Eenzaam?
 

Eenzaamheid is misschien wel het grootste probleem in onze samenleving.

Een probleem dat de linksen over het hoofd zien: verbeteren van de materiele situatie lost misschien een deeltje van de ongelijkheid op, maar het grootste deel blijft over: zij die iemand hebben en zij die niemand hebben.

Ik geloof dat veel problemen en fenomenen van tegenwoordig eenzaamheid als oorzaak hebben.
Ik zal meer hierover uitwijden als ik meer antwoorden heb gekregen.



De enquete is uiteraard anoniem, maar jullie zijn meer dan welkom om opmerkingen of verhalen te geven.

Ik ben graag alleen.

Alleen zijn =/= eenzaam zijn hé ...
Anderzijds kan je perfect eenzaam zijn temidden van een grote massa zonder dat je ooit de kans hebt om alleen te zijn ... ;-)

Is eenzaamheid vaak niet zelf gekozen? Er zijn toch altijd ergens mensen waarmee je dingen kunt delen, waarmee het klikt.

De eenzaamheid bij ouderen en gehandicapten begrijp ik dan wel veel meer.

Die mensen zijn er niet altijd.


Sommige mensen maken rare kronkels om toch iemand te vinden. Pak Albrecht. Hij dook het katholicisme in, uit eenzaamheid. Nu vond hij mensen waarmee hij iets heeft om over te praten, en geeft het katholicisme hem een houvast.
Niet op de juiste manier, maar zonder dat zou hij anarchist worden, of nationalist, of goth. Of nog iets anders.

Eenzaamheid komt nooit alleen (zelf gevonden :lol:)


inbegrepen kortere levensduur,slechtere gezondheid,slechtere levensstandaard,slechtere levenskwaliteit..

Dan zullen ze niet zo lang eenzaam zijn.

Voor sommige mensen is van tijd tot tijd eens alleen zijn een luxe

't Is toch niet óf het een, óf het ander? Iedereen is weleens eenzaam. Ik ben tamelijk tevreden met hoe het bij mij zit.

Ik heb de poll bewust dichotoom gemaakt. Het lijkt mij erg mogelijk om te antwoorden hoe het doorgaans is. In jouw geval nee dus.

Eenzaamheid betekent ook dat je voeling met de dagdagelijkse realiteit verliest.
Een televisie biedt dan meestal houvast. Dat maakt mensen nog meer depressief.
Perfecte popjes met hagelwitte tanden. De Van den Bossche's die in hun lederen zetel liggen televisie te kijken op de nieuwste led-tv
en een yoghurtje gaan halen uit hun Amerikaanse koelkast. Een mens begint dan snel te twijfelen aan zichzelf. Er moet natuurlijk ook een beetje aanleg zijn bij de persoon.
Anderen zullen hier nooit geïntimideerd door geraken.

Eenzaamheid is iets dat je hoogstens tijdelijk ongewild overkomt. Een verlies kan leiden tot tijdelijke eenzaamheid. Maar, wie zich eenzaam voelt moet zich niet wentelen in een slachtofferrol. Je kan er iets tegen doen.
Is er nu meer eenzaamheid dan vroeger ?

Hoogstens tijdelijk: Verklaar dat eens nader aub.

Je kan er iets tegen doen. Ok, het kan. Maar vergeet niet dat er veel mensen zijn die echt niet extravert zijn en doodgewoon niet de hoedanigheden hebben om contact te leggen zoals het zijn moet.
Ook zijn er veel mensen die in onze geïndividualiseerde samenleving het gewoon verleerd zijn om contact te maken.
Anderen zijn dan zodanig ingeprent dat ze geen mensen mogen "lastig" vallen dat ze niet meer het verschil weten tussen "lastig vallen" en contact zoeken.
En geloof het of niet maar in veel gevallen is het zelfs een combinatie van verschillende mogelijkheden.
Ik spreek hier niet van de recluse die bewust geen contact wil voor wat voor reden dan ook.

Ja er is meer eenzaamheid dan vroeger.
Loopt gewoon eens in een drukke winkelstraat en kijk eens goed naar de mensen. Hoeveel er tussen al het volk gewoon eenzaam rond dolen.
Ga in die zelfde winkelstraat dan eens rondlopen met een glimlach en zeg eens goededag of knik gewoon eens naar de mensen.
Ongelofelijk hoeveel er opeens gewoon beginnen te stralen dat iemand hun opmerkt. Anderen zullen dan eens hun vinger naar hun voorhoofd brengen maar er zijn meer van de eersten dan van de tweeden.

Ik voel mij soms eenzaam, ja.

Ik ben eenzaam, maar ik weet zeer goed uit ervaring dat ik véél beter af ben eenzaam.

Ik zoek trouwens doelbewust en goed georganiseerd de eenzaamheid op.
Op dat vlak is de juiste locatie van groot belang.
Nu is het zo, dat er in België weinig mogelijkheden zijn, om je terug te trekken.
Zelfgekozen eenzaamheid kost echter extra geld, en dat heb ik niet.
Daarom ben ik er pas nu in geslaagd.
Ik vertrek over drie maand naar een casi verlaten eiland...


Het is niet zozeer dat ik altijd graag alleen ben.

Het is meer dat je beter af bent alleen, dan met onaangenaam of ongewenst gezelschap.
Ook vind ik de moderne samenleving een King Kong die eorm veel lawaai maakt en aan wie ik me graag onttrek.

De weinige mensen die ik graag bij en rond mij heb, kan ik toch ook niet dwingen mij gezelschap te houden. De meesten zijn trouwens nog klein.

Neen, werk en het verenigingsleven is genoeg sociale omgang.
Ik ben enig kind, ik weet niet of dit er iets mee te maken heeft.

*Vrolijke vrijgezel is.*

Sinds wanneer hebt gij nen diploom in de psychologie?

Men verkrijgt de vrijstellingen bij het getuigschrift voor liberale huisvader.

Niet iedereen lijdt onder zijn/haar eenzaamheid, maar er is inderdaad een relatief klein percentage dat werkelijk geholpen moet worden. Het kan gaan om mensen wier sociale netwerken langzaam maar zeker afbrokkelen (ouderen, weduwen en weduwnaars, kinderlozen, werklozen, wezen...); het kan ook gaan om mensen met sociale handicaps (verlegenheid, autismespectrumstoornissen, fobieën...) of mensen die door bepaalde gebeurtenissen in het isolement zijn beland (ex-gevangenen, migranten...).

Maar één en ander geschiedt ook op een subtieler niveau. Ik geloof nogal sterk in een soort "cultuurlijk nazisme", waarbij welbepaalde types mensen worden gemeden in die kringen waar economisch, cultureel en sociaal kapitaal voorhanden is, juist op basis van hun tekorten op dat vlak. Daarnaast is er ook het "biologisch nazisme", dat we terugvinden in de partnerselectie: mensen met een afstotelijk uiterlijk bijvoorbeeld (een gebrek aan "erotisch kapitaal"). Zulke mensen gaan zich ook niet zo gauw verenigen vanwege het stigma dat op hun handicap kleeft.

Dagdagelijks voeren we, veelal onbewust, selecties door ten koste van mensen die minder gevat zijn, minder aantrekkelijk, kapitaalarmer, minder intelligent, etc. De vraag wat iemand ons te bieden heeft in ruil voor onze eigen welwillendheid speelt daarbij voortdurend op de achtergrond. En we selecteren vooral snel en oppervlakkig: de eerste indruk is alles.

Elke cultuur stimuleert een bepaalde selectie. Een consumptiemaatschappij drijft de armen naar de rand, een cultuur van magere modellen zadelt dikke vrouwen met complexen op, etc. Op die wijze creëert ook elke cultuur haar eigen marginalen. Een cultuur die investeert in haar zelfgecreëerde marginalen om ze alsnog een aanvaardbaar bestaan te bieden, zouden we een beschaving kunnen noemen. Helaas steunt zo'n beschaving eerder op schuldgevoelens en neerbuigend medelijden. Voor de slachtoffers kan een vaarwelpilletje dan ook een waardig alternatief bieden. Indien men dat alternatief niet biedt, zouden we van een pseudo-beschaving moeten spreken.

Ik weet eerlijk gezegd niet hoe zo'n beschaving eruit zou kunnen zien. Sterker nog, ik geloof er niet in. Er schuilt iets al te dubbelzinnigs in: er is geen cultuur - en dus ook geen beschaving - denkbaar die geen selecties doorvoert. Daar kun je nog zoveel zalfjes over strijken als je wil; het gevoel "tweederangs" te zijn blijft.