Citaat:
Oorspronkelijk geplaatst door Tony Van de Calseyde
Waar maakt u zich toch zorgen in? Groen! heeft zich in recente het verleden altijd al braaf laten meedrijven met de Vlaams-nationalistische stroom.
|
Vanuit een cryptounitaristisch standpunt gezien is Groen! inderdaad een verraderspartij van Vlaams-nationalisten. In de praktijk heeft Groen! zich echter nooit gepositioneerd op de communautaire thema's.
Johan Caenen heeft gelijk gehad: ik wist inderdaad hoe Groen! zich situeerde, maar was even in verwarring gebracht door de uitspraak van Vera Dua vlak na de verkiezingsnederlaag. Blijkbaar trekken sommigen geen lessen uit het verleden...
Maar goed, we gaan eens eventjes de heren van B Plus te kakken zetten. Nieuwe Encyclopedie van de Vlaamse Beweging bij Agalev:
Citaat:
Oorspronkelijk geplaatst door NEVB
De Vlaamse en Belgische politiek is gestructureerd rond een aantal breuklijnen, diepgaande maatschappelijke tegenstellingen die politiek
uitgekristalliseerd zijn en waarrond zich politieke groepsvorming heeft voorgedaan. De drie belangrijkste breuklijnen die de Belgische en Vlaamse
politiek sinds het ontstaan van de Belgische staat animeren, zijn: de sociaal-economische, de levensbeschouwelijke en de communautaire. AGALEV
profileert zich nauwelijks op die laatste breuklijn. De groene partij neemt immers in de eerste plaats positie in op, en ontstond uit, de nieuwe
politieke breuklijn tussen de zogenaamde materialisten en postmaterialisten. Typisch voor deze breuklijn zijn onder meer de milieuthematiek, de
derdewereldproblematiek en de vredesthematiek.
|
Citaat:
Oorspronkelijk geplaatst door NEVB
Dat AGALEV zich politiek niet sterk profileert rond de communautaire problematiek, blijkt onder meer uit haar teksten en pamfletten. In de
beginselverklaring van AGALEV wordt met geen woord gerept over de Vlaamse problematiek; de woorden Vlaams of Vlaanderen komen er zelfs
niet in voor. In het interne ledenblad Bladgroen was het, ondanks de inspanningen van Ludo Dierickx terzake, tot voor kort tevergeefs zoeken naar
teksten, artikels en meningen over de communautaire problematiek. In de Stuurgroep en het Uitvoerend Komité, de hoogste partijorganen, werd
nauwelijks over de Vlaamse kwestie gepraat. In AGALEV bestaat zowat over alles een werkgroep, behalve over de Vlaamse problematiek. Ook
in de partijprogramma's van voor 1991 werd er nauwelijks aandacht aan besteed. Op AGALEV-congressen was de staatshervorming allesbehalve
een omstreden onderwerp. In de meeste communautaire disputen hielden de groene parlementsleden zich afzijdig, hoewel Mieke Vogels in de
Kamer en Dierickx en Magda Aelvoet in de Senaat zich in 1988 zeker niet onbetuigd lieten in het debat over de staatshervorming. In haar
verkiezingscampagne voor de parlementsverkiezingen van 24 november 1991 onthield AGALEV zich, in tegenstelling tot alle andere partijen, van
elke stellingname over het op dat moment erg actuele communautaire dossier. Bovendien zetten de AGALEV-lijsttrekkers de communautaire
problematiek steevast onderaan in hun politieke prioriteitenlijst.
|
Dat is dus duidelijk: AGALEV neemt gewoon geen stelling in rond de communautaire breuklijn. En als er intern gesproken wordt daarover, kiest men voor het neobelgicisme van Ludo Dierickx, maar dat is zodanig geen partijstandpunt. Dierickx kreeg zelfs tegenwind van binnen Agalev, werd een "eenzame internationalist" genoemd in het partijblad en opzij geschoven (waarop de man de SP vervoegde).
Dit passief zijn is echter onmiskenbaar in het voordeel van de belgicisten, aangezien deze een conservatief punt zo in stand houden, met name de Belgische staat. Die houding kun je vergelijken met de houding van Franco tov Hitler over de Tweede Wereldoorlog: officieel neutraal, maar de objectieve bondgenoot van...
Citaat:
Nooit heeft de partij de moed gehad om "in blok" een vuist te maken tegen nationalisme. Hopelijk wordt dit in de toekomst anders.
|
Ik hoop voor u dat dat niet het geval is, want Belgisch nationalisme valt daar dan ook onder. Uw commentaar valt mooi te situeren in de schets die de NEVB heeft gemaakt: het passief zijn in communautaire zaken. Nu is dat inderdaad nog in het voordeel van België, na de onafhankelijkheid zal dat in het voordeel zijn van Vlaanderen. Dat is nu eigen aan dat passivisme...
Citaat:
Trouwens, de idee dat een Belgische gezindheid gelijk zou zijn aan conservatisme en een Vlaamse ingesteldheid van progressiviteit zou getuigen, is larie.
|
Neen, dat is feit. België bestaat, een Vlaamse onafhankelijke staat niet. Kiezen voor België is dus het conserveren van een bestaande toestand, conservatief dus. Vlaanderen situeert zich in de toekomst, om daar te raken, zal men dus moeten verder gaan, niet stilstaan (conservatief), en kiezen voor Vlaanderen is dus progressief.
Of hoe ziet u dat?
