Verkrachting binnen het huwelijk
In het Westen mag een vrouw haar man aanklagen voor verkrachting, en kan hij daarvoor worden vervolgd en gevangen genomen. Als de man behoefte heeft aan seksuele gemeenschap en zij niet, en hij hierop aandringt, dan word dit beschouwd als verkrachting. De vrouw heeft het recht om nee te zeggen.
1. Mannen en vrouwen worden volgens Westerse normen als gelijken beschouwd. Niemand heeft het definitieve gezag binnen het huwelijk. Hieruit volgt, dat wanneer de echtlieden het oneens zijn en niemand wil toegeven, het eindresultaat een scheiding zal zijn.
2. Mannen worden gezien als het hoofd van het gezin en zij hebben dan ook het laatste woord. Dit is altijd de natuurlijke weg geweest in verreweg de meeste samenlevingen, oud en modern. Het is de man zijn verantwoordelijkheid om te zorgen voor voedsel, kleding en onderdak voor zijn vrouw en het is haar verantwoordelijkheid om hem te gehoorzamen, zolang zijn verzoeken zijn toegestaan volgens de Islamitische wet.
3. Vrouwen en mannen hebben verschillende capaciteiten wat seksuele gemeenschap betreft. Een vrouw kan gemeenschap hebben zonder hier enige behoefte aan te hebben. Bijvoorbeeld: prostituees kunnen met een groot aantal mannen geslachtsgemeenschap hebben, de een direct na de ander, voor geld. Dit terwijl een man misschien niet in staat is om sex te hebben als hij hier helemaal geen behoefte aan heeft. Daarom heeft de Profeet (sallallahu ‘alaihi wa salam) vrouwen opgedragen om naar hun mannen toe te komen wanneer ze worden geroepen, maar heeft hij mannen niet hetzelfde opgedragen.
Er is overgeleverd dat de Profeet Muhammad (sallallahu ‘alaihi wa salam) heeft gezegd (in vertaling):
“Wanneer een man zijn vrouw roept om zijn behoefte te bevredigen, dan moet zij naar hem toegaan zelfs als zij bezig is bij de oven.” [1]
En er is overgeleverd dat hij (sallallahu ‘alaihi wa salam) heeft gezegd (in vertaling):
“Als een vrouw haar man weigert in bed, en hij de nacht doorbrengt terwijl hij boos is op haar, dan zullen de engelen haar vervloeken tot in de ochtend.” [2]
Binnen de Islaam is een vrouw verplicht zichzelf te geven aan haar man en mag hij niet worden aangeklaagd voor verkrachting. Natuurlijk is het zo, dat als een vrouw lichamelijk ziek of uitgeput is, haar echtgenoot haar situatie in overweging zou moeten nemen en zichzelf niet aan haar zou moeten opdringen.
[Toevoeging tav de rechten van vrouwen: Er is niets binnen de Sharee'ah, wat aangeeft hoe vaak (in aantal) een stel gemeenschap moeten hebben, omdat dit varieert naar gelang de omstandigheden en persoonlijke voorkeuren. Zolang mensen verschillen in hun vermogen (om gemeenschap te hebben), is het niet mogelijk om een specifiek aantal (getal) voor te schrijven in zulke gevallen. Sexuele gemeenschap is tevens ook het recht van de vrouw en een plicht voor de man.
Ibn Qudaamah al-Hanbali (moge Allaah hem genadig zijn) heeft gezegd: "(Sexuele) Gemeenschap is een plicht voor de man - i.e., de echtgenoot zou gemeenschap moeten hebben met zijn vrouw - zolang hij geen excuus heeft. Dit is ook de mening van Maalik." (al-Mughni 7/30)
Imaam al-Bukhaari heeft overgeleverd van 'Abd-Allaah ibn 'Amr ibn al-'Aas, die zei: "De Boodschapper van Allaah (Allaah Zijn salaah en salaam zij met hem) heeft gezegd: 'O 'Abd-Allaah, heb ik niet gehoord dat jij de hele dag vast en de hele nacht in gebed staat?' Ik zei, 'Ja, O Boodschapper van Allaah.' Hij zei: 'Doe dat niet. Vast en verbreek jouw vasten, sta in het gebed en slaap. Want jouw lichaam heeft rechten op (i.e., ten aanzien van) jou, jouw ogen hebben rechten op jou, en jouw vrouw heeft rechten op jou.' " In het commentaar op deze hadeeth wordt gezegd: "De echtgenoot zou zich niet moeten uitputten in (de) aanbidding tot op de hoogte, dat hij te zwak wordt om haar rechten te vervullen, door (sexuele) gemeenschap met haar te hebben en door een inkomen te verdienen." (Fath al-Bari)
Shaykh al-Islaam ibn Taymiyyah heeft gezegd: "Het is verplicht voor de echtgenoot om gemeenschap te hebben met zijn vrouw, zo vaak als nodig is om in haar behoefte te voorzien, zolang dit hem niet fysiek uitput of hem afhoudt van het verdienen van een inkomen... Indien zij disputeren over deze zaak, dan zou de rechter meer moeten voorschrijven betreffende gemeenschap, zoals hij meer zou kunnen voorschrijven betreffende het uitgeven." (Al-Ikhtiyaaraat al-Fiqhiyyah min Fataawa Shaykh al-Islaam ibn Taymiyyah, p. 246)
Indien de echtgenoot weg is van zijn vrouw, omdat hij reist met een geldige reden of om andere legitieme redenen, dan dient de echtgenoot in dit geval te proberen, om niet te lang weg te blijven van zijn vrouw.]
[1] Verzameld door at-Tirmithee(zie Mishkat al-Masabih, vol. 1 p. 340) en authentiek verklaard in Saheeh Sunan at Tirmithee, vol. 1, p. 340, nr. 927.
[2] Sahih Muslim, vol. 2, p. 732, nr 3368.
