Limiet aan regering van lopende zaken?
 

Zoals het er nu voorstaat, blijft de regering van lopende zaken nog even aan. Kennelijk staat daar geen limiet op. De onderhandelaars voor een nieuwe regering krijgen daardoor eindeloos veel tijd om alle knopen die moeten doorgehakt worden ongemoeid te laten, nieuwe methoden aan te wenden, andere partners te zoeken, zich te verliezen in heilloos gekibbel, enz. Ondertussen moet de bevolking het stellen met een regering waarvan de krachteloosheid niet alleen de staat verzwakt, maar hoogst waarschijnlijk ook verarmt en achteruit doet boeren. De prijs voor deze politieke vrijblijvendheid zal zoals gewoonlijk door u en ik worden betaald.

Daarom de volgende vraag: moet er een limiet gesteld worden aan de duur van een "regering van lopende zaken" om de onderhandelaars onder druk te zetten? Ik besef dat het antwoord op die vraag weinig neutraal zal zijn in de huidige context, maar ik reken toch op betere argumenten pro en contra dan diegene die momenteel het partijbelang dienen van deze of gene.

Eigenlijk ben ik niet zeker op het antwoord van deze vraag, theoretisch zou ik stellen dat nieuwe verkiezingen het einde van een oude regering inhouden omdat deze zijn legitimiteit dan verliest doordat haar mandaat verstreken is.

Maar in praktijk kan een oude regering pas stoppen als er een nieuwe is om te vervangen, dus in de praktijk zou deze dus eindeloos kunnen doorgaan. Ik zie ook niet in wat er als alternatief is als men beslist om de oude regering stop te zetten als er geen nieuwe regering is. Ook al zal het de onderhandelaars onder druk zetten, denk ik niet dat het veel zal helpen. Ultimatums helpen ook niet (dit is wat open VLD deed vorige regeringsvorming), waarom zou dit dan wel helpen?

Men kan zich de luxe van unilaterale, partijgebonden ultimatums - want dat zijn het uiteindelijk: strategische spelletjes binnen de onderhandelingen - maar veroorloven omdat er hoe dan ook een regering in het zadel blijft die de zaken nog een beetje bestiert...

En dan is er ook nog de vraag of dit wel practisch mogelijk is, kan een regering zomaar "verdwijnen" zonder er "iets anders" is om het te vervangen?

En moet dit "iets anders" dan niet democratisch gelegitimeerd zijn?

Een mogelijkheid zou erin bestaan dat de onderhandelaars zelf een soort voorlopige regering installeren die naast de lopende zaken ook een aantal reeds overeengekomen beslissingen kan behartigen. Op deze wijze zijn ze zelf verantwoordelijk voor hun eigen aanmodderen en komt het volle gewicht van de consequenties daarvan niet te liggen bij de vorige regering (waarvan de legitimiteit bovendien kleiner is).

Ik zie nog andere voordelen: door reeds overeengekomen beslissingen in beleidsdaden om te zetten, wordt vermeden dat deze terug op de onderhandelingstafel belanden en kan er vertrouwen onder de deelnemende partijen groeien ("garanties" worden dan geleverd door de praktijk). Bovendien laat deze formule minder ruimte om na meer dan drie maanden nog andere, in het licht van de verkiezingsuitslag minder evidente coalities te overwegen.

Ik snap de vraag echt niet.

Als de regeringsonderhandelingen te lang duren, dan hebben we geen regering meer, en doen de ambtenaren gewoon maar hun goesting?

Of de koning duidt zelf een regering aan?

Geen van beide lijkt me een verstandige beslissing.

REaprap een regring vormen ZONDER oevreenkomsten... Alleen met de winnaars dan maar? Of hoe dacht je dat te regelen? En wat als er andere partijen tot een overeenkomst komen???

Nope: eeuwigdurende lopende zaken.

Je zou ervan staan kijken hoeveel beter de zaken d�*n zouden lopen. Er zit vaak meer expertise in de ambtenarij dan op menig kabinet...

Ik stel een limiet voor van drie maanden. In die drie maanden moet duidelijk worden wie met wie in zee gaat. Deze partijen vormen vervolgens een pre-regering die de lopende zaken van de uittredende regering overneemt en al een aantal overeengekomen beslissingen kan beginnen uitvoeren met steun van het parlement.

Ik vind dat de situatie van vandaag zijn voordelen heeft. Ik wil dat niet zien veranderen ;)

Van mij mag die lopende zaken gewoon doorgaan. De rijken leven in hun anarchistische wereldje en de armen leven toch al in een dictatuur.

We zouden blij moeten zijn dat we nu eindelijk een regering van lopende zaken hebben. Voordien liep er drie jaar lang niets.

Nochtans liep en loopt er nog steeds geld van noord naar zuid...

Als het nieuwe parlement zijn werkzaamheden aanvat, dan is er eigenlijk geen probleem met die lopende zaken.
Het parlement moet wat actiever de zaken opvolgen, en via wetten en interpellaties de oude regering aansporen om te doen wat moet gedaan worden.
Simpel is dat natuurlijk niet, omdat er geen afgesproken meerderheid is, waardoor er geen 'lijn' zit of dreigt te zitten in het beleid.
Maar moeilijk gaat ook.
Of anders: als ook dat niet gaat, dan is dat nog een argument bij om het (on)land maar gauw te splitsen.

Amai, zo gelaten en pessimistisch, zeg...

Dat gaat ervan uit dat de onderhandelaars al kunnen overeenkomen om een voorlopige regering op te starten. In de tijd van leterme-onderhandelingen konden ze nog niet overeen komen over hoe er onderhandeld moest worden, laat staan een overeenkomst maken over een voorlopige regering. Of wat als een partij steld dat ze geen voorlopige regering wil voor er een staatshervorming is?


Ook zijn de partijen al verantwoordelijk voor hun eigen aanmodderen, dat wordt genoeg duidelijk gemaakt door hun eigen langdurige falen om een regering te maken. Het ander klopt wel, de partijen zouden meer de consequenties voelen: maar hou er rekening mee dat ook een voorlopige regering ontslag kan indienen.

Nog een belangrijke issue: men maakt geen regering met mensen die men echt niet vertrouwt, zelf geen voorlopige.


Beleidsdaden zijn nooit permanent, die kunnen altijd worden afgebroken. En het is zelf niet zeker dat alle beleidsdaden juist worden uitgevoerd (stel dat een minister van de ene partij beleidsdaden moet uitvoeren die alleen ideologisch aanleunen bij een andere partij).

Als ik er even bij stilsta: er zou ALTIJD een regering ZONDER macht moeten zijn. Gewoon samengesteld uit technici, om de wetten uit te voeren die het parlement stemt. Veel minder zever over regering die valt of zo. Gelegenheidsmeerderheden voor gelijk wat. Een meerderheid is een meerderheid.

Zou DAT niet lekker democratisch smaken?

Je gooit het kind weg met het badwater.
Het principe van de drie onafhankelijke machten: wetgevende, rechterlijke en uitvoerende heeft al heel wat watertjes doorzwommen, en heeft zijn waarde voldoende bewezen.
Teveel macht geven aan technici (noodgedwongen zijn dat ambtenaren) lijkt aantrekkelijk maar riskeert je van de regen in de drop te brengen.

Vergelijk: democratie is niet de beste staatsvorm, maar tenminste toch de minst slechte; idem voor die drie machten.


Hier en daar zou je kunnen twijfelen over sommige puntjes of plaatsen:
- onze gouverneurs zijn ambtenaren; onze burgemeesters zijn politiekers (net als onze schepenen)
- in Nederland zijn de burgemeesters ambtenaren, de wethouders (schepenen) dan weer politiekers ... (natuurlijk moet de burgemeester er uitvoeren wat de gemeenteraad beslist .... bla bla ...)