Kan Communisme werken?
 

Ik heb het over het echt communisme, niet over de zogezegd communistisch dictatorschappen zoals de Sovjet Unie en China.

Communisme kan zeker werken vanaf de moment dat er niet meer gewerkt dient te worden. Uiteindelijk evolueren we naar een samenleving met een zodanig hoge automatiseringsgraad dat robots en andere machines al het werk voor ons kunnen doen dat nodig is voor onze basisbehoeften en veel meer. In de verre toekomst kunnen onze nakomelingen in een hemel op aarde wonen.

Nu zitten we in de overgangsperiode. In deze periode moeten mensen gemotiveerd zijn om zelf te werken. Hiervoor is een drijfveer nodig. Of dit nu een altruïstische drijfveer of een egoïstische is, maakt niet uit. Het lijkt me wel dat mensen met een egoïstische drijfveer, de meerderheid, veel minder moeite zullen doen in een samenleving die op altruïsme steunt en waarin het geheel van mensen centraal staat. Omdat de arbeid van altruïsten alleen nog niet volstaat om richting geautomatiseerde samenleving te evolueren lijkt het me dat 100% communisme in deze tijd nog geen goed idee is.

In de overgangsperiode zullen er steeds meer werklozen bijkomen. Steeds meer mensen zullen niet meer bruikbaar of ten minste niet meer nodig zijn op de arbeidsmarkt. We kunnen er ofwel voor kiezen om enkel met de 'bruikbare mensen' verder te doen ofwel geven we werkloosheidsuitkeringen aan steeds meer mensen zodat zij ook nog mogen blijven leven en liefst niet enkel overleven. Op de lange termijn dient onze wereld dan steeds socialistischer te worden en uiteindelijk bereiken we communisme.

Ik had het niet over werken als in fysieke arbeid, maar eerder als in "is het mogelijk", "is communisme een staatvorm die kan lukken".

Maar toch bedankt voor je bijdrage.

Ik ben er heel sterk van overtuigd dat dit niet kan. Een communistische samenleving zou prachtig zijn, maar het vergt wel wat. Namelijk wilskracht, verantwoordelijkheid en het sociaal zijn van elk lid van de gemeenschap.

Jammer genoeg weten we allen dat er op de wereld een groot deel van de bevolking is dat lui, onwillend en egoïstisch is. Daarom kan communisme, anarchie etc. nooit meer voorstellen dan een utopie.

Ik had gereageerd dat communisme in de juiste omstandigheden mogelijk is, maar dat die omstandigheden nu nog niet aanwezig zijn.

Die omstandigheden hebben zeker wel te maken met de hoeveelheid fysieke arbeid die geleverd moet worden en ook met de mate van altruïsme van mensen. De hoeveelheid arbeid die door mensen geleverd moet worden speelt wel enkel een rol wanneer altruïsme niet voldoende aanwezig is.

Vervang het woordje nooit door niet en ik geef je gelijk wat betreft de situatie van vandaag. De wereld evolueert echter en wat nu onmogelijk is, kan over enkele eeuwen vanzelfsprekend zijn.

Ik denk het niet: de menselijke natuur verandert niet. Het zijn oergevoelens, de haat, egoïsme, luiheid etc. die bepaalde mensen voeden.

Die luiheid maakt niet meer uit als machines alles voor ons maken zonder dat we iets moeten doen, he.

Dat egoïsme is wel een probleem. Ik kan me voorstellen dat bepaalde mensen altijd zullen vinden dat ze meer moeten krijgen voor dezelfde bijdrage, getuige o.a. de vele voorstanders van erfenissen en verschillen in de hoogte van pensioenen van verschillende mensen.

Voila. Een standenloze maatschappij waarbij iedereen evenveel heeft en krijgt kan gewoon niet bestaan.

In a country like Czechoslovakia in the late 1970s and 1980s, people were, in a way, actually happy: three fundamental conditions of happiness were fulfilled. (1) Their material needs were basically satisfied - not too satisfied, since the excess of consumption can in itself generate unhappiness. It is good to experience a brief shortage of some goods on the market from time to time (no coffee for a couple of days, then no beef, then no tv sets): these brief periods of shortage functioned as exceptions that reminded people that they should be glad that these goods were generally available - if everything is available all the time, people take this availability as an evident fact of life, and no longer appreciate their luck. So life went on in a regular and predictable way, without any great efforts or shocks; one was allowed to withdraw into one's private niche. (2) A second extremely important feature: there was the Other (the Party) to blame for everything that went wrong, so that one did not feel really responsible - if there was a temporary shortage of some goods, even if stormy weather caused great damage, it was 'their' fault. (3) And, last but not least, there was an Other Place (the consumerist West) about which one was allowed to dream, and one could even visit it sometimes - this place was at just at the right distance: not too far away, not too close. This fragile balance was disturbed - by what? By desire, precisely. Desire was the force that compelled the people to move on - and end up in a system in which the great majority are definitely less happy.

(Zizek)

Kunnen we dan niet vanuit onze kern, onze oergevoelens een correcte samenleving creëren?

Toch wel, bekijk de geschiedenis van de kerk de laatste tweeduizend jaar.

Heel de christelijke leer is gebaseerd op het onderdrukken van het onderbewustzijn, met name het gedrag dat daaruit voortkomt.

Denk je dat het toeval is dat de mens in de christelijke "wereld" veruit de meest gedifferentieerde is?

En zulk een overgangsperiode komt met een prijskaartje, wereldwijd. De mens heeft nog nooit in zijn eigen gemaakte geschiedenis en het heden een radicale overgang kunnen maken van het ene -inherent fout- systeem naar het andere zonder bloedvergieten, miserie en lijden.
Volgens mij gaan we voor 2 keuzes staan; of we rommelen als beschaving en ras verder als we nu bezig zijn onze permanente ondergang in of we gooien het roer drastisch om en creëren eindelijk dat paradijs op aarde zoals in de hemel.
bijnoot: religieuze mensen moeten nu beleefd aan het vloeken zijn; als god de mens en aarde schiep naar zijn beeld en het paradijs is zoals op aarde en vice versa dan zie ik er alvast tegenop in dat "paradijs" tot de eeuwigheid te moeten vertoeven.

Inderdaad. Het feit zelf dat er moet aan toegevoegd worden "echt" communisme, en niet dat van de Soviet dinges, zegt veel. Het communisme van de Soviet unie was "echt" begonnen, als "echt" communisme. Nadien is het "verkeerd" communisme geworden, maar waarom ? Je kan natuurlijk stellen dat het experiment toen mislukt is, maar als we dat nog 100 keer proberen, dat het misschien wel eens zou kunnen lukken. Moeten we nog 100 keer een soort van Soviet misbaksel riskeren om MISSCHIEN ooit eens een niet-Soviet evolutie te kennen van communisme en dus "echt" communisme te bekomen en te behouden ? Of scharen we ons aan de weinige experimentele gegevens die we hebben, en stellen we dat de aard van de mensen zo is dat "echt" communisme nogal rap in "verkeerd" communisme ontaardt, omdat het ganse machien klaargestoomd is om de eerste de beste machtsgeile dictator in de troon te helpen ?

Communisme is niet aangepast aan de menselijke aard volgens mij. Het houdt geen rekening met het fundamenteel egocentrisme van de mens. Het is een fundamentele fout een maatschappij willen op te stellen die geen rekening houdt met de ware aard van zijn samenstellende entiteiten. Je kan even goed wolven en schapen bijeen zetten en voorstellen dat ze allemaal wortelen eten.

2. Het gros van de mensen, in verschillende toonaarden.

De Sovjetunie was geen communistische staat, gewoon al omdat communisme geen toestand is van "een" "staat".

Het was dan ook de bedoeling de wereld te veroveren dmv communistische revoluties.

Inderdaad, Machiavelli wist dit al, en hij had het van de Grieken en de Romeinen afgekeken. De menselijke natuur verandert niet, enkel zijn omgeving verandert.

Toch wel , bewijzen zijn er en werken beter dan het kapitalisme http://tangibleinfo.blogspot.com/200...l-moore-2.html


Wij leven in een systeem dat in verval is ... een overblijfsel van een vervlogen tijdperk.

Neem dat toch maar met een korrel zout.

Toen de ooit zeer populaire Dominicaanse donderprediker Savonarola in 1498 de brandstapel kreeg, waren ze in de entourage van het Vaticaan vooral zeer opgelucht omdat ze nu weer ongestoord sodomie konden bedrijven.

(en dit veelal met prepuberale jongens, bron: briefwisseling tussen Machiavelli en Francesco Vettori)