| vrijevlaming |
20 mei 2010 08:11 |
Pauli zit al met de slappe kak
van uit de morgen van vandaag
Citaat:
De inzet van 13 juni is groot en scherp: slagen we er in dit land in het oude overlegmodel weer vlot te krijgen, of komen we terecht in een scenario van confrontaties? Die inzet wordt openlijk beleden door twee belangrijke rivalen: N-VA-voorzitter Bart De Wever en ACV-voorzitter Luc Cortebeeck. De politicus en de middenveldman. De kerel die de media domineert, en de man die het maatschappelijke middenveld stuurt. Ook in dat opzicht wordt het een interessante strijd: waar ligt vandaag de macht?
Luc Cortebeeck liet de Vlaamse kiezers verstaan dat er op 13 juni op partijen gestemd moet worden die de boel samenhouden en voor onderhandelde oplossingen zijn. In Vlaanderen wil dat zeggen: CD&V, sp.a en Groen!, en met toegeknepen neus voegde de ACV-voorzitter daar zelfs Open Vld aan toe. Inhoudelijk heeft hij een punt. Zowel in het noorden en het zuiden beseffen de (meeste) klassieke partijen dat ze naar een grand dessein moeten, en liefst op een redelijke manier. Als de redelijken een regering kunnen vormen, als het moet zelfs een tripartite, zonder stoorzenders mee aan boord te moeten nemen, heeft dat project, hoe moeilijk ook, enige kans op slagen. Tenminste als sommigen bereid zijn om op een redelijkere termijn dan de voorbije jaren tot enig staatsmanschap te komen.
V-partijen
Bart De Wever zegt hetzelfde, maar omgekeerd. Hij droomt van de V-partijen die er samen in slagen Cortebeecks 'verantwoorde partijen' van de meerderheid te houden. Die V-partijen staan voor De Wever voor 'Vlaams', voor Cortebeeck en co dan weer voor 'verrotting': N-VA, VB en LDD.
Het is een tweedeling die intellectueel en politiek steek houdt. Al is het ook een dualiteit die in de kaart speelt van één partij, namelijk Bart De Wevers N-VA. Dat is onuitgegeven: een polarisatie met niet twee, maar slechts één begunstigde. En toch liggen in Vlaanderen de kaarten alleen voor N-VA gunstig.
Van de drie V-partijen is N-VA immers de enige die in een opgaande lijn zit. VB heeft zijn geschiedenis, zijn organisatie, zijn kader, zijn traditie, zijn basis en zijn kiezers, maar op dit moment niets meer. LDD heeft geschiedenis noch traditie, amper kader en organisatie, en hopelijk nog eventjes Jean-Marie Dedecker himself. Maar die begint openlijker en opvallender verschijnselen van uitputting te vertonen, wat overigens geheel menselijk is. De vraag is niet of hij het nog volhoudt als de allestorser voor LDD, maar hoelang hij dat nog zal kunnen. Besluit: in een polarisatie rijft aan de V-kant vooral de N-VA de nieuwe stemmen binnen. De twee andere kornuiten mogen al tevreden zijn als ze de meubels redden.
Bovendien is er ACV-voorzitter Luc Cortebeeck, die het in zijn hoofd haalde negatief kiesadvies te verspreiden: 'Gij zult niet kiezen voor'. In de jaren stillekes werkte dat al averechts, toen de nochtans invloedrijke bisschop De Smedt in het ultrakatholieke West-Vlaanderen opriep om niet voor de Volksunie te stemmen. In het ontzuilde Vlaanderen van vandaag is zo'n ACV-oekaze levende reclame voor Bart De Wever. Dat geeft De Wever weer een kans - een goede zelfs - om te roepen dat dit het zoveelste bewijs is dat 'het establishment' tegen N-VA is. Dat hij de Robin Hood van Vlaanderen blijft (gelukkig niet gehuld in donkergroen maillot). Dat is natuurlijk niet zo. Heel Voka kruist bijvoorbeeld de vingers voor hem, al wil men dat niet openlijk gezegd hebben. Maar de perceptie is anders.
Natuurlijk vat Cortebeeck de werkelijkheid. N-VA �*s uit op sabotage van het Belgische systeem. Siegfried Bracke zal dat misschien tegenspreken, maar dat is nu eenmaal zijn functie: N-VA voorstellen als redelijk, als 'onderhandelbaar'. Maar men moet zich slechts Geert Bourgeois voor ogen houden, die El Greco-achtige figuur van de N-VA, of de hertog van Alva van de Vlaamse beweging: precies, humorloos, hard, en altijd bereid tot het oprichten van een brandstapel voor een partijgenoot die niet recht is in de leer. En toch staat Bourgeois niet wezenlijk voor een andere boodschap dan De Wever. De Wever is handiger en oogt 'ronder' - bedoeld wordt: minder hoekig - maar dat is een verschil na de komma. De eerste N-VA'er die uitdrukkelijk zegt wat hij wil toegeven, of zelfs aangeeft dat hij iéts wil toegeven, moet nog gevonden worden. Dat is trouwens hun goed recht.
Alleen zou de kiezer normaal gezien de keuze hebben tussen twee duidelijk te onderscheiden alternatieven. Bij de niet-V-partijen is er niet één die er bovenuit steekt: niemand werpt zich op als de challenger van N-VA. Dat is natuurlijk goed voor sp.a, Open Vld en zelfs Groen!, want zij hebben meer kans op het verzamelen van kruimels. Maar het ziet ernaar uit dat het op 13 juni op Belgisch niveau onmogelijk is om te doen wat Patrick Janssens in 2006 in Antwerpen deed: de 'redelijke stemmen' aan één partij binden en op die manier extra politieke relevantie geven. Filip Dewinter haalde toen uitzonderlijk veel stemmen, maar werd politiek verslagen. Als De Wever uitzonderlijk veel stemmen haalt, is er voorlopig niemand om hem te verslaan. Dan kan hij in het beste geval door een coalitie van kleineren onderuit gehaald worden, na de verkiezingen.
En dat komt in essentie door de merkwaardige strategie van CD&V. Eigenlijk zou CD&V, als vleesgeworden beleidspartij, het boegbeeld moeten zijn van de 'redelijken'. Het is de partij die al haar kopstukken een voor een opofferde. Yves Leterme, Jean-Luc Dehaene, Herman Van Rompuy, Kris Peeters: alle zwaargewichten namen sinds de vorige verkiezing 'staatsverantwoordelijkheid' op. Zelfs good old Wilfried Martens werd gesommeerd om in de donkerste uren het land te redden, wat leidde tot een historische autorit tussen Disneyland Parijs en het kasteel van Laken, met zijn eeuwige liefde Miet Smet naast hem en zijn jongste kinderen achterin de auto. Surrealisme van a tot z. Maar dat even ontwapenende als aantrekkelijke beeld kan en wil CD&V in deze campagne niet meer gebruiken. Omdat CD&V niet kiest. Omdat het alles wil en niets riskeert. De Vlaamse ministers houden vast aan de fictie van een eigen Vlaams niveau en verroeren geen vin in deze campagne. Zeer principieel en comfortabel voor Peeters, Vandeurzen, Crevits en Schauvliege, maar bepaald geen steun in de rug voor hun partij, In de week voor 13 juni zal minister-president Kris Peeters een meerdaagse trip ondernemen naar Turkije. Dat zou zeer goed zijn voor Vlaanderen. Voor CD&V zal hij er geen halve stem mee veiligstellen, maar dat is blijkbaar zijn zorg niet.
Schuinsmarcheerders
En terwijl men de kiezer probeert te imponeren met 'zie eens hoe principieel-Vlaams onze ministers zijn', doet CD&V in Brussel-Halle-Vilvoorde net het omgekeerde. Daar zijn de burgemeesters nog veel meer principieel-Vlaams en doen ze alles om gouverneur Lodewijk De Witte (sp.a) en minister van Binnenlandse Zaken Annemie Turtelboom (Open Vld) het leven zuur te maken: ze boycotten de verkiezingen. Tegelijk hopen ze in diezelfde verkiezingen verkozen te raken. Bij zo'n normvervaging valt de zedeloosheid van sommige priesters en bisschoppen nog mee. De CD&V neemt het hele land bij zijn pietje.
De zwaarste schuinsmarcheerder is de onvermijdelijke Doomst Michel. Niet om zijn gewicht, maar om wat hij voorstelt: het verzet tegen de onwettelijke verkiezingen. Dat is precies wat De Wever groot maakt: de boodschap dat dit land rot is. Doomst Michel vertelt hetzelfde. Om eraan toe te voegen: maar stem niet op de partij van De Wever, maar op die van mij. Doomst Michel wil teren op een lijn die zelfs Leterme al verlaten heeft.
Doomst Michel trekt zijn olijkste gezicht als hij probeert recht te praten waarom hij van twee walletjes eet: boycotten, en toch hopen dat voldoende mensen die niet aan de boycot meedoen voor hem stemmen. En dat met frasen waarin alleen mensen als Doomst Michel een oneliner zien: "De kiezer moet begrijpen dat we nu een signaal moeten geven van op het terrein, maar dat in het parlement mensen zullen moeten zetelen die het terrein kennen." Waarbij hij een gezicht trekt dat bedoeld is om tegelijk zijn vrouw en die van zijn kiezers te verleiden. Zijn geglim verraadt dat de mogelijkheid van de sympathie van beiden hem nu al in gevorderde staat van opwinding brengt.
Besluit: het is afwachten of N-VA haar potentie waarmaakt. Het is uitkijken of De Wever in 2010 slaagt waarin Verhofstadt in 1994 mislukte. Bij de Europese verkiezingen zette ook Verhofstadt de toon van het maatschappelijke discours, werkte ook hij zich op tot de te kloppen man. Maar toch werd hij geklopt. Door zijn eigen overmoed. En door partijen die voluit tegen hem ingingen. Het is niet zeker of De Wever al aan zo'n hybris lijdt. En het staat intussen vast dat de partij die het grote politieke alternatief zou moeten bieden, dat om allerlei redenen niet doet. Men zet geen Jean-Luc Dehaene in de etalage, geen Jo Vandeurzen. Herman Van Rompuy is weg en Kris Peeters vlucht weg. En om de twee dagen komt Doomst Michel in beeld. Om zich zelf interessant en zijn partij kapot te maken. Het zij zo.
|
Mooi zo jongen, goed gezien. Bij de cd&v houden ze zich inderdaad zéér kalm. Omdat ze natuurlijk maar al te goed weten dat ze helemaal geen argumenten in de hand hebben om ook maar één kiezer op normale manier te overtuigen. |
