op een gerealiseerde belastingverlaging, een institutionele hervorming met meer Vlaamse autonomie en een hervormd veiligheidsbeleid. Zelfs de begroting bleef vijf jaar in evenwicht, ondanks de economische recessie. Toch is de perceptie anders. Het debacle rond het migrantenstemrecht heeft het tij doen keren. Plots werd het duidelijk dat de VLD niet alleen de lakens uitdeelt in de regering. In die context heeft de VLD-top dan ook een historische fout gemaakt door op het februaricongres te pleiten voor een voortzetting van paars.
Niettemin was het congres over het migrantenstemrecht geen slechte zaak. Het heeft het debat mogelijk gemaakt en de liberale neuzen in dezelfde richting gezet. Maar de afzetting van senaatsfractieleider Hugo Coveliers en de defenestratie van Karel De Gucht als partijvoorzitter veroorzaakten veel meer ongenoegen bij de liberale achterban. Ook de onvrede over het socialistische populisme en de gratis-politiek van Steve Stevaert dreigt de VLD stemmen te kosten. Stemmen die deels terechtkomen bij CD&V en deels bij het Vlaams Blok. Een proteststem voor het Blok heeft echter, paradoxaal genoeg, een averechts effect. Het leidt de facto tot meer links beleid. Want hoe groter het Blok wordt, hoe kleiner het kiespubliek van democratisch rechts.
Een krachtenbundeling van liberalen en christen-democraten vormt een goed alternatief voor paars: een positief alternatief zeg maar. Het kan bovendien de in Vlaanderen alom misprezen PS aan politiek gewicht doen inboeten. Maar door de CD&V al ruim voor de verkiezingen in het nauw te drijven, drijft de VLD zichzelf in het nauw. Het valt namelijk te betwijfelen of de allerlaatste liberale bondgenoot, de SP.A, nog loyaal zal zijn na 13 juni. En zeker als de peilingen worden bevestigd.
Tom Peeters en Sofie Staelraeve
(De auteurs zijn lid van het nationaal bestuur van Jong VLD.)
|
|
