Is een leven dat het waard is geleefd te worden een onvoorstelbare luxe?
 

We moeten allemaal

• flexibel
• stressbestendig
• productief

zijn beweren sommigen (ja, wie beweert dat eigenlijk[?]). Wie zijn de mensen die dit beweren? Waarom beweren ze dit? En wat met de mensen die dat allemaal niet zijn, de échte mensen?

Vanuit een ander standpunt bekeken:

Is een leven dat het waard is geleefd te worden een onvoorstelbare luxe?

Laat ik daar iets tegenover stellen: Is het mogelijk objectief de waarde van een leven vast te stellen? Ik denk dat uiteindelijk het enkel de persoon zelf is die kan vast stellen of zijn leven waarde heeft.

Ja, niets doen is een onvoorstelbare luxe.

Kunt u dat definiëren, "niets doen"?
Is "niets doen" niet iets dat door de kapitalistische elite gedefiniëerd wordt en niet door de rest?
Een begrip uit de gramsciaanse school dus. De kapitalistische elite die de norm definiëert.

Als het ieder van ons zelf is die dat invult, in dat geval, moeten wij onderzoeken op welke manier de maatschappij te organiseren, zodat ieder op zijn manier de waarde van het leven kan ontdekken. Psychologisch is deze vraagstelling uiterst belangrijk.

Inderdaad, dat is voor elke persoon en in elke situatie anders... hangt af van de omstandigheden van waar je bent, met wie je bent, hoe je zelf bent.

Voor ondernemers en zelfstandigen is niets doen een soort hoofdzonde tegen het gebod 'hebzucht' meer & harder werken = meer geld

Ik heb 17 jaar gewerkt en deed 23 jaar niets, als drop-out en maatschappijkriticus heb ik mij die 17 jaar erg berouwd.

En erger: de clou is dat je dat eigenlijk pas kan beoordelen op het einde van je leven. Als het dan niet de moeite waard is geweest, sta je daar dan mooi.
In feite fundamenteel oneerlijk. Ik eis alvast mijn geld terug.

Kindjes maken dat is toch niet helemaal waardeloos? Of wél soms?

Het vermogen om kritisch in de maatschappij te staan wordt hedentendage zwaar op de proef gesteld.

Dat is spijtig, en niet alleen spijtig. De waarlijke verbondenheid met de dingen om ons heen verdwijnt.

De vraag "wie ben ik?" wordt voor grote groepen mensen steeds moeilijker te beantwoorden.

Mensen geven zich over aan de leider die opwinding belooft.

Het leven op zich is het zeker waard geleefd te worden. Is het leven in deze maatschappij nog iets waard, ziet de maatschappij dit leven als iets belangrijks, ik vrees ervoor.

Wat bedoel je nu juist? Vind jij luxe niet belangrijk en wil je dat opgeven? Das toch geen probleem. Geef gerust al je luxe weg. Das op 1,2,3 gedaan.

Of vind je dat andere hun luxe niet belangrijk mogen vinden? Heb je soms liever dat zij hun luxe opgeven? Heb je misschien het liefst dat zij hun luxe aan jou geven zodat zij arm zijn en jij luxueus?

Want dat is meestal de bedoeling die klaagt over overmatige rijkdom en luxe. Mensen ervan overtuigen dat luxe onbelangrijk is zodat je het makkelijker kan afnemen. Dat sust je geweten. Je wil mensen eigenlijk beroven, maar je overtuigd jezelf dat je hen ermee helpt.

Wat ik bedoel, ten gronde, is dat de mens aan geen enkel doel buiten de eigen ontplooiing mag ondergeschikt gemaakt worden. Dat is psychologisch heel belangrijk.

Deze stelling wordt bijgetreden door:

• Kant
• Hegel
• de filosofen van de Franse Revolutie
• Feuerbach
• Marx
• Stirner
• Nietzsche

De mens mag in geen enkel geval een tandrad worden in een oncontroleerbare machine die hem haar tempo oplegt en die de individuele persoon volstrekt onbeduidend maakt.

Is dat niet het geval?
Is de huidige maatschappij geen oncontroleerbare machine die ons haar tempo oplegt? Welke is het tempo van de mens, de echte mens, dat daar tegenover staat? De echte mens, zijnde een lichaam dat deel uitmaakt van de natuur en tegen zijn zin in het karkas van de oncontroleerbare machine geduwd worden door enkelingen die de controle over die machine wensen te monopoliseren?

Helemaal mee eens, mischien moet je mijn bijdrage eens bekijken in
'de school is een gevangenis'

we leren van kind af aan in het 'systeem' te passen. En een van de redenen hiervoor is dat men dan later makkelijk mee kan doen.
Tsja, het hele schoolsysteem is opgezet door industrialisten, zodat men makkelijke werknemertjes kon maken!Maar school staat haaks op hoe kinderen echt leren. Zie ook het genoemde werk van John Taylor Gatto. Ik heb net documentaires over hem zitten kijken. Wat heb ik een respect voor die man zeg!

En wie niet mee wil of kan valt buiten dat systeem en wordt afgeschilderd als een zonderling, een idioot, een paria.

ja weet ik en mee eens, maar wat wil je er mee zeggen?

Simpelweg. Het probleem van deze vraag is dat je het antwoord niet zelf kan bepalen en dat je in de definiëring van je zelf afhankelijk bent van het oordeel van anderen. Je ziet je zelf pas in de ogen van de anderen die naar jou kijken.

Dat is de tragiek van eenieder die zich afzet tegen het maatschappelijk denken. Via propaganda worden een aantal ideeën, zoals bijvoorbeeld het idee dat de waarde van een mens gemeten kan worden aan zijn deelname in het productieproces, een deel van het collectief geheugen. De bovenlaag in de maatschappij, zij die controle kunnen uitoefenen en de middelen daartoe in handen hebben, hebben er alle belang bij om de publieke opinie in bepaalde richtingen te beïnvloeden en dus dat collectief geheugen/bewustzijn vorm te geven. Aangezien we niet in een totalitaire staat leven, is dat de enige manier 'to manufacture consent' (zie Chomsky) en politici en andere belanghebbenden zijn dus met weinig anders bezig. Het gevolg is dat mensen dus sterk die ideeën beginnen geloven en die ideeën worden de maatstaf om anderen ernaar te beoordelen.

Wil je dus erkenning van anderen en een waardevol zelfbeeld, dan ben je verplicht om je aan te passen aan een de maatschappij via een proces van socialisatie dat reeds begint in de kleuterschool. Leg je gans het traject succesvol af dan zal je daarvoor beloond worden, niet alleen met een 'waardevol' zelfbeeld, maar ook met tal van materiële voordelen.

Op die manier wordt de gewone man de belangrijkste verdediger van het kapitalisme via het inbouwen van sociale controlemechanismen die de belangen van de maatschappelijke elite behartigen die zijn anders nooit zouden kunnen opleggen. Diegenen die zich afzetten tegen het systeem om wat voor redenen ook (velen vallen uit de boot omdat het systeem werkt volgens selectie op basis van competitiviteit) moeten dus niet alleen de materiële voordelen missen (wat nog het minste is) maar veel belangrijker nog zitten zij met een negatief zelfbeeld waardoor hun leven een nachtmerrie wordt.

Niets meer dan wat het zegt, een simpele bevestiging waarde confrater