Den Duisteren Duikboot |
31 maart 2010 10:31 |
Open brief aan Stefaan Engels, alias de Marathon Man
Beste Stefaan,
Tot voor kort associeerde ik het begrip "Marathon Man" met de gruwelijke scènes uit de gelijknamige film, waarin Dustin Hoffman gemarteld wordt door een diabolische bekkenbeul. Vandaag associeer ik "Marathon Man" echter met een nog huiveringwekkender fenomeen. Ik associeer het nu met u.
U loopt elke dag een marathon. Als ik het allemaal goed op een rijtje heb, zijn er, oppervlakkig beschouwd, twee belangrijke redenen waarom u dat doet. Eerst en vooral wil u uw naam, liefst nog in zilveren letters, in het Guinness Book of World Records zien verschijnen. Dat schijnt inmiddels gelukt te zijn. Of het een verdienste is, laat ik in het midden. Het Guinness Book is in de loop der tijden een encyclopedie geworden van waanzinnigen, rariteiten en circusfreaks, maar ook zij zijn schepselen van onze soort: ook zij verdienen ons mededogen en een plekje in de zon. Mensen die vijftig rauwe eieren kunnen eten zonder te kotsen, mensen met twintig tenen, mensen die zich laten inkapselen in een ijsblok, mensen met het grootste aantal vermeldingen in het Guinness Book: je kunt het zo gek niet bedenken of het bestaat, en alles heeft nut - zo helpe mij God.
Ik heb ze altijd al een tikkeltje zielig gevonden: de dames en heren op zoek naar bevestiging, roem en eerbewijzen, lokale grootheden met universele ambities, wier enige wapen de "uitzonderlijke" prestatie is. Het is in hun zelfverzonnen discipline makkelijk scoren, omdat het aantal bezetenen dat zich aan een recordpoging waagt meestal eerder klein is; nog kleiner dan het percentage mensen in de zware psychiatrie.
Maar kom, dat is allemaal nog het minste van mijn zorgen. Als het d�*t maar was... Schouders ophalen en doorvaren.
Wat mij echter werkelijk angst aanjaagt is uw missionaire houding. "De mensen moeten weer uit hun luie zetel komen", vindt u, en u geeft zelf het stichtend voorbeeld, effent het lichtend pad, en u zult pas rusten als duizenden luie donders in beweging zijn gebracht. Het is duidelijk: wie te weinig beweegt, is schuldig over de gehele lijn, en nu u getoond hebt dat het anders kan, dient ook de verzwarende omstandigheid in rekening te worden gebracht dat het misdrijf "met voorbedachten rade" is gepleegd.
Toen ik, vanuit mijn luie zetel, uw exploten in het journaal zag, bekroop mij echter, hoe terneerdrukkend ik uw betoog ook ervoer, geen schuldgevoel. Ik beweeg nochtans niet gek veel. Af en toe een arm, om me te krabben, of een voet, om de kat weg te duwen. Ik zal, volgens de medische statistieken, niet bijster oud worden. En ik zal dat geheel aan mijzelf te wijten of te danken hebben. Ik neem er met andere woorden de volle verantwoordelijkheid voor op. Wat ik misschien meer (en vroeger) zal kosten aan de ziekenkas, zal ik minder kosten aan pensioenen.
Laat mij dus met rust met uw loopmaffia en met uw bewegingsmanie. Loop voor mijn part marathons tot u er letterlijk bij doodvalt. Vijzel uw ego op middels "uitzonderlijke prestaties", waar niemand verder om maalt. En sticht een kerk zonder stoelen, maar hou u alstublieft verre van bekeringsijver. Wees ook zo vriendelijk om "en passant" uw schulden af te betalen welke u door wanbeheer in uw vroegere activiteiten hebt opgestapeld alvorens u aan de mensheid te presenteren als missionaris van het goede leven.
Ik dank u, Ik,
Den Duisteren Duikboot
|