Kentering in de houding van de Franstalige politici?
 

Wie ondanks alle aanwijzingen voor het tegendeel, toch autistisch blijft herhalen dat De Wever en zijn generatie helemaal niets bereikt hebben voor Vlaanderen, moet dezer dagen zo ver mogelijk wegblijven van de Franstalige politici en media. Zoniet loopt hij/zij het risico dat zijn geestelijk landschap op enkele minuten aan gruizelementen geslagen worden.

Sinds vrijdag 3 september 2010 is binnen de Franstalige politieke wereld een merkwaardige ommekeer aan de gang. Het is nog niet helemaal duidelijk welke richting die precies uitgaat, maar dat een grotere bescheidenheid en een meer realistische houding tegenover Vlaanderen er deel van uitmaken, staat imho vast.

We hadden Didier Reynders en Louis Michel die zegden dat met hen een veel grotere staatshervorming mogelijk is: wit blad + GW 35, dwz starten van een confederatie.

We hebben de mogelijke royering van het FDF uit de MR.

We hadden De Motte die zijn separatistische dreigementen niet snel genoeg kon inslikken, en daarbij diep voorover boog naar Vlaanderen.

Ook Laurette Onkelinx en Philippe Moureaux slagen sinds een week een totaal andere toon aan. Van hun gebruikelijke arrogantie en superioriteit blijft nog maar zeer weinig over.

We hadden ook Picqué die bijzonder rustig en bijna Vlaamsvriendelijk reageerde op het afspringen van de preformatie.

En nu is er Happart, ooit het prototype van de hatelijke franco-extremist, die pleit tegen separatisme, erkent dat Voeren nooit naar Luik zal gaan en dat de anschluss-campagne in de Vlaamse Rand geen zin heeft.

Ik citeer uit een artikel in DM van deze morgen:

"We moeten geen fobie hebben voor Olivier Maingain. Het is normaal dat hij voor zijn kiespubliek vraagt wat hij nooit zal bekomen. Het is zoals de reannexatie van Voeren bij de provincie Luik. Ik weet zeer goed dat dat nooit zal gebeuren".

Ontkenning en kop in de grond blijven dus voor belgicisten nog een tijdje nodig als overgangsattitude. Een te snelle confrontatie met de realiteit zou blijvende psychische kwetsuren kunnen veroorzaken.

Voor de mensen die wel mee zijn met hun tijd, is de vraag: merkt u een fundamentele verandering in de houding van de Franstalige politici (Walen en/of Brusselaars), en zo ja gelooft u dat deze ommekeer verworven is?

En nog belangrijker: kunnen we met deze - weliswaar nog schuchtere - nieuwe attitude van de Franstalige politici iets aan? Om onze doelstellingen aan te passen is het nog te vroeg, maar moeten we in elk geval niet onze houding aanpassen aan dit nieuw gegeven en er een assertief antwoord op geven?

Didier gaat voort met zijn charme-offensief. Deze morgen op radio 1. Die man spreekt verdorie toch goed Nederlands. Wat een verademing tegenover Elio.

In het politiek klimaat is inderdaad een merkwaardige evolutie aan de gang. Zeer interessant is een studie die vandaag in De Tijd verschijnt omtrent een eventuele optie B. Daaruit blijkt klaar en duidelijk dat Vlaanderen wel degelijk op eigen poten zou kunnen staan, óók zonder Brussel. Het aandeel van Brussel in het Belgisch BNP is voor een flink stuk louter "nominaal". De feitelijke welvaartscreatie gebeurt voor het grootste deel in Vlaanderen. Bij een afscheuring van "la capitale" zou haar economie als een pudding in elkaar zakken. Het enige dat voor Vlaanderen gedurende een aantal jaren lastig zou zijn is haar deel in de Belgische staatsschuld. Want, welke verdelingscriteria men ook moge toepassen, steeds zullen wij de grootste brok van die schuld voor ons moeten nemen. Maar die staatsschuld hebben wij feitelijk ook nu reeds op onze nek, zij het dan via het Belgisch niveau. Ook indien la Belgique niet zou ontbonden worden krijgen we de komende jaren een moordende bezuiniging van 25 miljard Euro op onze boterham. Het is dus niet zo dat we dan "veiliger" zouden zitten.

De mentaliteitswijziging van de Franstaligen is opmerkelijk. De verklaringen die door de verschillende kopstukken van de Franstalige politici zijn gedaan in de media, zijn zelfs in Noord-Nederland niet onopgemerkt gebleven.

De Franstalige politici hebben een keerpunt bereikt en dat was niet mogelijk geweest als de ontwikkelingen in België hen niet gebracht hadden waar zij nu zijn. Anders gezegd: als de Vlamingen niet consequent hadden volgehouden in hun rechtvaardige politiek en als N-VA niet zo groot was geworden bij de verkiezingen in juni, dan waren de Franstalige politici niet gedwongen geweest hun traditionele rol op te geven. Dit doen zij nu dus wel en zij komen tot het nuchtere besef dat zij pragmatische politiek moeten bedrijven en toegevingen zullen moeten doen.

De Franstalige politici moeten aangemoedigd worden om deze nieuwe rol helemaal waar te maken. Het zal hen motiveren om een nieuwe détante in de Zuidelijke Nederlanden te doen ontstaan. Ik durf het aan te beweren dat België het psychologische point of no return gepasseerd is en dat de ontwikkelingen alleen maar sneller zullen gaan.

Ik twijfel nogal aan die "nieuwe stijl": het lijkt me meer een Trojaans paard. Philippe van den Abeele ziet het zo:

Nieuw?

"Oui, que cette indépendance soit notre refuge: si le pays flamand ne veut pas avoir confiance en nous, qu'on nous laisse au moins, chez nous, vivre notre vie �* nous et faire nos affaires comme nous l'entendons" (je zou bijna De Wever horen spreken ;-))

[vertaling: ja, laten we de onafhankelijkheid onze toevluchtsoord zijn : indien het Vlaams land ons niet meer wilt vertrouwen, dat men on tenminste laat leven zodat wij dat willen, en handelen zoals wij dat willen"]

Jules Destrée - 1912

Dus neen, geen nieuwe houding. Gewoon de oude regionalistische visie die terug naar boven drijft, niet toevalling binnen de PS.
(het is trouwens merkwaardig te zien hoe Destrée precies van mening is dat Wallonië eigenlijk vanuit Vlaanderen wordt bestuurd...)

Scherpe waarneming van Philippe van den Abeele. Het wordt hoog tijd om de taalgrens te laten uitharden tot een staatsgrens, dan zijn deze macchiavellistische gedachtespinsels van Di Rupo gesneefd.

Reynders heeft zeer duidelijk begrepen dat die Brusselse Metropolitane Gemeenschap oneindig veel belangrijker is voor Francofonia indien België ooit zou splitsen of voor de dominante positie vh Belgisch - Brussels establishment , indien niet, dan om het even welke staatshervorming.
Er is dus geen sprake van een fundamentele verandering in de houding van Franstalige politici, maar wel het vooruitzicht op een structuur waarbij het Egmontpact , onderhandeld door die andere Antwerpenaar, in het niets verzinkt.

Duidelijk weer demoniseren van een hele bevolkingsgroep.

Bravo Ernst.

Henri, kruipt daar veel tijd in met het photoshoppen van uw avatars?

Ernst-bashing?

Bravo, Henri. :evil:

hou je broek aan hé Egidius ... :-o

Dat er "non merci" staat zegt natuurlijk veel over de beweegredenen. :lol:

Zo merkwaardig is dat niet, want technisch gezien had hij wel gelijk, de hoofdstad van waaruit Wallonië werd gekolonialiseerd was immers Brussel :)

Waalse soldaten van het VKN-leger deserteerden en sloten zich aan bij de Frans-Belgische opstand.
ook knokploegen uit verschillende Waalse steden vochten mee met de Frans-Belgische opstand.
maar dit terzijde :roll:

Ach, laat ons hopen dat de Walen wijzer worden, maar dan hadden ze beter bij Nederland gebleven.

Inderdaad, en dat er nog geen journalist dieper op ingegaan is, heeft volgens mij te maken met een uitspraak van BDW dezelfde avond nog in Ter Zake ('niet alles wat in het op papier uitgedeelde akkoord stond, was volledig besproken en uitgeklaard').

M.a.w., dat document werd op slag waardeloos als uitgangspunt.

Enfin, laat ons dat minstens hopen.

Wil je er ook één ? ;-)