Politics.be - Bruno Stevenheydens : Vlaams Belang: nu (intern) durven veranderen?

Vlaams Belang: nu (intern) durven veranderen? Op de avond van de Nederlandse parlementsverkiezingen vorige week nam Jan Peter Balkenende onmiddellijk het forse verlies van zijn partij CDA op zich en kondigde aan zowel als partijleider ontslag te nemen als geen zitting te nemen in de 2de Kamer. Zo doen ze dat in Nederland, onmiddellijk grootmoedig de verantwoordelijkheid op zich nemen. Nochtans zat Balkenende nog maar 12 jaar in de nationale politiek. Maar in Nederland zijn op een periode van nauwelijks 8 jaar zowat alle oudgedienden vervangen door een nieuwe generatie van politici.

Reeds bij het vertrek van Wouter Bos (PvdA) en Camiel Eurlings (CDA) enkele maanden geleden zocht men in De Standaard naar een verklaring waarom politici in Nederland minder vasthouden aan hun postjes. Nederlanders hebben een natuurlijke ondernemingsdrang, zijn een volk van zeevaarders. Vlamingen zijn eerder een volk afkomstig van boeren, meer behoudsgezind en wat politiek betreft klevend aan de macht of hun mandaat.

Ook bij deze verkiezingen valt dit op. Zelfs in het Vlaams Belang wordt verlies ingepakt in een wollige uitleg die het eigen falen moet toedekken. De cijfers van de 4 opeenvolgende nationale verkiezingen tonen nochtans een halvering van het stemmenaantal aan (2004 (Vl): 24,15% - 2007 (K): 19,1% - 2009 (Vl): 15,28% - 2010 (K): 12,3%). Op 6 jaar tijd, in 4 verkiezingen, met ongeveer dezelfde nationale boegbeelden van 24,15% naar 12,3%. In plaats van dit verlies volledig toe te geven, horen we de verklaringen van Filip Dewinter: “Ons huis staat nog overeind” (terwijl het half is ingestort!). Gerolf Annemans verklaart voldoende meubelen over te houden om verder te werken.
Van enig persoonlijk verantwoordelijkheidsgevoel is geen sprake in de verklaringen van de kopstukken van het Vlaams Belang. Het enige wat je hoort zijn dezelfde soort verklaringen die je bij de verliezende traditionele partijen ook hoort. Niemand neemt er ook maar de verantwoordelijkheid op zich.

Waarschijnlijk moeten zulke verklaringen een interne reorganisatie al onmiddellijk in de kiem smoren. De kopstukken blijven immers overeind en bepalen de volgende weken wie er nog wel of niet kan rekenen op een bijkomend mandaat of statuut in de afgeslankte ploeg. Nochtans is het moment aangebroken voor enkele kopstukken om een stevige stap opzij te zetten en de geloofwaardigheid van de partij opnieuw een toekomst te geven. De voorbije drie jaar heb ik als Kamerlid heel wat bekwame collega’s in de Kamer en de andere parlementen aan het werk gezien die al lang de kans hadden moeten krijgen om zowel Dewinter als Annemans als fractievoorzitter op te volgen of bij verkiezingen het voortouw te nemen. Of beschouwen beide heren dit als een verworven verdienste tot pensioengerechtigde leeftijd?

De campagnemiddelen werden de voorbije verkiezingsperiode via advertenties en folders nog meer dan vroeger toegespitst op de lijsttrekker (en 1ste vrouw) van de senaatslijst. Nochtans heeft Dewinter het voorbije jaar bewezen dat de koerswijziging (na de drempelverlangende campagnes van 2004 en 2006) die hij de partij instuurt nefast is als de partij nog wil meetellen. Met verschillende onnodige provocaties van het afgelopen jaar heeft hij vooral zijn positie willen versterken in een partij die juist door zijn onnodige provocaties aan belang inboet. Ik zag in ieder geval geen enkele meerwaarde in het willen scoren via de Mohammed-uitspraken, de azijnpisserij bij het onderuit halen van minister Crevits na haar foto’s in Nina (terwijl er bij eenzelfde soort foto’s van minister-president Peeters geen woord van kritiek was), het hoofddoekincident op de publieke tribune, … Kansen om inhoudelijk sterk te scoren werden meer dan eens onbenut gelaten en overleg en de verdere uitbouw van een goed programma werden ondergeschikt gemaakt aan de polarisatie-, en provocatiestrategie van enkelingen.

Een verliezende partij is uiteraard niet gebaat bij nog meer interne ruzies. Een nieuwe koers (uiteraard op basis van het Vlaams-nationale gedachtegoed!) is enkel mogelijk als een aantal kopstukken zelf bereid zijn om een stevige stap opzij te zetten.

Ik ben ondertussen een buitenstaander geworden en heb voor het eerst op Vlaams-nationale kandidaten van een andere lijst (N-VA) gestemd. Waarschijnlijk zal men het verlies van het Vlaams Belang nog eerder in mijn (en anderen hun) schoenen schuiven dan de hand in eigen boezem te steken. En ja inderdaad, mijn beslissing om op te stappen heeft zijn gevolgen gehad in het kanton Beveren. De grootste Oost-Vlaamse achteruitgang voor het VB -10,77% (van 27,34 naar 16,57%) en de beste Oost-Vlaamse N-VA uitslag (36,51%).

Een partij blijft ten allen tijden een middel, geen doel op zich. Dat doel is voor mij nog steeds een onafhankelijk Vlaanderen! Een leefbaar Vlaanderen goed om in te leven! Als mijn stem daar gisteren toe heeft bijgedragen dan is ze zinvol geweest.

Bruno Stevenheydens

www.brunostevenheydens.org

Bron: politics.be