Vertrouwen in de Kerk
 

Het vertrouwen in de katholieke kerk gaat er niet op vooruit.

Ok, het is maar een steekproef op hln, maar het zegt toch iets.


Hebt u nog vertrouwen in de katholieke kerk?

ja, voor mij verandert niks 2812 (15%)
nee, niet meer 7265 (40%)
ben niet gelovig 7256 (40%)
heb andere religie 880 (5%)

Totaal: 18213

http://www.hln.be/hln/nl/957/Belgie/...-gestopt.dhtml

De sfeer is gud eh

Het zal er nog meer op achteruit gaan wanneer de beerput volledig wordt geledigd, vooral de Poolse beerput. Want op die put ligt nog altijd een dik betonnen deksel.

Niet onlogisch dat het vertrouwen van gelovige katholieken een deuk krijgt. De Kerk staat voor een taak om dat vertrouwen stelselmatig terug op te bouwen, maar dat is geen onmogelijke taak.

Het is vooral het probleem van de "linkse kerk". Zelfs Rik Torfs probeert zijn pedo-idool nog wat uit de brand geslepen maar het leed is toch geleden. Hun populaire, linkse, toffe, moderne bisschop bleek een smerige kindermisbruiker van eerste rang. De teleurstelling in het progressieve kamp moet enorm geweest zijn. Maar dat is hun eigen schuld natuurlijk: wie afvalt van het geloof zal vergaan.

We zouden de financiering van deze onwelriekende club toch dringend eens moeten herzien...

simpel, volledig droogleggen.

Laten we hopen dat zijn vervanger een conservatiever iemand is. Een nieuwe generatie conservatievere bisschoppen, onder leiding van Mgr. Léonard, zou de Belgische Kerk goed doen.

Oh ja, heerlijk conservatief.
"In touch" staan met de mensen en de maatschappij is uiteraard maar bijzaak. :roll:

Tot uitsterven gedoemd net als elk organisme dat zich niet aan de tands des tijds en een dynamische wereld kan aanpassen. RIH

Vangheluwe was een dynamische bisschop.

Vooral een bepaald stukje van zijn autonomie:lol:

Vangheluwe was dan precies een bisschop naar uw smaak, merk ik? Helemaal bij de tijd en zeer "in touch".

:lol:

Bedoelt u niet anatomie?

Hell en verdoemenis, wat een flaterrrrrr

Voor degenen die hun onverwerkte frustraties afgeven op een paar rotte appels in de kerk, kunnen misschien beter eens nadenken vooraleer ze iedereen, ook de zovele integere mensen, over de dezelfde kam scheren.
Misschien kunnen ze zich dan maar (gedwongen) onderwerpen aan de dhimmitude: een tweederangsstatuut voor niet-moslims...en religie is niet uit te roeien bewijst de geschiedenis...
Wie nu de katholieke kerk bestrijdt, zal er een monster voor in de plaats krijgen..


Volgens islamitische overleveringen overwonnen de troepen van Mohammed bij de oase van Khaybar een joodse stam en sloot Mohammed met de overwonnenen een verdrag dat bekend staat als de 'dhimma'. Hierin werden Joden gedwongen de helft van hun inkomen aan de moslims af te staan wilden zij hun land behouden.

Met de expansie van het islamitische rijk is het begrip dhimmi veralgemeniseerd en kreeg het de betekenis van de uitzonderlijke juridische positie van niet-moslims binnen een islamitische staat.

Pact van Omar
Het Pact van Omar (Shurut 'Umar) is een verdrag opgesteld door Omar II. (Ten onrechte neemt men vaak aan dat het werd opgesteld door de tweede kalief Omar ibn al-Chattab.) Dit pact is opgesteld met een aantal beperkende maatregelen voor de mensen van het Boek, waarschijnlijk de christenen in het kort daarvoor veroverde Syrië. In dit verdrag, dat de blauwdruk zou worden voor latere wetgeving op dit punt, hoefden de dhimmi's zich niet te bekeren tot de islam. Als voorwaarde moesten dhimmi's zich houden aan een aantal regels. Deze omvatten onder meer:

bestaande kerken, kloosters en dergelijke konden blijven, maar er mochten geen nieuwe gebouwd worden;
onderdak moest worden geboden aan moslims-reizigers en niet aan spionnen;
de Koran hoefde niet aan hun kinderen onderwezen te worden;
hun religie mocht niet in het openbaar worden beleden, zoals door middel van processies;
er mochten ook geen bekeerlingen gemaakt worden;
er moest respect betoond worden tegenover de islam en voor de moslims;
men mocht zich niet kleden of gedragen als moslims, zoals groene kleding dragen of een paard berijden.
Samaritanen werden verplicht zogenoemde shurut een rode keffiyeh dragen, joden een gele en christenen een blauwe. In het beginsel was dit onderscheid bedoeld om bijvoorbeeld de rustdag van de anderen te respecteren. Hoewel het zeker is dat deze shurut niet altijd strikt werd nageleefd, kon het evenwel in latere eeuwen tot anti-joodse of anti-christelijke racistische uitbarstingen komen. In feite demonstreert deze shurut de assimilatie aan elkaar in aanzienlijke mate. [1] Een goed voorbeeld is de Heilige Grafkerk die eerst gespaard werd door de moslims (in overeenstemming met de suggestie in Soera De Bedevaart 40 om kerken, synagoges en kloosters te sparen) maar vervolgens verwoest werd door Al-Hakim. Na de inname door de christenen van Jeruzalem en de wederopbouw van de kerk werd de stad veroverd door Saladin in 1187, maar na die tijd bleef de kerk gespaard en opengesteld voor christenen.Rechten en beperkingen

Rechten
Dhimmi's genoten een zekere mate van juridische bescherming en beperkte godsdienstvrijheid. [2] Natuurlijk gelden voor verschillende tijden en plaatsen afwijkende regelingen rondom dhimmi's.

Beperkingen
dhimmi's moeten zware belastingen betalen
Dhimmi's hebben beperkte burgerrechten. Zo kunnen doorgaans niet

tegen moslims getuigen;
in het leger dienen;
groene kleding dragen.
Ook werden zij gedwongen zich te onderwerpen aan tal van bepalingen, zoals:

betalen van een speciale hoofdelijke belasting (jizyah). Meestal[3] uitgezonderd van het betalen van deze belasting waren ouderen, vrouwen, invaliden en zieken, degenen die minder dan 1 jaar in het land verbleven en in grensstreken mannen die aan de zijde van de moslims meestreden;
wonen in aparte wijken;
hun huizen moeten lager zijn dan van moslims;
dragen van speciale kleding die zich onderscheidde van die van moslims;
niet paardrijden of wapens dragen;
nooit geweld tegen moslims gebruiken, ook niet ter verdediging;[bron?]
niet evangeliseren of bekeren;
geen openbare religieuze bijeenkomsten houden;
geen religieuze symbolen op voor moslims zichtbare wijze gebruiken;
geen kerken, kloosters en synagogen bouwen. Bestaande gebouwen mogen bij ernstige schade niet worden hersteld.
Hiernaast was er ook op andere wijze sprake van ongelijke behandeling tussen dhimmi's en moslims:

Erfrecht. De algemene regel in islamitische wetgeving gaat ervan uit dat dhimmi's en moslims niet van elkaar kunnen erven. Sommige juristen zijn echter van mening dat een moslim van een dhimmi kan erven, maar niet andersom. Binnen de shia kon het gebeuren dat, wanneer een dhimmi ook maar één moslim onder de erfgenamen heeft, de hele erfenis naar de moslim ging. Deze stelling vormde een frequente klacht van Perzische joden.[4]
Strafrecht. In de islamitische rechtsscholen, met uitzondering van de hanafitische, is de maximum straf voor de moord op een dhimmi het betalen van bloedgeld; doodstraf was niet mogelijk. In de malikitische en hanbalitische rechtsscholen werd de waarde van het leven van een dhimmi op de helft van het leven van een moslim gesteld.
In de shafi'itische school werden joden en christenen op 1/3 van een moslim getaxeerd en aanhangers van Zoroastra op 1/15. In de hanafitische school, die door de meeste soennieten wordt aangehangen, wordt wel aangenomen dat de moord op een dhimmi tot de doodstraf kan leiden.[5]
Godslastering door zowel moslims als dhimmi's wordt onder de sharia zwaar gestraft. De definitie van godslastering omvat de belediging van heilige teksten van moslims, het ontkennen van Mohammed als profeet en het maken van niet-respectvolle opmerkingen over de islam. Geleerden uit de rechtsscholen van Hanbali en Maliki en ook binnen de Sjia schreven de doodstraf voor godslastering voor. Juristen van de sjiitische school schreven soms geselen voor; de doodstraf was alleen voor hen die zich herhaaldelijk aan godslastering schuldig maakten.[6] Veel dhimmi's werden op de beschuldiging van belediging van de islam ter dood gebracht.[7][8]. Hoewel sommigen van hen vrijwillig de martelaarsdood kozen, verkeerden velen van hen in dronkenschap of waren zij het slachtoffer van persoonlijke veten of politieke meningsverschillen. De angst voor het beschuldigd worden van belediging van de islam was een van de grootste factoren bij het aannemen van een nederige houding tegenover moslims. [8]

Bron in Koran
De ongelijke behandeling van dhimmi's zou onder andere gebaseerd op het koranische voorschrift[bron?]

Bestrijdt diegenen onder de mensen van het Boek, die in God noch in de Dag des oordeels/laatste Dag geloven, noch voor onwettig houden wat God en Zijn boodschapper onwettig hebben verklaard, noch de ware godsdienst belijden, totdat zij de belasting met eigen hand betalen, terwijl zij onderdanig zijn (Soera Het Berouw 29).
Kafirs, ongelovigen hebben in een islamitisch bestel geen recht van bestaan.

Dus we accepteren best de incidentiële pedopriest om de Islam op afstand te houden ? :?

De Gud heeft al lang twee andere pseudos hier.

Ik meen te verstaan dat de zeegod zoiets wil.
Zeegod, wat heeft je zoveelste aanval op de islam met pedopriesters te maken?

Voor degenen die niet lezen wat er staat herhaal ik nog eens wat ik schreef te beginnen met het eruithalen van de rotte appels. Wie zo oploopt met het alternatoef kan bij wijze van proef eens in een islamitsich land gaan om er te proeven van de 'vrijheden'.


Voor degenen die hun onverwerkte frustraties afgeven op een paar rotte appels in de kerk, kunnen misschien beter eens nadenken vooraleer ze iedereen, ook de zovele integere mensen, over de dezelfde kam scheren.
Misschien kunnen ze zich dan maar (gedwongen) onderwerpen aan de dhimmitude: een tweederangsstatuut voor niet-moslims...en religie is niet uit te roeien bewijst de geschiedenis...
Wie nu de katholieke kerk bestrijdt, zal er een monster voor in de plaats krijgen..


Volgens islamitische overleveringen overwonnen de troepen van Mohammed bij de oase van Khaybar een joodse stam en sloot Mohammed met de overwonnenen een verdrag dat bekend staat als de 'dhimma'. Hierin werden Joden gedwongen de helft van hun inkomen aan de moslims af te staan wilden zij hun land behouden.

Met de expansie van het islamitische rijk is het begrip dhimmi veralgemeniseerd en kreeg het de betekenis van de uitzonderlijke juridische positie van niet-moslims binnen een islamitische staat.

Pact van Omar
Het Pact van Omar (Shurut 'Umar) is een verdrag opgesteld door Omar II. (Ten onrechte neemt men vaak aan dat het werd opgesteld door de tweede kalief Omar ibn al-Chattab.) Dit pact is opgesteld met een aantal beperkende maatregelen voor de mensen van het Boek, waarschijnlijk de christenen in het kort daarvoor veroverde Syrië. In dit verdrag, dat de blauwdruk zou worden voor latere wetgeving op dit punt, hoefden de dhimmi's zich niet te bekeren tot de islam. Als voorwaarde moesten dhimmi's zich houden aan een aantal regels. Deze omvatten onder meer:

bestaande kerken, kloosters en dergelijke konden blijven, maar er mochten geen nieuwe gebouwd worden;
onderdak moest worden geboden aan moslims-reizigers en niet aan spionnen;
de Koran hoefde niet aan hun kinderen onderwezen te worden;
hun religie mocht niet in het openbaar worden beleden, zoals door middel van processies;
er mochten ook geen bekeerlingen gemaakt worden;
er moest respect betoond worden tegenover de islam en voor de moslims;
men mocht zich niet kleden of gedragen als moslims, zoals groene kleding dragen of een paard berijden.
Samaritanen werden verplicht zogenoemde shurut een rode keffiyeh dragen, joden een gele en christenen een blauwe. In het beginsel was dit onderscheid bedoeld om bijvoorbeeld de rustdag van de anderen te respecteren. Hoewel het zeker is dat deze shurut niet altijd strikt werd nageleefd, kon het evenwel in latere eeuwen tot anti-joodse of anti-christelijke racistische uitbarstingen komen. In feite demonstreert deze shurut de assimilatie aan elkaar in aanzienlijke mate. [1] Een goed voorbeeld is de Heilige Grafkerk die eerst gespaard werd door de moslims (in overeenstemming met de suggestie in Soera De Bedevaart 40 om kerken, synagoges en kloosters te sparen) maar vervolgens verwoest werd door Al-Hakim. Na de inname door de christenen van Jeruzalem en de wederopbouw van de kerk werd de stad veroverd door Saladin in 1187, maar na die tijd bleef de kerk gespaard en opengesteld voor christenen.Rechten en beperkingen

Rechten
Dhimmi's genoten een zekere mate van juridische bescherming en beperkte godsdienstvrijheid. [2] Natuurlijk gelden voor verschillende tijden en plaatsen afwijkende regelingen rondom dhimmi's.

Beperkingen
dhimmi's moeten zware belastingen betalen
Dhimmi's hebben beperkte burgerrechten. Zo kunnen doorgaans niet

tegen moslims getuigen;
in het leger dienen;
groene kleding dragen.
Ook werden zij gedwongen zich te onderwerpen aan tal van bepalingen, zoals:

betalen van een speciale hoofdelijke belasting (jizyah). Meestal[3] uitgezonderd van het betalen van deze belasting waren ouderen, vrouwen, invaliden en zieken, degenen die minder dan 1 jaar in het land verbleven en in grensstreken mannen die aan de zijde van de moslims meestreden;
wonen in aparte wijken;
hun huizen moeten lager zijn dan van moslims;
dragen van speciale kleding die zich onderscheidde van die van moslims;
niet paardrijden of wapens dragen;
nooit geweld tegen moslims gebruiken, ook niet ter verdediging;[bron?]
niet evangeliseren of bekeren;
geen openbare religieuze bijeenkomsten houden;
geen religieuze symbolen op voor moslims zichtbare wijze gebruiken;
geen kerken, kloosters en synagogen bouwen. Bestaande gebouwen mogen bij ernstige schade niet worden hersteld.
Hiernaast was er ook op andere wijze sprake van ongelijke behandeling tussen dhimmi's en moslims:

Erfrecht. De algemene regel in islamitische wetgeving gaat ervan uit dat dhimmi's en moslims niet van elkaar kunnen erven. Sommige juristen zijn echter van mening dat een moslim van een dhimmi kan erven, maar niet andersom. Binnen de shia kon het gebeuren dat, wanneer een dhimmi ook maar één moslim onder de erfgenamen heeft, de hele erfenis naar de moslim ging. Deze stelling vormde een frequente klacht van Perzische joden.[4]
Strafrecht. In de islamitische rechtsscholen, met uitzondering van de hanafitische, is de maximum straf voor de moord op een dhimmi het betalen van bloedgeld; doodstraf was niet mogelijk. In de malikitische en hanbalitische rechtsscholen werd de waarde van het leven van een dhimmi op de helft van het leven van een moslim gesteld.
In de shafi'itische school werden joden en christenen op 1/3 van een moslim getaxeerd en aanhangers van Zoroastra op 1/15. In de hanafitische school, die door de meeste soennieten wordt aangehangen, wordt wel aangenomen dat de moord op een dhimmi tot de doodstraf kan leiden.[5]
Godslastering door zowel moslims als dhimmi's wordt onder de sharia zwaar gestraft. De definitie van godslastering omvat de belediging van heilige teksten van moslims, het ontkennen van Mohammed als profeet en het maken van niet-respectvolle opmerkingen over de islam. Geleerden uit de rechtsscholen van Hanbali en Maliki en ook binnen de Sjia schreven de doodstraf voor godslastering voor. Juristen van de sjiitische school schreven soms geselen voor; de doodstraf was alleen voor hen die zich herhaaldelijk aan godslastering schuldig maakten.[6] Veel dhimmi's werden op de beschuldiging van belediging van de islam ter dood gebracht.[7][8]. Hoewel sommigen van hen vrijwillig de martelaarsdood kozen, verkeerden velen van hen in dronkenschap of waren zij het slachtoffer van persoonlijke veten of politieke meningsverschillen. De angst voor het beschuldigd worden van belediging van de islam was een van de grootste factoren bij het aannemen van een nederige houding tegenover moslims. [8]

Bron in Koran
De ongelijke behandeling van dhimmi's zou onder andere gebaseerd op het koranische voorschrift[bron?]

Bestrijdt diegenen onder de mensen van het Boek, die in God noch in de Dag des oordeels/laatste Dag geloven, noch voor onwettig houden wat God en Zijn boodschapper onwettig hebben verklaard, noch de ware godsdienst belijden, totdat zij de belasting met eigen hand betalen, terwijl zij onderdanig zijn (Soera Het Berouw 29).
Kafirs, ongelovigen hebben in een islamitisch bestel geen recht van bestaan.